Η G20, η Συρία και το σόου του Πούτιν

Η επιλογή του ρώσου ηγέτη είναι αν θα συνεχίσει να παριστάνει τον «χαλάστρα» ή αν θα συμβάλει στη δράση για να ηρεμήσει την κατάσταση, γράφει το editorial του Guardian.

Ο υπουργός Εξωτερικών του Ναπολέοντα, Ταλλεϋράνδος, παρατήρησε ότι η Ρωσία είναι πάντα πολύ ισχυρή και πολύ αδύναμη ταυτόχρονα. Ενώ οι σημαντικότεροι ηγέτες του κόσμου συγκεντρώνονται στην Αγία Πετρούπολη σήμερα για τη σύνοδο

κορυφής της G20, μπορεί να σκέφτονται το ίδιο. Στο θέμα της Συρίας – αλλά και γενικότερα – ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει αποδειχθεί αρκετά ισχυρός για να ματαιώσει ενέργειες των ΗΠΑ σε καίριες στιγμές. Αλλά είναι πολύ αδύναμος για να προωθήσει κάποια εποικοδομητική ή ευρέως αποδεκτή εναλλακτική λύση. Η Ρωσία είναι ένας αποτελεσματικός αντίπαλος . Αλλά δεν είναι ένας παγκόσμιος ηγέτης.
Η αντι -αμερικανική δυσαρέσκεια του Πούτιν και οι αντι –δυτικές στάσεις έχουν πέραση στην χώρα του. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μιλάει για ουδέτερη ή μη ευθυγραμμισμένη γνώμη επί αυτών των θεμάτων. Μια πρόσφατα δημοσιευμένη παγκόσμια δημοσκόπηση του Pew Research Center δείχνει ότι ένας μέσος όρος 36% του πληθυσμού των ερωτηθέντων σε 38 χώρες εκφράζουν θετική άποψη για τη Ρωσία, σε σύγκριση με το 63% που εκφράζει θετική άποψη για τις ΗΠΑ.

Οι αρνητικές απόψεις για τη Ρωσία δεν περιορίζονται στη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε ένα τόξο εθνών της Μέσης Ανατολής, από την Τουρκία ως το Λίβανο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, την Τυνησία – συμπεριλαμβανομένων και των παλαιστινιακών εδαφών –οι δυσμενείς απόψεις για τη Ρωσία κυριαρχούν και αυξάνονται .

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τον Πούτιν, ο οποίος είναι εξαιρετικά ικανοποιημένος, για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους, όταν δέχεται επίθεση από τη δυτική κοινή γνώμη, σε θέματα όπως οι ρωσικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η επίσημη εχθρότητα προς την ομοφυλοφιλία ή ψυχροπολεμική αντιμετώπιση των ΜΚΟ, ως ξένους πράκτορες. Ο Πούτιν είναι ένα παιδί του ψυχρού πολέμου και η εξωτερική πολιτική του είναι ουσιαστικά αποφασιστική. Οι εχθροί των εχθρών του είναι φίλοι του. Μια δυτική αποτυχία είναι ένα ρωσικό πλεονέκτημα και αντίστροφα. Αναμφίβολα θα απολαμβάνει την ταπείνωση του Ντέιβιντ Κάμερον από το Κοινοβούλιο, την ανήσυχη υποδοχή της γαλλικής κοινής γνώμης για τον Φρανσουά Ολάντ και – ίσως, πάνω απ ‘όλα – τις ανατροπές της πολιτικής του Μπαράκ Ομπάμα στη Συρία. Η πολιτική «επανεκκίνησης» των σχέσεων ΗΠΑ- Ρωσίας φαίνεται μια μακρινή αυταπάτη, ειδικά μετά την υπόθεση Σνόουντεν.
Παρόλα αυτά, η επιλογή για τον Πούτιν αυτήν την εβδομάδα είναι αν θα συνεχίσει να ικανοποιείται με τον ρόλο του «χαλάστρα», ή αν, δείχνοντας ελάχιστη από την ίδια δημιουργικότητα που δείχνει με την αρνητικότητα , η G20 μπορεί να παράγει μια αποτελεσματική δράση για να ηρεμήσει και να αντιμετωπίσει την επιδείνωση της κρίσης μέσα και γύρω από τη Συρία. Εκ πρώτης όψεως, υπάρχουν κάποια περιθώρια αισιοδοξίας. Παράλογο, αλλά η Συρία δεν είναι καν στην επίσημη ημερήσια διάταξη στην Αγία Πετρούπολη. Ο κοινός ειδικός απεσταλμένος του Αραβικού Συνδέσμου και του ΟΗΕ στη Συρία, Λαχντάρ Μπραχίμι, προφανώς δεν θα παρακολουθήσει καν τη συνεδρίαση. Προσθέστε σε αυτό και τη γενική προσέγγιση κωλυσιεργίας της Ρωσία στις διεθνείς κινήσεις σχετικά με τη Συρία, καθώς και ότι οι προοπτικές προόδου εντός ή στο περιθώριο της G20 φαίνονται κακές.

Η Άνγκελα Μέρκελ – η οποία έχει εκλογές σε δύο εβδομάδες – πιέζει τη Ρωσία , φαινομενικά με τη γαλλική υποστήριξη, για να διευκολύνει το διεθνές αδιέξοδο και έτσι να καθυστερήσει την προοπτική μιας επίθεσης των ΗΠΑ στη Συρία. Χθεσινό δημοσίευμα έκθεσης των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, που δείχνει ότι η επίθεση με χημικά της 21 Αυγούστου έγινε από το καθεστώς του προέδρου Άσαντ, αποτελεί επίσης μια καίρια κίνηση που αυξάνει την πίεση στη Ρωσία για να ενεργήσει. Και αν ο Πούτιν ενοχλούταν καθόλου με τη Βουλή των Κοινοτήτων, θα άκουγε τους Βουλευτές να πιέζουν για μια νέα προσπάθεια να φέρουν τα συριακά κόμματα στο τραπέζι, στη Γενεύη.
Η συνέντευξη του Πούτιν την παραμονή της συνόδου κορυφής μπορεί να υποδηλώνει ότι άκουγε. Ο πρόεδρος της Ρωσίας συνέχισε να υπονοεί χθες ότι η επίθεση της 21ης Αυγούστου ήταν έργο των δυνάμεων ενάντια στον Άσαντ – μια άποψη για την οποία δεν υπάρχουν στοιχεία. Κόλλησε στην παράλογη θέση ότι, λόγω του ρωσικού βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας , το διεθνές δίκαιο είναι, στην πραγματικότητα , αυτό που η Ρωσία αποφάσισε ότι είναι. Ο Πούτιν, ωστόσο, είπε ότι δεν αποκλείει το ενδεχόμενο η Ρωσία να συμφωνήσει σε μια διαδικασία, συμπεριλαμβανομένης και της στρατιωτικής δράσης στη Συρία, αν πειστεί ότι η θηριωδία πραγματοποιήθηκε από την κυβέρνηση της Συρίας. Η Ρωσία μπορεί απλώς να οδηγεί τον υπόλοιπο κόσμο σε έναν χορό εδώ. Υπάρχουν όμως και άλλα έθνη της G20 που πρέπει να ελέγξουν αν αυτό είναι ένα πραγματικό σημάδι ευελιξίας. Όποιες και αν είναι οι διατυπώσεις, η Συρία θα πρέπει να είναι στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης στην Αγία Πετρούπολη.

http://www.theguardian.com/commentisfree/2013/sep/04/g20-syria-putins-show-editorial