Ο νέος ασθενής της ΕΕ είναι η Ισπανία

Ένα από τα μεγάλυτερα πρόβληματα της Ευρώπης είναι η Ισπανία, η οποία  έριξε ήδη δυο … βόμβες.

Η πρώτη έχει να κάνει με το κόστος της διάσωσης μίας μόνο από τις καταδικασμένες ισπανικές τράπεζες που ανέβηκε στα €23.5 δις. Πρόκειται για χρήματα που δεν διαθέτει το ισπανικό κράτος, το οποίο ήδη κάνει περικοπές από παντού, και έχει εντολές (από Βρυξέλλες) να μειώσει δραστικά τα ελλείμματά του. Αυτό σημαίνει

πως η Ισπανία θα τα βρει σκούρα, αφού υπάρχουν και άλλες τράπεζες που θα χρειαστούν βοήθεια, με κόστος πολύ υψηλότερο από αυτό που αναμένονταν.

Η δεύτερη αφορά την περιφέρεια της Καταλονίας που στέρεψε από χρήμα και χρειάζεται κι αυτή διάσωση. Πρόκειται για μια περιοχή στην βορειοανατολική πλευρά της χώρας, με δική της γλώσσα, που φιλοξενεί και  ένα  αποσχιστικό κίνημα. Ως μέγεθος, αντιστοιχεί στο 1/5 του συνολικού οικονομικού προϊόντος της Ισπανίας, και έχει μεγαλύτερο ΑΕΠ από αυτό της Πορτογαλίας.

Οι δυο αυτές ειδήσεις έχουν φέρει τον πανικό στις παγκόσμιες οικονομικές ελίτ. Πέρα από τα τεράστια ποσά που θα απαιτηθούν προκειμένου να σωθούν οι τράπεζες, η κυβέρνηση της Ισπανίας θα πρέπει να καλύψει και τους λογαριασμούς των σχεδόν χρεοκοπημένων περιοχών της χώρας, όπως είναι η Καταλονία.

Για να το πετύχει, θα πρέπει να στραφεί στις χρηματαγορές, εκλιπαρώντας για δάνεια, κάτι που θα ανεβάσει κι άλλο τα ήδη υψηλά επιτόκια δανεισμού (πιθανώς και αυτά της Ιταλίας και του Βελγίου) την ώρα που οι αγορές της Ευρώπης παραπαίουν εν μέσω γενικού πανικού. Έτσι, η Ισπανία μάλλον θα σπεύσει κι αυτή να ζητήσει μια ακόμη μεγαλύτερη διάσωση από την ΕΕ.

Αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται στην Ευρώπη είναι σαν κινηματογραφική ταινία, όπου (σε αργή φάση) το τρένο πάει να πέσει από την γέφυρα! Δυστυχώς, η Ισπανία είναι πολύ κοντά στην καταστροφή.

Η Ισπανία είναι μια ομοσπονδία, που κρατιέται στη θέση της μέσω επιδοτήσεων, και στρεβλής λογιστικής πρακτικής. Το πάθος των Καταλανών και των Βάσκων για ανεξαρτησία, ελέγχεται προς το παρόν από ένα σύστημα που δίνει σε αυτές τις περιοχές μεγάλη πολιτική και δημοσιονομική αυτονομία. Το σύστημα αυτό λειτουργούσε καλά, όσο η χώρα άνθιζε οικονομικά, οι αγορές της φούσκωναν, το χρήμα ήταν φτηνό και η πίστωση απεριόριστη.

Τώρα όμως, η μουσική σταμάτησε. Οι ταμίες της ΕΕ θέλουν πειθαρχία. Θέλουν την ισπανική κεντρική κυβέρνηση να υπογράψει συμφωνίες λιτότητας, που θα δεσμεύουν τους Καταλανούς, τους Βάσκους και όλους γενικά τους Ισπανούς.

Στην ουσία ζητούν την επαναφορά του συγκεντρωτισμού και την αναδίπλωση της αποκέντρωσης, έτσι ώστε η κεντρική κυβέρνηση, μέσω του προϋπολογισμού, να ορίζει το τι θα πρέπει και το τι δεν θα πρέπει να κάνουν οι επιμέρους τοπικές διοικήσεις.

Αυτό όμως είναι κάτι το πολύ δύσκολο, αφού η Ισπανία είναι μια δημοκρατία και ο λαός της ψηφίζει. Άλλες φορές ψηφίζει τοπικά κόμματα και άλλες φορές μεγάλα πανεθνικά. Αν η κεντρική κυβέρνηση περάσει στους αυστηρούς δημοσιονομικούς περιορισμούς, το πιο πιθανό είναι πως οι ψήφοι αυτές θα κατευθυνθούν προς τα