Η νέα παγκόσμια οικονομική αταξία

Μια νέα παγκόσμια οικονομική τάξη ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας, και αφορά μια ραγδαία σύγκλιση μεταξύ των παλιών δυνάμεων της Δύσης, και των νέων παικτών των αναδυόμενων οικονομιών.

Οι δυνάμεις όμως, που καθοδηγούν αυτή τη σύγκλιση, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που οραματίζονταν γενιές ολόκληρες οικονομολόγων, όταν σημείωναν την ανεπάρκεια της παλιάς οικονομικής τάξης. Οι νέες αυτές  δυνάμεις, είναι άκρως ανησυχητικές.

Επί δεκαετίες ολόκληρες, πολύς κόσμος «θρηνούσε» για το γεγονός ότι η Δύση κυριαρχούσε στα

Από τον έλεγχο των διεθνών οργανισμών, ως τον σχεδιασμό των οικονομικών υπηρεσιών, η όλη υποδομή έμοιαζε να ακολουθεί τα συμφέροντα της Δύσης.

Και ενώ υπήρχαν συζητήσεις επί συζητήσεων για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, οι χώρες της Δύσης αντιδρούσαν αποτελεσματικά σε οποιαδήποτε προσπάθεια μείωσης της ισχύος και των κεκτημένων τους.

Τις ελάχιστες φορές που ξεπεράστηκε αυτή η αντίδραση, οι όποιες αλλαγές σημειώθηκαν, ήταν αργές και σταδιακές. Έτσι, πολλές αναδυόμενες οικονομίες έπαψαν να πιστεύουν στην «κοινή εξασφάλιση» που υποτίθεται ότι το παγκόσμιο σύστημα έθετε στη διάθεσή τους, ειδικά σε περιόδους ανάγκης.

Αυτό έγινε εμφανές στη περίοδο της οικονομικής κρίσης που έπληξε την Ασία, την Αν. Ευρώπη, και τη Ν. Αμερική στα τέλη των 1990ς, και στις αρχές των 2000ς. Πολλοί τότε θεώρησαν την αντίδραση της Δύσης ως ανεπαρκή.

Έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη τους σε οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, οι αναδυόμενες οικονομίες, κυρίως της Ασίας, προχώρησαν προς αναζήτηση οικονομικής αυτάρκειας. Μόλις ξεπέρασαν τα πρώτα εμπόδια, οι χώρες αυτές κατάφεραν να συγκεντρώσουν απίστευτα ποσά διεθνών αποθεματικών, ως μαξιλάρι ασφαλείας.

Μπόρεσαν και ξεπέρασαν τα ιλιγγιώδη χρέη τους, προχωρώντας σε ανάπτυξη, και πετυχαίνοντας πλεονάσματα. Παράλληλα ανάπτυξαν σε μεγάλο βαθμό τον εσωτερικό τους χρηματοπιστωτικό τομέα, έτσι ώστε να μην επηρεάζονται από εξωτερικές τρικυμίες.

Αυτές οι εξελίξεις ήταν εντελώς αντίθετες με τις ανάλογες στη Δύση. Εκεί κυριαρχούσε το εξωφρενικό χρέος, τα τραπεζικά ανοίγματα, και η πίστωση. Οι υπερβολές έγιναν ο κανόνας αντί για την εξαίρεση, και σε αυτό συνέβαλε η καινοτομία στα χρηματοπιστωτικά, και η διάβρωση των κριτηρίων δανεισμού και ρύθμισης.

Και έτσι ξαφνικά, ο κόσμος γύρισε τα πάνω κάτω. Οι «πλούσιες» χώρες γέμισαν ελλείμματα, και έγιναν οφειλέτες, ενώ οι «φτωχές» χώρες πέτυχαν πλεονάσματα, συσσωρεύοντας περιουσιακά στοιχεία, πολλά από τα οποία ανήκαν προηγούμενα στις οικονομίες της Δύσης.

Κανένας όμως δεν γνώριζε πως αυτές οι αποκλίνουσες πορείες θα κατέληγαν σε παγκόσμιες ανισορροπίες, που θα πυροδοτούσαν μια οικονομική κρίση τέτοιου βαθμού, που σείονται πλέον τα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας.

Δεν υπάρχει τρόπος να επανέλθει η παλιά τάξη πραγμάτων. Αντί να ανακάμψουν, οι δυτικές οικονομίες παλεύουν με την ύφεση, την ανεργία, και το κρατικό χρέος, ειδικά στην Ευρώπη.

Κάθε δυτική χώρα ανησυχεί πλέον σοβαρά για την πιστοληπτ