Η Δύση ανησυχεί για την Ουγγαρία

Η ΕΕ, αποτελεί βάσει νόμου, μια λέσχη δημοκρατιών. Τι μπορεί όμως να κάνει, προκειμένου να αποτρέψει μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση χώρας μέλους, από το να μετατρέψει την δημοκρατία της σε δικτατορία;

Την εβδομάδα που μας πέρασε, η Επιτροπή της Βενετίας, το συμβουλευτικό όργανο της ΕΕ επί συνταγματικών θεμάτων, εξέδωσε μια αυστηρή αναφορά σε σχέση με πρόσφατους νόμους που υπερψήφισε στην Ουγγαρία το κυβερνών κόμμα Fidesz, και οι οποίοι χαρακτηρίζονται στην αναφορά ως αντιδημοκρατικοί.

Ήδη,

η ευρωπαϊκή Κομισιόν ξεκίνησε συζητήσεις με την Βουδαπέστη, τόσο για το συγκεκριμένο ζήτημα όσο και για άλλες πιθανές ουγγρικές παραβιάσεις της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Τον προηγούμενο μήνα μάλιστα, το ευρωκοινοβούλιο συζήτησε την διαδικασία που απαιτείται, για να εκδιωχθεί η Ουγγαρία από την ΕΕ.

Όλα δείχνουν ότι η κατάσταση οδηγείται τελικά σε αμοιβαίο συμβιβασμό. Καμιά από τις δυο πλευρές δεν θέλει την κλιμάκωση. Όμως οι δυνάμεις των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων είναι περιορισμένες, όσον αφορά στην άσχημη μεταστροφή των δημοσίων πραγμάτων της Βουδαπέστης.

Όλα έγιναν ξαφνικά, από το 2010 και μετά. Τον Απρίλιο του 2010, το κόμμα Fidesz, σε συνεργασία με ένα ακόμη, κέρδισαν την πλειοψηφία στην ουγγρική βουλή, μετά από 8 χρόνια σκανδαλώδους και αποτυχημένης διακυβέρνησης των σοσιαλιστών. Ο νέος πρωθυπουργός Viktor Orban υποσχέθηκε αλλαγές.

Στους 20 μήνες που μεσολάβησαν, η κυβέρνησή του άλλαξε τα πάντα στη δημόσια διοίκηση της χώρας. Μεταξύ του Μαΐου του 2010, και του  Δεκεμβρίου του 2011, ψηφίστηκαν 363 νέοι νόμοι, ένας για κάθε δυο εργάσιμες ημέρες!

Έγιναν μεταρρυθμίσεις στα πάντα. Υπήρξε ακόμη και νέο Σύνταγμα.

Καθιερώθηκε νέος εκλογικός νόμος που ευνοεί το κόμμα Fidesz, και μειώθηκε ο αριθμός των βουλευτών. Υπήρξε νέα φορολογική νομοθεσία, καθώς και νέα νομοθεσία για την δημόσια υγεία, την εκκλησία, τα πανεπιστήμια, ακόμη και την βιομηχανία καπνού, και την κρατική όπερα. Όλη αυτή η νέα νομοθεσία επικέντρωσε την πολιτική ισχύ στα χέρια του πρωθυπουργού, ο οποίος και διόρισε δικά του άτομα σε θέσεις κλειδιά.

Στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, η Ουγγαρία, έλεγαν, ότι διαθέτει «κομμουνισμό γκουλάς», εξαιτίας των πειραματισμών του τότε ηγέτη της Janos Kadar με την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, και τη σταδιακή χαλάρωση της αυταρχικής διακυβέρνησης.

Σήμερα βλέπουμε μια «δημοκρατία γκουλάς», στην οποία η κοινοβουλευτική δημοκρατία πασπαλίζεται με έναν ισχυρό κεντρικό έλεγχο, και μια μονοκομματική διακυβέρνηση.

Όλα αυτά δεν θα είχαν κάποια ιδιαίτερη σημασία στην υπό κρίση ευρισκόμενη Ευρώπη, αν παράλληλα δεν αποτύγχανε και το οικονομικό πρόγραμμα του Orban.

Η επιβολή υψηλότατων φόρων στις τράπεζες, και αβάσταχτων χαρατσιών σε πολυεθνικές, δεν έκαναν τίποτα όσον αφορά στην επιστροφή των ξένων επενδυτών, ή στην εμπιστοσύνη για την οικονομική σταθερότητα της χώρας.

Για αυτό και οι πραγματικές πιέσεις στο κόμμα Fidesz, προκειμένου να αναθεωρήσει την νομοθετική του υπερδραστηριότητα, οφείλονται σε