Ο σκοπός της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως έχει λήξει πριν καν αρχίσει!

Το ολίσθημα του κ. Παπανδρέου

Λίγο πριν την ταπεινωτική εμφάνιση του τέως πρωθυπουργού στο Καστελόριζο, είχαμε απεμπολήσει το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό μας όπλο.  Η απόφαση του κ. Παπανδρέου να υπαχθεί στις ‘’υπηρεσίες’’ του Δ.Ν.Τ. και να παραδώσει τη χώρα στις ‘’περιποιήσεις’’ της Τρόικας και των μνημονίων, ήταν κομβικής σημασίας για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.  Αν αυτή η μοιραία κίνηση, που ισοδυναμεί με ένα

σύγχρονο ‘’Σαγγάριο’’, έγινε εξ αμελείας ή εκ προμελέτης, είναι κάτι για το οποίο θα αποφανθεί το ειδικό δικαστήριο, με την παρουσία ή ερήμην των υπευθύνων.

Όλοι όμως όσοι γνωρίζαμε πέντε οικονομικές θεωρίες, βλέπαμε το μάταιο του πράγματος , βλέπαμε την ύφεση να καλπάζει παρέα με την αναδιάρθρωση και κυρίως βλέπαμε έντρομοι να εκτελείται μπροστά στα μάτια μας το πρώτο γιγαντιαίο swap (ανταλλαγή χρέους).  Γιατί πίσω από τις επικοινωνιακές κορώνες και την εθνοσωτήρια διάθεση, το έμπειρο μάτι έβλεπε να μετατρέπονται 110 δις ανοικτού ‘’εύκολου’’ χρέους που υπαγόταν στο ελληνικό δίκαιο, σε σκληρό διεθνιστικό χρέος καλυμμένο με εμπράγματες εξασφαλίσεις και κανόνες αγγλικού δικαίου.

Ο κ. Παπανδρέου δεν σταμάτησε εκεί.  Έμπλεος απλοχεριάς και αλτρουισμού στην τοκογλυφική διεθνή, προχώρησε χωρίς ενδοιασμούς στη συμφωνία της 21ης Ιουλίου, μιας συμφωνίας τόσο αποικιοκρατικής που απορρίφθηκε ως αστεία από τις αγορές, αφού θα καταδίκαζε την Ελλάδα σε άτακτη χρεοκοπία και την ευρωζώνη σε διάλυση μέσα σε λίγους μήνες, αν εφαρμοζόταν.  Οι κακές γλώσσες από την άλλη πλευρά του ατλαντικού λένε, ότι ο κ. Παπανδρέου είχε συμφωνήσει στο αγγλικό δίκαιο για την ανταλλαγή των ομολόγων που προβλεπόταν στην αείμνηστη συμφωνία.  Ουσιαστικά ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε αποδεχθεί τη μετατροπή του νομικού καθεστώτος του συνόλου του κρατικού χρέους και μάλιστα είχε και το θράσος να πανηγυρίζει!

Tο ολίσθημα του κ. Παπαδήμου

Ο νέος πρωθυπουργός της χώρας, σε μια αποστροφή του κατά τη δευτερολογία του στις προγραμματικές δηλώσεις, έσπευσε να χαρακτηρίσει το κρατικό χρέος, όπως αυτό θα μπορούσε να προκύψει έπειτα από μια νομισματική αλλαγή, εκπεφρασμένο σε ευρώ, εκστομίζοντας ένα πελώριο ψέμα, που οπωσδήποτε χαροποίησε ιδιαίτερα τους Μερκοζί και έδωσε πόντους στην πρόθυμη κυβέρνησή του.  Πόσο αθώο μπορεί να ήταν το ψέμα Παπαδήμου, θα το δείξει η ιστορία.  Εξετάζοντας την κατάσταση με τα στοιχεία που διαθέτουμε σήμερα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο τεχνοκρατικά άψογος τραπεζίτης δύσκολα θα έπεφτε σε ολίσθημα τέτοιου μεγέθους.  Εικάζουμε ότι ήταν ήδη ενήμερος ότι η συμφωνία που προτίθεται να υπογράψει προϋποθέτει την υπαγωγή του χρέους στο αγγλικό δίκαιο, συνεπώς η υιοθέτηση από την Ελλάδα στο άμεσο μέλλον ενός ασθενούς νομίσματος, είτε λόγω δικής της αποχώρησης από το ευρώ, είτε λόγω διάλυσης του κοινού νομίσματος, θα ισοδυναμούσε με πιστωτική αυτοκτονία.

Kαι το παράδοξο της “κυβέρνησης σωτηρίας”

Η υπόθεση του νομικού καθεστώτος του ελληνικού χρέους αποτελεί αυτή τη στιγμή το Γκράαλ της ευρωζώνης.  Διασταυρωμένες πλη