Ο ψεύτης βοσκός και η περίπτωση του ιρανικού λύκου

Σε κάθε συζήτηση περί της εθνικής ασφάλειας στη Δύση, εδώ και πολλά χρόνια, η πιο συνηθισμένη ιστορική αναλογία που χρησιμοποιείται, είναι η απειλή που παρουσίαζε η ναζιστική Γερμανία (προς τη Δύση)  στα χρόνια πριν από τον Β`Π.Π.

Η εν λόγω απειλή είναι αυτή την οποία αναπαράγουν συνεχώς όλοι όσοι διαβλέπουν κάποια άλλη παρόμοια απειλή σήμερα, και θέλουν να την αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.

Το συμπέρασμα της αναλογίας είναι ότι μια απειλή θα πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα, ώστε να αποφευχθεί το

χειρότερο αργότερα. Οι όποιες λεπτομέρειες αναφορικά με τα κόστη και τα κέρδη της μιας ή της άλλης περίπτωσης, χάνονται στο δάσος της συνεχούς επίκλησης της συγκεκριμένης απειλής. Όπως χάνονται και οι λεπτομέρειες της πραγματικής διπλωματίας των 1930ς, που αποτελούν και το υποτιθέμενο δίδαγμα από την όλη περίπτωση.

Η κακή χρήση της ιστορικής αυτής αναλογίας έχει οδηγήσει αρκετές φορές στην άσκοπη, και αναποτελεσματική χρήση βίας. Για παράδειγμα, αυτή την αναλογία εκμεταλλεύτηκε κάποτε  η κυβέρνηση Johnson, οδηγώντας τις ΗΠΑ σε μακροχρόνια και αιματηρή στρατιωτική εμπλοκή στο Βιετνάμ.

Σήμερα βλέπουμε κάτι ανάλογο να συμβαίνει με την περίπτωση του Ιράν. Το παράδειγμα της ναζιστικής Γερμανίας έρχεται και πάλι στην επιφάνεια, τόσο από την δεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ, όσο και από τους νεοσυντηρητικούς φίλους της στην Ουάσιγκτον. Οι δεύτεροι δεν δείχνουν να πτοούνται από την πρόσφατη σύνδεσή τους με τον πόλεμο του Ιράκ, για τον οποίο χρησιμοποίησαν πάλι τα ίδια ιστορικά επιχειρήματα. Αυτή τη φορά όμως, δεν επικαλούνται μόνο το πλεονέκτημα της χρονικής συγκυρίας για επίθεση, αλλά εξισώνουν την ιρανική απειλή με αυτήν των Ναζί!

Ο κίνδυνος που παραμονεύει από τέτοιου είδους ιστορικές (ανιστόρητες) παραλληλίες, είναι πως για μια ακόμη φορά, οι ΗΠΑ μπορεί να οδηγηθούν σε έναν πόλεμο με άκρως  καταστροφικά αποτελέσματα.

Θα είναι ένας πόλεμος εναντίον ενός κράτους που σίγουρα δεν είναι η ναζιστική Γερμανία, και του οποίου οι ηγέτες δεν είναι Χίτλερ. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο στο ιρανικό παράδειγμα, είτε σε δυνατότητες, είτε σε προθέσεις, που να θυμίζει την ναζιστική απειλή.

Δεν υπάρχει καμία πρόθεση της Τεχεράνης να κερδίσει χώρο (lebensraum).

Δεν υπάρχει καμία πρόθεση εκ μέρους της για γενοκτονίες.

Οι Ιρανοί γνωρίζουν πολύ καλά πως το Ισραήλ είναι εδώ και εδώ θα μείνει, άσχετα αν για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους συνεχώς καταφέρονται εναντίον του.

Υπάρχει και μια άλλη, πιο ευρεία και πιο επικίνδυνη (μακροπρόθεσμα) ζημιά που προκαλείται από την χρήση του «ναζιστικού χαρτιού». Όταν κάποιος το χρησιμοποιεί επανειλημμένα, τότε μοιάζει σαν να μην μπορεί να διαχωρίσει τα επίπεδα των διάφορων απειλών. Και αυτό υπονομεύει τον σχεδιασμό των πολιτικών αντίδρασης που θα ήταν κατάλληλες για το κάθε είδος απειλής.

Πιο συγκεκριμένα, μειώνει το τεράστιο μέγεθος του τι ακριβώς έκαναν οι πραγματικοί Ναζί. Αν τα διάφορα προβλήματα που προκύπτουν σήμερα, εξισώνονται έστω και ρητορικά με τα εγκλήματα του ναζισμού, τό