Η αφόρητη πλήξη της κατεστημένης διανόησης

Σε ένα κρεσέντο «λογικής» Κασσάνδρας ο Χρ. Γιανναράς απαξιώνει για μία ακόμη φορά έναν πολιτικό αρχηγό. Το έκανε στο παρελθόν με τον Κώστα Καραμανλή (τον «βραχύ», έτσι τον αποκαλεί όποτε αναφέρεται σ’ αυτόν) το κάνει τώρα με τον πρόεδρο της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά.

Διαβλέποντας ότι στις επερχόμενες εκλογές θα προκύψει πρωθυπουργός ο Aντώνης Σαμαράς σπεύδει να σημειώσει ότι όπως

και οι προηγούμενοι θα είναι δίχως κοινωνική σταδιοδρομία άλλη έξω από την επαγγελματική πολιτική. Προφανώς, μόνο ηγέτες τύπου Λεχ Βαλέσα χρειαζόμαστε κατά τον Χρ. Γιανναρά. Άλλους που έχουν κατάλληλες σπουδές, έχουν χρηματίσει σε διάφορες πολιτικές θέσεις τουλάχιστον χωρίς να φέρουν την καταστροφή και έχουν αποδείξει ότι βλέπουν πιο μπροστά από τους υπολοίπους, όπως έγινε με την περίπτωση του Α. Σαμαρά στα δύο μεγάλα θέματα: της άρνησής του στο αρχικό μνημόνιο τότε που όλοι του συστήματος ήταν απέναντι (και η Καθημερινή) και στην επιβολή της κήρυξης της ΑΟΖ στην πολιτική ατζέντα που επί ΓΑΠ-Δρούτσα ήταν μια «μόδα», δεν τους θέλουμε. Είναι όμως έτσι;

Να ξεκαθαρίσω κάτι εξαρχής. Αν και πολιτικοποιημένος δεν είμαι στέλεχος κανενός κόμματος και δεν με ενδιαφέρουν αυτά. Απλά εξάρω προσωπικότητες. Πιστεύω ότι προσωπικότητες χρειαζόμαστε, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης. Τα διλήμματα “Δεξιά ή Αριστερά” στην κατάσταση πολιτιστικής πρωτίστως πτώχευσης στην οποία βρισκόμαστε δεν έχουν καμία αξία. Είμαστε με το «αληθές». Όχι με τον «δεξιό» ή  τον «αριστερό».

Παρακάμπτω, τους αφορισμούς του Hans Magnus Enzensberger περί επαγγελματιών πολιτικών που παραθέτει ο Χρ. Γιανναράς και της «απώλειας αίσθησης της πραγματικότητας» εκ μέρους τους. Αυτά μπορεί να χαρακτηρίζουν ανθρώπους που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Στην περίπτωση ενός μελλοντικού πρωθυπουργού όταν λέγονται προ τις εκλογής του φανερώνουν εμμονή απαξίωσης και τίποτε παραπάνω. Κάτι σαν την γκρινιάρα πεθερά …

Και ερχόμαστε στην εξειδίκευση της απαξίωσης: ότι ο Σαμαράς τάχα έχει πρότυπό του το μπαλκονάτο στερεότυπο με λόγο ξύλινο και ότι μιλάει σε πρώτο ενικό θέλοντας να δείξει ηγέτης χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι εκτίθεται.

Πριν σχολιάσω την ασύστολη «ακαδημαϊκή» έλλειψη επιχειρηματολογίας θα συμφωνήσω σε ένα πράγμα. Όταν ένας ηγέτης μιλάει σε πρώτο ενικό πρόσωπο κινδυνεύει υπό προϋποθέσεις να χαρακτηριστεί «εγωπαθής». Δεν είμαστε στο «εγώ» , είμαστε στο «εμείς» έλεγε ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, και ορθά βέβαια. Το θέμα, όμως, είναι τι θέλεις να καταδείξεις. Ποιός είναι ο πραγματικός στόχος των λεγομένων σου. Όταν ο λόγος που φτάσαμε ως εδώ δεν είναι τόσο η «ανεπάρκεια» του λαού, η «κατά κεφαλήν έλλειψη καλλιέργειας» που ίσως θα έλεγε ο Χρ. Γιανναράς (είναι και αυτό αλλά όχι σε τόσο αποφασιστικό βαθμό), αλλά η έλλειψη παραδειγματικής, εμπνευσμένης και αποφασιστικής ηγεσίας και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, τότε το να πεις ένα «διαπραγματεύτηκα» και όχι «διαπραγματευτήκαμε», και να υπονοείς ότι ο Γ. Παπανδρέου δεν το έκανε ως όφειλε ενώ αυτός και τα συστημικά ΜΜΕ, όπως η Καθημερινή καμωνόντουσαν,