Κάν´το όπως η Θάτσερ!

To me, consensus seems to be the process of abandoning all beliefs, principles, values and policies. So it is something in which no one believes and to which no one objects.

There are still people in my party who believe in consensus politics. I regard them as Quislings, as traitors… I mean it.

Margaret Thatcher

Η κυβέρνηση έδειξε αντανακλαστικά αποτελεσματικότητας στο θέμα με τους απεργούς του μετρό,

μα αυτό ήταν μόλις η αρχή των προκλήσεων που αναπόφευκτα θα συναντήσει στον τομέα της οργανωμένης αντίδρασης μειοψηφιών, συντεχνιών και επαγγελματιών επαναστατών (ειδικά της… συνδικαλιστικής επανάστασης). Τα πράγματα δεν μπορεί παρά να αγριέψουν, ακόμα και αν εξαιρετικά πολλοί πήραν για τα καλά το μήνυμα πως η κυβέρνηση δεν θα κάτσει να βλέπει τα τρένα να (μην) περνούν. Η “αλλαγή παραδείγματος” στην κυβερνητική πρακτική δεκαετιών είναι σαφές ότι δεν εμπεδώνεται εν μιά νυκτί. Οι διάφοροι συνδικαλιστοφεουδάρχες όμως νά´ναι καλά, από νύχτες άλλο τίποτα…

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η συμμαχία της κυβέρνησης με την κοινωνία σε αυτά τα θέματα είναι απολύτως συνδεδεμένη με το γενικότερο αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης και το αμιγώς φιλελεύθερο αίτημα για μείωση των φόρων. Αν η κοινωνία αντιληφθεί ότι όντως πασχίζεις για την κοινωνική ειρήνη και δικαιοσύνη, και όχι για την διατήρηση των προνομίων της μέχρι τούδε κυβερνώσας φαυλότητας σε βάρος του λαού, θα σε εμπιστευθεί στο αιτούμενο της τήρησης της νομιμότητας, της τάξης που υπηρετεί την λειτουργία της συλλογικότητας και της καθημερινής ζωής, της εφαρμογής της θέλησης της πλειοψηφίας και όχι των οργανωμένων μειοψηφιών. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως είναι το κυβερνητικό “τεκμήριο της αθωότητας”, ή έστω των αποτυπωμένων στην φορολογική και διοικητική πράξη καλών προθέσεων/κατευθύνσεων. Μην ξεχνάμε ότι οι συνδικαλιστικές “επαναστάσεις” εν τέλει ζημιώνουν κυρίως τον απλό πολίτη: λαμπρό το παράδειγμα των απεργιών των ΜΜΜ, όπου ο κυρίως ζημιούμενος είναι ο μεροκαματιάρης και μισθωτός που πασχίζει να φτάσει εγκαίρως στην εργασία του και υποχρεώνεται ως και στην χρήση ταξί, και όχι φυσικά ο διαθέτων την επί πτερύγων ανέμων αυτοκινητάρα “κεφαλαιοκράτης”.

Αφ´ ής στιγμής διασφαλιστεί το ότι η κοινωνία αναγνωρίζει το δίκιο της νόμιμα εκλεγμένης κυβερνήσεως στην επιβολή του νόμου που εγγυάται την λειτουργία της κοινής μας ζωής (π.χ. την λειτουργία των δημοσίων συγκοινωνιών), δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος κωλυσιεργίας στην επιβολή της νομιμότητας. Ακόμα και τώρα, στην επιτυχημένη αντιμετώπιση του πρόσφατου επεισοδίου, η κυβέρνηση δεν άργησε μια μέρα, αλλά αρκετές περισσότερες: όπως ευφυώς γράφτηκε στο διαδίκτυο, οι Αθηναίοι είχαν τόσο καιρό να δουν το μετρό που άρχισαν να προφέρουν παχύ το λάμδα!

