Ποιός θέλει μια τέτοια Ευρώπη;

Του Κώστα Ροδινού

Χθές, με  μια  από τις συνηθισμένες  διαρροές «ανώνυμου ευρωπαίου αξιωματούχου», το Reuters  μας ενημέρωνε οτι μάλλον δεν θα εγκριθεί από το Eurogroup  της 12ης Νοεμβρίου, η εκταμίευσης της περίφημης μεγάλης δόσης! Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έπρεπε να είχε ήδη εκταμιευθεί από το περασμένο Καλοκαίρι!

Και η διαρροή αυτή έγινε, …τυχαία υποθέτω, ενώ η ελληνική Βουλή καλείται, υπό το κράτος ασφυκτικών πιέσεων, να ψηφίσει «δρακόντειες» περικοπές.

Ας μη γελιόμαστε, σε κανέναν δεν αρέσει να υπερασπίζεται τέτοια μέτρα, πολλώ δε μάλλον όταν ουδείς μπορεί να μας διαβεβαιώσει οτι τα μέτρα αυτά οδηγούν με κάποια σχετική βεβαιότητα στη έξοδο από την κρίση.

Επομένως, ποιά η σκοπιμότητα της διαρροής σ’  αυτή τη συγκυρία; Να αυξήσει την πίεση για την ψήφιση των μέτρων; Αστειότητες!

Το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές και σε επανάληψη. Προβλέψιμοι, ακόμα και στους εκβιασμούς…

Την τελευταία τριετία, δυστυχώς, με αφορμή την ελληνική κρίση, η Ευρωπαϊκή Ενωση, σχεδόν καθημερινά, αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων και του ρόλου της. Πυροβολεί τα πόδια της. Σέρνεται από τις εξελίξεις. Ακολουθεί, αντί να ηγείται. Ετσι, βλέπουμε να υποχωρούν οι θεμελιώδεις αρχές και αξίες επί των οποίων οικοδομήθηκε, παραχωρώντας τη θέση τους σ’ έναν απίστευτο κυνισμό.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση δείχνει αμήχανη και κουρασμένη. Αναλώνεται σε ανούσιες και ατέρμονες συζητήσεις για τεχνικά ζητήματα. Δεν τολμάει να αναλάβει ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες. Εχει απωλέσει τον προσανατολισμό και την ορμή της. Δεν είναι, μάλιστα, λίγοι εκείνοι που προφητεύουν και το τέλος της…

Ηγέτες μετρίων δυνατοτήτων αγκομαχούν να αντιμετωπίσουν προβλήματα που τους ξεπερνούν. Αγονται και φέρονται από τις …αγορές. Αποφασίζουν με βάση τις εισηγήσεις κάποιων τεχνοκρατών της συμφοράς οι οποίοι έχουν διαψευσθεί παταγωδώς στις προτάσεις τους. Μιλάνε πολύ, χωρίς να είναι σε θέση να εκτιμήσουν τις επιπτώσεις των λόγων τους. Τους έπνιξε η καθημερινότητα, ενώ απουσιάζει το όραμα.

Η Ευρώπη κάποτε ήταν παράδειγμα προς μίμηση, σε Ανατολή και Δύση, για το κοινωνικό της κράτος. Για την προστασία που προσέφερε στους πολίτες της. Για το επίπεδο ζωής και τις ευκαρείες που τους εξασφάλιζε.

Σήμερα σχεδόν ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος έχει μπεί στην πρέσσα για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των αγορών για περισσότερο αίμα. Κατακτήσεις δεκαετιών ξεθεμελιώνονται.  Δικαιώματα καταπατούνται βάναυσα.  Και όλα αυτά στο όνομα μια ευημερίας που είναι άγνωστο  εάν και πότε θα έρθει!

Η Ευρώπη κάποτε ήταν μια εθελοντική Ενωση ανεξαρτήτων κρατών, στηριγμένη στα δημοκρατικά ιδεώδη.

Τώρα, καθημερινά ακούμε για περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας, για μειωμένα κυριαρχικά δικαιώματα για επικυριαρχία των οικονομικά ισχυρών επί των αδυνάμων. Παράλληλα, η υποτιθέμενη αλληλεγγύη έχει μετατραπεί σ’ ένα απαράδεκτο αλισβερίσι με απαιτήσεις για την τήρηση ιταμών όρων εκ μέρους του επιδεικνύοντας την αλληλεγγύη. Κανένας δεν είπε να μας χαρίσουν χρήματα, αλλά δεν ταπεινώνεις αυτό