«Καλά που δε μας έφυγι ιντιλώς!!!»

Με φόρτωσαν ευθύνη τα σχόλια της  Juliet  και του Star Power None που έλεγαν: «Το γέλιο είναι υγεία, θεραπεύει πολλά κακά και ο Δαναός είναι θεραπευτής».Γι αυτό κι εγώ αποφάσισα να αρχίσω τη θεραπεία σας με μια παλιά ιστορία, που όμως έχει  σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα. Στην ντόπια διάλεκτο φυσικά.Πριν πολλά χρόνια πολλοί συμπατριώτες μας- όπως και σήμερα  οι νέοι μας- έφευγαν για τα ξένα για ένα μεροκάματο.Εκείνη λοιπόν την εποχή ένας χωριάτης αγαθός που θέλει να πάει στα ξένα τον τυραννάει  η σκέψη μήπως η γυναίκα του τον απατήσει, όταν θα λείπει μακριά. Τι κάνει λοιπόν; Σκέφτεται ένα σχέδιο κρυφό που θα το ξέρει αυτός και η γυναίκα του!Εκεί που κάθισαν να φάνε λέει στη γυναίκα του: «Άκουσι να σι πω Μυγδάλου. Όπους είπαμι θα πάου στα ξένα. Θα λείψου κάμπουσουν κιρό να βγάλου καμιά δραχμή να καζαντίσουμι».Στο άκουσμα η έξυπνη Μυγδάλω , αφού σκέφτηκε λιγάκι είπε: «Να πας άντρα μ’ μα νοιάζουμι να μη στεναχουρηθείς εικί στα ξένα».«Δε θα στιναχουρηθώ Μυγδάλου μ’ αλλά λέου να φκιάσουμι απόψι μια δ’λειά ,για να μι φύγ’ κι μένα η έγνοια. Να  ζουγραφίσουμι έναν λαγό στου μπούτι σ’ ,του διξί να πούμι, κι όταν γυρίσου πίσου να είνι η λαγός ικεί. Να ξέρου πως θα βρω του σπίτι μ’ όπους του άφησα.Τι λες κι συ;».«Τι να πω άντρα μ’ τα μπούτια θ’κα μας είνι κάμι όπους σ’αρέζ’».Ξαπλώνει λοιπόν η Μυγδάλω ,σηκώνει τα φουστάνια και ό έρμος αρχίζει τη ζωγραφιά. Μόλις  τελείωσε η ζωγραφική του λαγού βγάζει ένα δευτεράκι και γράφει: «Λαγός δεξί μπούτι.».Σαν έφυγε ο ταξιδιώτης ήσυχος για τη μοίρα του, η Μυγδάλω δεν άργησε. Νέα και ωραία όπως ήταν βρήκε ένα παλικάρι και καλοπερνούσε. Ύστερα βρήκε άλλο κι άλλο…Ώσπου μια μέρα παίρνει γράμμα που έλεγε: «Έρχουμι ντ’ Κυριακή του βράδ’ κι να μι πιριμέν’ς του δίχους άλλου.». Πήρε το γράμμα η Μυγδάλω και τρελάθηκε. Το γράμμα ήρθε Σάββατο και ο λαγός είχε εξαφανιστεί από την πρώτη εβδομάδα. Φωνάζει λοιπόν τον πρώτο φιλαράκο και του λέει: «Πάρι μουλίβ’ κι έλα να ζουγραφίσουμι  ικείνουν του λαγό που είχα στου μπούτ’ γιατί έσβησι.»Πήγε λοιπόν το βράδυ το παλικάρι και τη ρώτησε: «Σι ποιο μπούτ’ ήταν η λαγός;»«Δε θμούμι καλά μα νουμίζου στου αριστιρό».Τον ζωγράφισε ο φίλος το λαγό και την άλλη μέρα η Μυγδάλω στολίστηκε και περίμενε τον ξενιτεμένο. Χαρές και γέλια μόλις γύρισε μα τον τρώει η αγωνία και αμέσως μπαίνει στο ψητό: «Για να δούμι ρε Μυγδάλου κι του λαγό.Είνι  ικεί που τουν άφ’σα;»«Είνι άντρα μ’ νάτους η λαγός.»Χαίρεται ο σύζυγος, αλλά αναρωτιέται. Βγάζει λοιπόν το δευτεράκι και διαβάζει: «Λαγός δεξί μπούτι». Οπότε λέει: «Μαρή Μυγδάλου η λαγός ήταν στου διξί του μπούτ’ πώς πάει στ’ αριστιρό;»«Αχ καημένι άντρα μ’ τ’ς τουφικιές που έφαγι αυτά τα χρόνια καλά που κάθιτι κι αυτού και δεν μας έφυγι ιντιλώς!»«Καλά μι λες» λέει κι ο αγαθιάρης. «Καλά που δε μας έφυγι ιντιλώς!!!»danaos