Ήρθε η ώρα για τον νόμο της λογικής και την λογική του νόμου, για το δίκιο της συντεταγμένης πολιτείας και της νομίμως εκλεγμένης κυβερνήσεως και όχι το “δίκιο του εργάτη” των 3.000 και 4.000 Ευρώ. Οι καιροί είναι δύσκολοι, η κοινωνική συνοχή κρέμεται από μια κλωστή που όμως αφορά την μέση οικογένεια που δύσκολα τα βγάζει πέρα και όχι τον κάθε “μαχητικό συνδικαλιστή”, και το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι η στα όρια (ή και πέρα από τα όρια) της νομιμότητας ταραχοποιΐα του κάθε νοσταλγού των “αναδιανεμητικών” δωρημάτων μιας εγκληματικά ελλειμματικής οικονομίας. Αν συγκεκριμένες απεργίες κρίνονται βασίμως παράνομες, καταχρηστικές, έμπρακτα βασανιστικές για τον πολίτη, δεν υπάρχει κανένας λόγος και περιθώριο ανοχής.

Εν ολίγοις, “κάν´ το όπως η Θάτσερ”: η κυβέρνηση και η Πολιτεία, η εξουσία των οποίων πηγάζει από το λαό και η εντολή της οποίας ανανεώνεται ή αναθεωρείται συχνότατα, επιβάλλει τον νόμο της απέναντι στις μειοψηφίες που αντιστρατεύονται την οργανωμένη κοινωνία και την εντολή της για την διαχείριση των κοινών αναγκών. Ακριβώς γι’ αυτό δαιμονοποιείται η Θάτσερ από την Αριστερά: οι αριστεροί είναι αδύνατον να χωνέψουν ότι εκείνη αντιστρατεύθηκε εμπράκτως όσα θεωρεί η Αριστερά ταυτόσημα με τον λαό (π.χ. τα συνδικάτα, τις απεργίες) και αντί να καταποντιστεί από την λαϊκή ψήφο, εκλεγόταν συνεχώς πρωθυπουργός - τρεις φορές, εντεκάμισι χρόνια! Αποδεικνύοντας ότι ο λαός είχε άλλη γνώμη… Είναι αδύνατο να χωνέψουν ότι η Θάτσερ τους νίκησε, όχι μόνο εκλογικά αλλά κυρίως αποδεικνύοντας το τι γνώμη έχει ο πραγματικός λαός για τα θέσφατά τους. Οπότε, ό,τι δεν μπορείς να το νικήσεις, το δαιμονοποιείς – πές, πές, κάτι θα μείνει…

“Κάν´το όπως η Θάτσερ”, λοιπόν. Υπηρέτησε την λογική της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας: την λογική ότι η εξουσία βγαίνει από την κάλπη, και όχι από την θολή σκέψη του κάθε Σκουρλέτη, και την λογική ότι η εξουσία διέπεται από τους νόμους – και όχι από τα θέσφατα των συνθημάτων. Μην κάνεις πίσω, γιατί έχεις το δίκιο με το μέρος σου. Κάνε conviction politics, όχι consensus politics. Έχεις το δίκιο μιάς κοινωνίας που εκφράζεται και αντιπροσωπεύεται μέσω της κάλπης, και όχι μέσω όποιων νομίζουν ότι “ενσαρκώνουν τον λαό”. Και κυρίως, το δίκιο μιας κοινωνίας που θέλει αλλαγή πρακτικής και νοοτροπιών. Αυτός ο δρόμος, παρεμπιπτόντως, υπόσχεται ενδεκαετή πρωθυπουργία…

Σωτήρης Μητραλέξης

ΥΓ: Και μια που μιλάμε για Θάτσερ, σημειώνουμε ότι οποιαδήποτε έννοια “φιλελεύθερης” πολιτικής δεν συνδυάζεται ή συμβιβάζεται με… αύξηση των φόρων, αλλά με μείωσή τους, “όπως έκανε η Θάτσερ”. Η οποία, υπενθυμίζουμε, “έπεσε” μετά από 11,5 χρόνια συνεχούς πρωθυπουργίας όταν περιέργως έκανε κάτι σαφώς αντίθετο με την φύση της: προσπάθησε να εισαγάγει έναν πρόσθετο, δυσβάστακτο, παράλογο φόρο (Poll tax/ Community charge). Τότε έπεσε: όχι όταν τα έβαλε κατά αιματηρό τρόπο με ανθρακωρύχους, συνδικαλιστές, απεργούς, όχι όταν ιδιωτικοποίησε, όχι όταν επιτίθετο στην Αριστερά, αλλά όταν πήγε να εισαγάγει νέο, δυσβάστακτο, απολύτως “αφιλελεύθερο” φόρο… Αυτή, η φύσει φοροκτόνος! Τα “ηθικά διδάγματα” είναι πασιφανή…