Κάτω ο ρατσισμός εναντίον των χοντρών

 Οι παχύσαρκοι άνθρωποι δεν θεωρούνταν πάντα «τέρατα». Αντιθέτως, μέχρι πρόσφατα, τύχαιναν σεβασμού.

Ιστορικά, στις περισσότερες κοινωνίες, το πάχος σήμαινε πλούτο και υγεία. Σήμαινε επικούρειες συνήθειες, απουσία φυματίωσης, χολέρας, και άλλων ασθενειών.

Μόλις σήμερα, όπου οι παχύσαρκοι είναι διπλάσιοι σε αριθμό  από τους λεπτούς σε πολλές χώρες, φτάσαμε στο σημείο να τους στοχοποιούμε.

Η Αφροδίτη του Willendorf, ένα αγαλματίδιο που ανακαλύφθηκε στην Αυστρία το 1908, απεικονίζει μια γυναίκα με τεράστια κοιλιά, πελώρια στήθη, μεγάλο πισινό, μεγάλη λεκάνη και μεγάλους μηρούς.

Είναι περίπου 25.000 ετών, και θεωρούνταν από τα παλιότερα δείγματα τέχνης, μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2008, οπότε οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στην Γερμανία ένα ακόμη παλιότερο αγαλματίδιο από ελεφαντόδοντο, που υπολογίζεται να έχει ηλικία 35.000-40.000 χρόνια. Και αυτό, απεικονίζει μια παχιά γυναίκα. Την Αφροδίτη του Hohle Fels.

Αυτές οι δυο ανακαλύψεις έχουν προκαλέσει πολλές συζητήσεις. Γενικά, πιστεύεται ότι αποτελούν σύμβολα γονιμότητας ή απεικονίζουν θεότητες της μητρότητας.  Μια θεωρία μάλιστα τα θέλει να είναι κάτι σαν το αρχαίο Playboy, με το «κορίτσι του μήνα».

Ότι και να είναι, το σίγουρο είναι ότι οι παχύσαρκες λατρεύονταν, και δεν λοιδορούνταν.

Πολλές μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες έπασχαν από παχυσαρκία. Ο Αμερικανός πρόεδρος William Howard Taft, ο Βρετανός πρωθυπουργός Winston Churchill, και η βασίλισσα Βικτωρία, ήταν όλοι υπέρβαροι. Διάσημοι λογοτέχνες και καλλιτέχνες, όπως οι Henry James, Gioacchino Rossini, και ο  Alfred Hitchcock. Ήταν παχείς, χωρίς όμως να υφίστανται κάποια διάκριση εναντίον τους.

Αφροδίτη του Willendorf

Ακόμη όμως και πολύ παλιά, οι χοντροί άνθρωποι αντιμετώπιζαν την κριτική της ιατρικής. Για παράδειγμα, το 1839 ο Βρετανός γιατρός J.G. Milligan περιέγραψε τους παχύσαρκους ως «απαθείς, και χαλαρούς…». Το 1924, ο Γάλλος γιατρός Jean Frumusan μίλησε για «χλωμούς, φουσκωμένους, με σάρκα πρησμένη από υγρά. Τα συναισθήματα τους είναι πάντα υπερβολικά, και παρά το ότι δείχνουν μια αδιαφορία, οι υπερτονισμένες ευαισθησίες τους μετατρέπουν τις ζωές τους σε μια διαρκή τραγωδία».

Στη σύγχρονη εποχή, οι κοινωνίες της Δύσης τείνουν να ρίχνουν το φταίξιμο στο ίδιο το θύμα, ειδικά όταν πρόκειται για παιδιά. Στα δημοφιλή βιβλία Harry Potter, η συγγραφέας περιγράφει τον χοντρό ξάδελφο του Harry, τον  Dudley,  ως «γουρούνι με περούκα».

Ένα τετράχρονο όμως αγόρι δεν ελέγχει ούτε την διατροφή του, ούτε την άσκησή του. Αυτά ελέγχονται στενά από τους γονείς του. Δεν μπορεί να φάει ότι θέλει. Έτσι, η παχυσαρκία του αντανακλά τις συνήθειες της μαμάς του όταν ήταν in utero, και τις συνήθειες της οικογένειάς του μετά την γέννα του. Η παχυσαρκία του επιβλήθηκε, και μαζί με αυτήν του επιβλήθηκε και ένας δυσλειτουργικός μεταβολισμός, μια αντίσταση στην ινσουλίνη, μια χρόνια εξασθένηση, και μια μικρή σε διάρκεια ζωή.

Το παιδάκι αυτό ήδη έχει αρκετά προβλήματα, και δεν χρειάζεται