«Παγκόσμια Άνοιξη Οργής»

Ρώμη

Το εντυπωσιακό με το κίνημα Occupy Wall Street είναι ότι μοιάζει πολύ με άλλα λαϊκά κινήματα σε ολόκληρο τον κόσμο, που επίσης απαιτούν αλλαγές. Σαν να υπάρχει μια γενικευμένη καθυστερημένη αντίδραση στην κρίση του 2008. Σαν μια «παγκόσμια άνοιξη» δηλαδή.

Σίγουρα, η κάθε περίπτωση διαφέρει. Οι αντί-κορπορατιστές ακτιβιστές στο Μανχάταν, έχουν μια πολύ διαφορετική πολιτική ατζέντα από τους διαδηλωτές της πλατείας Ταχρίρ του Καίρου, καθώς και από τους εξεγερμένους του περασμένου καλοκαιριού στη Βρετανία και στην Ελλάδα. Ή και από τους διαδηλωτές εναντίον της διαφθοράς στο Νέο Δελχί. Τα περισσότερα από αυτά τα κινήματα στερούνται ηγετών, οπότε και είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθούν.

Οι διαδηλωτές όμως μοιράζονται κάποια κοινά στοιχεία. Απόρριψη των παραδοσιακών πολιτικών ελίτ, πίστη ότι η  παγκοσμιοποίηση ωφελεί μόνο τους πλούσιους και όχι τους λαούς,   θυμό για την διαπλοκή που χαρακτηρίζει τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, οργή για την διαφθορά, και τέλος: εκμετάλλευση της συνδεσιμότητας που προσφέρουν τα κοινωνικά δίκτυα, όπως το Facebook.

Ο νέος αυτός «λαϊκισμός» είναι εντυπωσιακός διότι μοιάζει να ξεπερνά τα παραδοσιακά πολιτικά όρια. Το κίνημα tea party μπορεί να είναι συντηρητικά χρωματισμένο, αλλά ξεκίνησε ως διαμαρτυρία ενάντια στις ελίτ της Ουάσιγκτον και της Wall Street, που πλουτίζουν εις βάρος των απλών ανθρώπων. Το κίνημα Occupy Wall Street θέτει τα ίδια ακριβώς ζητήματα, από τα αριστερά, και άρα τα δυο κινήματα παρά τις φαινομενικές διαφορές τους, έχουν αρκετά κοινά σημεία.

Λονδίνο

Η αραβική άνοιξη αποδείχτηκε το ισχυρότερο λαϊκό κίνημα του κόσμου, ανατρέποντας κυβερνήσεις στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, και στην Λιβύη. Αυτές οι εξεγέρσεις ξεκίνησαν ως εκρήξεις οργής, χωρίς σαφή ηγεσία, θολώνοντας τα όρια μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, μουσουλμανικού και χριστιανικού στοιχείου. Βέβαια, τουλάχιστον στην Αίγυπτο, αυτά όλα επανήλθαν. Αλλά σε γενικές γραμμές, στην καρδιά της επανάστασης παραμένει η οργή εναντίον των παραδοσιακών ελίτ.

Οι διαδηλώσεις στην Ευρώπη χαρακτηρίζονται από μαζική αγανάκτηση. Στην Ελλάδα, στην Ιταλία, ακόμη και στη Γαλλία, βλέπει κανείς τον θυμό της μεσαίας τάξης εναντίον των χτυπημένων από τα χρέη κυβερνήσεων τους, που δεν μπορούν να προσφέρουν πλέον ένα κράτος πρόνοιας. Σε κάποιες άλλες χώρες, όπως είναι η Βρετανία και η Γερμανία, υπάρχει αναταραχή μέσα στον πληθυσμό των μεταναστών που δεν είναι ακόμη δεμένοι με τα εθνικά, πολιτισμικά, και πολιτικά ειωθότα των χωρών που τους φιλοξενούν.

Ακόμη και σε κράτη που ζουν την οικονομική άνθηση, όπως είναι η Κίνα και η Ινδία, υπάρχει η αναστάτωση που πάντα συνοδεύει τις αυξημένες προσδοκίες. Σύμφωνα με επίσημα κινεζικά στοιχεία, η χώρα αντιμετώπισε 87.000 περιστατικά λαϊκής αντίδρασης μόνο το 2005. 238 διαδηλώσεις κάθε μέρα! Λίγο μετά, οι Κινέζοι σταμάτησαν να δημοσιεύουν τα αντίστοιχα νούμερα, αλλά σίγουρα δεν έχουν μειωθεί τα τέτοιου είδους περιστατικά.

Κ