Η γερμανική υποκρισία

 Στη διάρκεια της κρίσης που διανύουμε, η Γερμανία πλασάρει τον εαυτό της ως παράδεισο σταθερότητας, και οι πάντες, ακόμη και οι αγορές, την πιστεύουν.

Στην πραγματικότητα όμως, αυτό δεν ισχύει. Και ο ρόλος που παίζει, αυτός δηλαδή του αυστηρού και πειθαρχημένου «σχολάρχη», είναι αλαζονικός και επικίνδυνος, σύμφωνα με το Spiegel Online.

Οι επενδυτές δεν έχουν πολλά κοινά σημεία με τους Γερμανούς πολιτικούς. Βασικά,  οι πρώτοι δεν μπορούν να καταλάβουν

το γιατί οι δεύτεροι καθυστερούν τόσο πολύ στο να εφαρμόσουν τα μέτρα που αποφασίζουν στις συναντήσεις τους.

Από την άλλη, οι επενδυτές αποτελούν τους βολικούς αποδιοπομπαίους τράγους των πολιτικών, όταν αυτοί θέλουν να ρίξουν κάπου το φταίξιμο για την εκάστοτε επιπλοκή της κρίσης.

Υπάρχει όμως ένα σημείο στο οποίο συμφωνούν και οι δυο. Στην εικόνα που έχουν για την σταθερότητα της γερμανικής οικονομίας, την οποία θεωρούν ως το ιδανικό μοντέλο για όλες τις χώρες του Νότου που ταλαιπωρούνται από τα χρέη. Ακόμη και όταν οι ενδείξεις είναι διαφορετικές, κανένας δεν αμφισβητεί τα παραπάνω.

Για αυτό και κανένας δεν αντέδρασε όταν ο Χριστιανοδημοκράτης Volker Kauder ανακοίνωσε πρόσφατα σε ομιλία του σε κομματικό συνέδριο, ότι «η Ευρώπη σήμερα μιλάει γερμανικά…». Με αυτή τη σοβινιστική του δήλωση, ο Kauder συνόψισε περιεκτικά την πολιτική της Γερμανίδας καγκελαρίου.

Από τότε που ξέσπασε η κρίση, η Angela Merkel επαναλαμβάνει συστηματικά πως αν όλοι φερόντουσαν με δημοσιονομική πειθαρχία, όπως οι Γερμανοί, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η καγκελάριος είναι όντως πειστική. Τουλάχιστον, όπως όλα δείχνουν, οι αγορές την πιστεύουν. Και μπορεί να απαιτούν τεράστια επιτόκια από τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης για να αγοράσουν τα ομόλογά τους, στην Γερμανία όμως τα παίρνουν τσάμπα.

Αυτό δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά. Αν όμως κάποιος το ψάξει, θα δει ότι χώρες όπως η Ισπανία, ή η Ιταλία, δεν είναι σε τόσο χάλια όσο φαίνεται από τα σπρεντς τους. Παράλληλα, θα ανακαλύψει πως και η Γερμανία, κάθε άλλο παρά το ιδανικό δημοσιονομικό μοντέλο είναι.

Στην τελευταία πρόβλεψή της για τη Γερμανία, η Κομισιόν υπολογίζει το χρέος για το 2011 στο 81.7% του ΑΕΠ. Αυτό το ποσοστό είναι σημαντικά υψηλότερο από το 60% που ορίζει το σύμφωνο σταθερότητας, και το οποίο αναφέρουν συνεχώς οι Γερμανοί όταν θέλουν να επιπλήξουν τις χώρες του Νότου. Βέβαια, μια χώρα που θέλει να επιβάλλει αυστηρούς κανόνες σε άλλους, καλά θα κάνει να τους ακολουθεί και η ίδια.

Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Jean-Claude Juncker έχει δίκιο να θυμώνει με την γερμανική αλαζονεία. Η Ισπανία που έχει αναλογία χρέους προς ΑΕΠ 69.6% πλησιάζει τα όρια του συμφώνου σταθερότητας περισσότερο από την Γερμανία. Ακόμη και οι Ολλανδοί (64.2%), αλλά και οι Φιλανδοί (49.1%) έχουν περισσότερο δικαίωμα να το παίζουν υπέρμαχοι  της δημοσιονομικής πειθαρχίας , από ότι οι Γερμανοί.

Το μόνο στοιχεί που πραγματικά δικαιολογεί την εμπιστοσύνη στα δημοσιονομικά της Γερμανίας