Ποιο Ολυμπιακό ιδεώδες;

Κάθε τέσσερα χρόνια, αυτή την εποχή, αρχίζουμε να διαβάζουμε ιστορίες για το «Ολυμπιακό ιδεώδες», το οποίο υποτίθεται πως  προδόθηκε. Κι αυτό, κυρίως επειδή οι εκάστοτε επερχόμενοι αγώνες, μοιάζουν πάντα να είναι πιο κλειστοί, πιο περιορισμένοι, και πιο ελιτίστικοι.

Το ίδιο βλέπουμε και φέτος εδώ στο Λονδίνο. Στην αρχή, έσκασε το σκάνδαλο με τους Ολυμπιακούς αξιωματούχους πολλών κρατών, που φέρονται να πήραν χιλιάδες εισιτήρια και να τα πούλησαν με αυξημένη τιμή. Τα περισσότερα εισιτήρια

ήταν ήδη προσημειωμένα για τους αριστοκράτες της «Ολυμπιακής οικογένειας» των γραφειοκρατών και των επισήμων, οπότε δεν έμεναν και πολλά για τους απλούς ανθρώπους.

Τώρα, έχουμε ένα άλλο σκάνδαλο που έχει να κάνει με την ιδιωτική εταιρία που προσλήφθηκε για να παράσχει διακριτική ασφάλεια στους αγώνες, η οποία όμως δεν διαθέτει αρκετό προσωπικό, οπότε αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθούν 13.500 ένοπλοι στρατιώτες, με τεράστιο κόστος, για την ασφάλεια των αγώνων, που θα μοιάζουν με στρατιωτική κατοχή.

Που κρύβεται λοιπόν το μυθικό αυτό Ολυμπιακό ιδεώδες; Και ποιο ήταν;

Φέτος, γιορτάζουμε την 100η επέτειο από την πρώτη φορά που το Ολυμπιακό ιδεώδες μας φανερώθηκε. Τότε που  ο θρυλικός Ινδιάνος Jim Thorpe, κέρδισε δυο χρυσά μετάλλια στο δέκαθλο και στο πένταθλο στην Ολυμπιάδα της Στοκχόλμης.

Ο βασιλιάς Γουσταύος της Σουηδίας, του απένειμε τα μετάλλια λέγοντας του πως «κύριε μου, είστε ο καλύτερος αθλητής του κόσμου». Και η απάντηση του Thorpe ήταν: «Σ` ευχαριστώ βασιλιά μου».

Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ. Μερικούς μήνες αργότερα, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αφαίρεσε τα μετάλλια από τον αθλητή, και τον έσβησε από τα αρχεία της. Ο λόγος είναι ότι έμαθαν πως πριν από δυο χρόνια, μη έχοντας χρήματα, ο Jim Thorpe είχε παίξει σε μια χαμηλή κατηγορία baseball. Αυτό, σύμφωνα με το σκεπτικό της ΔΟΕ, τον καθιστούσε επαγγελματία.

Οι πιο εύποροι, και πιο λευκοί αθλητές της εποχής, που συμμετείχαν στα αγωνίσματα της σκοποβολής, ιππασίας, ξιφασκίας, ιστιοπλοΐας, κλπ δεν είχαν την ανάγκη να πουλήσουν το ταλέντο τους. Χρηματοδοτούσαν από μόνοι τους τα ακριβά τους αθλήματα, ή όλο και πιο πολύ, έπειθαν τις κυβερνήσεις τους να τους αμείβουν για να αθλούνται στο χόμπι τους. Κάτι για το οποίο ουσιαστικά συστάθηκε η ΔΟΕ.

Η λόγια (των κλασικών) Mary Beard, που γνωρίζει πολύ καλά τις διαφορές μεταξύ των σύγχρονων αγώνων και των αρχαίων ελληνικών (όπου η κερδοφορία υπήρχε έντονη), έγραψε πως ο εχθρός της ΔΟΕ, εξ αρχής, ήταν ο νεαρός της εργατικής τάξης που χρειάζεται χρήματα για να προπονείται, και που απειλούσε τους αριστοκράτες- ευγενείς οι οποίοι κυριαρχούσαν με την παρουσία τους κάθε Ολυμπιακή κοινότητα, σε κάθε σχεδόν χώρα που συμμετείχε σε Ολυμπιάδες.

Όταν ο Γάλλος αριστοκράτης Pierre de Coubertin, που ενθουσιωδώς στήριξε την αποπομπή του Thorpe, εμπνεύσθηκε την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων στον 19ο αιώνα, είχε στον νου του τα γήπεδα γκολφ και ράγκμπι των αγγλικών ιδιωτικών σχολείων, και έλπιζε πως οι αγώνες που θα αναβίωναν, θα στόχ