Η παγκόσμια οικονομία οδηγείται σε μια μαύρη τρύπα

Όταν σκουραίνουν τα πράγματα, η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που τον κάνει να αναζητά έστω και μια χαραμάδα ελπίδας.Έτσι και οι χρηματαγορές, χτυπημένες από την κρίση χρέους της ευρωζώνης, συσπειρώθηκαν αυτές τις μέρες, πίσω από την ελπίδα ότι  οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα αναγκαστούν να συμφωνήσουν σε ένα «μεγάλο σχέδιο» διάσωσης του ευρώ. Οι επενδυτές έφυγαν για  λίγο από τα ασφαλή τους καταφύγια, και μπήκαν σε κάποια πιο επισφαλή «χωράφια». Οι μετοχές εκτινάχτηκαν, με αυτές των ταλαιπωρημένων γαλλικών τραπεζών να κερδίζουν κατά 20% μέσα σε δυο μόνο ημέρες.Αυτές οι ελπίδες όμως θα ξεθωριάσουν σύντομα, για τρεις λόγους:Πρώτον, παρά τις πομπώδεις επικεφαλίδες για τη συνάντηση του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας στη Ουάσιγκτον, η Ευρώπη απέχει ακόμη πολύ από την εξεύρεση μιας λύσης για το ενιαίο νόμισμα. Το πολύ να παραδεχτούμε, ότι «υπάρχει σχέδιο  για να συμφωνηθεί ένα σχέδιο», ίσως μέχρι τις αρχές του Νοεμβρίου.Δεύτερον, ακόμη και αν αποφευχθεί η καταστροφή στην Ευρώπη, οι προοπτικές για την παγκόσμια οικονομία είναι  μαύρες και άραχλες, καθώς αυξάνεται η λιτότητα στις πλούσιες οικονομίες, και οι ανερχόμενες δεν δείχνουν πως μπορούν να προσφέρουν κάποιο «μαξιλάρι» ασφάλειας.Τρίτον, για μια ακόμη φορά οι Αμερικανοί πολιτικοί απειλούν να διαλύσουν την οικονομική ανάκαμψη με την ανεύθυνη οικονομικά στάση τους. Όλες μαζί αυτές οι εξελίξεις, αποδεικνύουν πως το μέλλον θα είναι επώδυνο.Το μεγαλύτερο φταίξιμο είναι των ηγετών της ευρωζώνης, στην οποία και οφείλεται ο μεγάλος κίνδυνος που μας απειλεί όλους. Οι πεσιμιστικές υποδείξεις που έκαναν προς τους Ευρωπαίους οι Αμερικανοί στην Ουάσιγκτον, πέτυχαν κάτι. Οι Ευρωπαίοι συνειδητοποίησαν επιτέλους πως πρέπει να δράσουν. Και άρχισαν να εστιάζουν στις σωστές προτεραιότητες: Να χτίσουν δηλαδή ένα τείχος προστασίας γύρω από την Ιταλία, να στηρίξουν τις τράπεζές τους, και να είναι πιο αποφασιστικοί σε σχέση με την Ελλάδα. Όλα αυτά θα πρέπει να είναι έτοιμα, και στη θέση τους, όταν θα διεξαχθεί η συνάντηση των G20 στις Κάννες τον Νοέμβριο.Το διάστημα όμως αυτό είναι πολύ μεγάλο, και ήδη οι Ευρωπαίοι διαφωνούν μεταξύ τους για το τι πρέπει να γίνει. Για παράδειγμα, η Γερμανία θεωρεί πως το βασικό πρόβλημα είναι οι δημόσιες σπατάλες, για αυτό και διστάζει να ενισχύσει τον νέο μηχανισμό στήριξης, κάτι όμως που είναι απαραίτητο αν θέλουν να υπάρξει μια βιώσιμη διάσωση.Οι πιο άμεσες ανάγκες, όπως είναι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, και η προστασία της Ιταλίας, απαιτούν πολιτικό θάρρος, κάτι που ακόμη να μας δείξουν οι Angela Merkel, Nicolas Sarkozy, και λοιποί. Αν οι αγορές συρρικνωθούν, οι ελπίδες επιτυχίας ενός θαρραλέου σχεδίου θα ελαττωθούν. Όσο λιγότερο φοβούνται, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες πως οι ασπόνδυλοι Ευρωπαίοι ηγέτες θα προχωρήσουν και πάλι σε ένα σχέδιο που απλά θα αναβάλλει χρονικά την καταστροφή, αλλά που θα χειροτερεύει την όλη κρίση.Ο κόσμος πληρώνει την ηπιότητά τους. Οι δείκτες θέλουν την Ευρώπη να εισέρχεται σε ύφεση, με τις γερμανικές εξαγωγές να επιβραδύνονται. Και όσο σφίγγουν οι βί