Η λιτότητα, η ανάπτυξη και το μέλλον της Ευρώπης

Ο Francois Hollande θέλει ανάπτυξη, και η  Angela Merkel θέλει λιτότητα.

Αυτή η απλή διαφορά, προκάλεσε τον όλεθρο στις παγκόσμιες χρηματαγορές, και το ερώτημα που τίθεται είναι αν όντως οι δυο αυτές θέσεις διαφέρουν, και πόσο;

Η έννοια της λιτότητας έχει σχέση με την υπερβολή των δημοσίων δαπανών (βλ. Ελλάδα), που σε φυσιολογικές συνθήκες θα οδηγούσαν μια χώρα στην χρεοκοπία, αλλά που στα πλαίσια της δομημένης ΕΕ, κάτι τέτοιο δεν

Σε γενικές γραμμές, λιτότητα σημαίνει η απουσία δαπανών σε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Δηλαδή, την περικοπή κοινωνικών προγραμμάτων, δαπανών για την υγεία, την παιδεία, κλπ.

Πρόκειται για μια άσχημη λέξη, αφού στην καθημερινότητα προορίζεται για άτομα που είτε δεν διαθέτουν χρήματα, είτε ξοδεύουν πέραν των δυνατοτήτων τους.

Από την άλλη έχουμε μια άλλη λέξη, που τελευταία κυριαρχεί κι αυτή.

Η λέξη ανάπτυξη είναι σχετικά καινούργια στην ευρωπαϊκή πολιτική γλώσσα, έχοντας (επαν)έλθει στο προσκήνιο μετά την εκλογική νίκη του Hollande.

Σαν όρος δεν είναι καινούργιος, ενώ πολλές είναι οι χώρες που επιδιώκουν την ανάπτυξη με διάφορους τρόπους. Για τον Hollande η ανάπτυξη επιτυγχάνεται μέσω της τόνωσης της οικονομίας με κρατικές δαπάνες, κάτι δηλαδή που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την λιτότητα (ή έτσι τουλάχιστον έτσι δείχνει).

Όλοι θέλουμε ανάπτυξη, είτε σε προσωπικό, είτε σε κρατικό επίπεδο. Πρόκειται για μια θετική έννοια, η οποία προσέλκυσε τους Γάλλους ψηφοφόρους, όταν κλήθηκαν να επιλέξουν αυτήν, ή την λιτότητα.

Αν λοιπόν πιστέψουμε τους Ευρωπαίους ηγέτες, τότε έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ δυο αμοιβαία ακυρούμενων πολιτικών: Ανάπτυξη, ή λιτότητα;

Αυτή όμως η απλουστευτική άποψη δεν εξηγεί το γεγονός ότι η Γερμανία, μια χώρα με ιδιαίτερα χαμηλό έλλειμμα (1% του ΑΕΠ), είναι η μόνη ευρωπαϊκή οικονομία που αναπτύχθηκε κατά 0.5% στο πρώτο τρίμηνο του 2012.

Αντιθέτως, η Γαλλία παρουσίασε έλλειμμα 4.4%, και οικονομική στασιμότητα, κατά το ίδιο διάστημα.

Επίσης, ο υπέρμαχος της ανάπτυξης Hollande, μάλλον επικροτεί την λιτότητα, αφού υποσχέθηκε να φέρει τη χώρα του στα όρια των δημοσίων δαπανών που ορίζει η συνθήκη του Μάαστριχτ (3% του ΑΕΠ), ως το 2013.
Η διαφορά αυτή μεταξύ ανάπτυξης και λιτότητας δεν αντέχει στην έρευνα, και μάλλον προορίζεται απλά για εσωτερική κατανάλωση. Η λιτότητα προηγήθηκε, ως αντίδραση στις πολλές τρύπες της θεσμικής υποδομής της ευρωζώνης.

Στη συνέχεια εμφανίστηκε και η ανάπτυξη, ως η μαγική λέξη που κερδίζει εκλογές.

Υπάρχει όμως και μια καταληκτική ημερομηνία σε όλα αυτά. Ακόμη και στην Γαλλία του Hollande, ο οποίος ακόμη δεν συμφώνησε πλήρως με την Γερμανίδα καγκελάριο στις περικοπές, απλά και μόνο επειδή το κόμμα του έχει και άλλες εκλογές μπροστά του τον Ιούνιο!
Μετά από αυτές τις βουλευτικές εκλογές, είναι σχεδόν σίγουρο πως ο Γάλλος πρόεδρος θα συνταυτιστεί με την λογική ότι θα πρέπει να υπάρξει και δημοσιονομική πέραν της νομισματικής ένωσης, αν είναι να επιβιώσει το ευρώ. Και μέχρι τότ