Η υπογεννητικότητα εντείνει την ευρωπαϊκή «παρακμή»

Οι διαδηλωτές, που συμμετέχουν καθημερινά στις διαδηλώσεις της Μαδρίτης, και άλλων χτυπημένων από την κρίση πόλεων της Νοτίου Ευρώπης, τα έχουν με την λιτότητα και τις περικοπές κρατικών δαπανών, που θεωρούν ότι ευθύνονται για την εξαθλίωση τους.

Μακροπρόθεσμα όμως, η μεγάλη απειλή εναντίον της Ευρώπης δεν έχει να κάνει τόσο με τις δημοσιονομικές πολιτικές, όσο με τα τεκταινόμενα των πολιτών της μέσα στις κρεβατοκάμαρές

Πιο συγκεκριμένα, η οικονομική καταστροφή της Νότιας Ευρώπης, είναι κυρίως αποτέλεσμα μιας δημογραφικής παρακμής, που αν δεν αντιστραφεί σύντομα, εγγυάται την τελική της πτώση.

Εδώ και πολλά χρόνια, οι πλούσιες χώρες του Βορρά, κυρίως η Γερμανία, έχουν αντισταθμίσει την χαμηλή γεννητικότητα, και την μειούμενη εσωτερική ζήτηση, προσελκύοντας μετανάστες από αλλού, και χτίζοντας ισχυρές εξαγωγικές οικονομίες.

Αντιθέτως, οι χώρες του λεγόμενου Club Med (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, και Πορτογαλία), εκτός από κάποιους θύλακες οικονομικής ισχύος όπως είναι το Μιλάνο, απέτυχαν στο να δημιουργήσουν ισχυρές οικονομίες, οι οποίες και θα ισοσκέλιζαν τους χαμηλούς ρυθμούς γεννήσεων.

Η Ισπανία ήταν κάποτε ένα από τα αστέρια της Ευρώπης, ωθούμενη από την κερδοσκοπία ακινήτων, και προχωρώντας σε πλήρη ολοκλήρωση σε σχέση με την υπόλοιπη ΕΕ. Πριν από μόλις 6 χρόνια, η χώρα έχτιζε 50% περισσότερες κατοικίες από τις ΗΠΑ, με 85% λιγότερο πληθυσμό! Στη διάρκεια της άνθησης, την ώρα που το 8% των Ισπανών προτιμούσαν να μην εργάζονται, στην χώρα εισέρρευσαν περίπου 6 εκατομμύρια μετανάστες αναζητώντας εργασία.

Όταν η ισπανική φούσκα των ακινήτων έσκασε, δεν υπήρχε κάποια άλλα παραγωγική βιομηχανία για να καλύψει το κενό. Η πίστωση του ιδιωτικού τομέα πέφτει συνεχώς εδώ και 18 μήνες, ενώ μόνο μέσα σε ένα μήνα (Μάρτιο) η βιομηχανική παραγωγή σημείωσε πτώση της τάξης του 7%.

Η ανεργία στην Ισπανία έχει ξεπεράσει το 23%, ποσοστό δηλαδή διπλάσιο από τον μέσο όρο της ΕΕ. Στην Ισπανία, αλλά και στην Ελλάδα, η ανεργία στους νέους κάτω των 25, αγγίζει, και ξεπερνά σήμερα το 50%.

Μετά από δεκαετίες ανάπτυξης, η Μαδρίτη έχει πλέον γεμίσει από κλειστά καταστήματα, και γκράφιτι στους τοίχους. Περιδιαβαίνοντας την, βλέπει κανείς παντού αργόσχολους νεαρούς, να μη κάνουν τίποτα, ή να προσπαθούν να αποσπάσουν ένα ή δύο ευρώ από τους τουρίστες.

Οι οικονομολόγοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν αυτή τη παρακμή με όρους οικονομικούς, λέγοντας πως φταίει η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, τα δημοσιονομικά ελλείμματα, κλπ. Πολλοί Ισπανοί όμως πιστεύουν πως η αιτία είναι διαφορετική. Ο σύμβουλος επιχειρήσεων Alejandro Macarrón Larumbe, λέει ξεκάθαρα πως για την παρακμή φταίει η «αλλαγή των αξιών».

Πριν από μια γενιά, η Ισπανία έβγαινε από την εποχή του Φράνκο, και ήταν μια ισχυρή καθολική χώρα, με υψηλή γεννητικότητα (από τις πιο υψηλές της Ευρώπης), αφού το 1960 η κάθε γυναίκα έκανε 4 παιδιά, και μέχρι το 1976, έκανε 3. Δεν υπήρχαν, αφού δεν επιτρέπονταν, ούτε διαζύγια, ούτε αντισύλληψη.

Από το 1980 και μετά πολλά ά