Τι θέλει η Γερμανία ; Η στρατηγική της (μη) «διάσωσης»

Του Νίκου Αργεάδη

Μετά την (μη) απόφαση «οριστικής λύσης» του Ελληνικού προβλήματος χρέους, και την «επίθεση φιλίας» με την επίσκεψη της κ. Μέρκελ, τα πρωτοσέλιδα των Ελληνικών εφημερίδων ρωτούν, μα, «Τρελλάθηκαν οι Γερμανοί»; «Τι θέλουν οι Γερμανοί»; Μάλλον όχι, οι Γερμανοί παραμένουν Γερμανοί και φροντίζουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Πρωτίστως στα λόγια, οι Γερμανοί θέλουν να «λύσουν» το πρόβλημα της κρίσης χρέους της Ελλάδας «βοηθώντας» την, όμως

το καθαρό αποτέλεσμα καθιστά αβέβαιο το οικονομικό μας μέλλον. Ποιο είναι λοιπόν το ζήτημα; Οι τακτικισμοί της Γερμανίας επιτείνουν την κάθοδο προς τα κοινωνικοοικονομικά Τάρταρα και της Ευρώπης.  Ως γνήσιοι καραεθνικιστές, οι Γερμανοί αντιμετώπισαν την Ελληνική κρίση με μετανεωτερικούς ρατσιστικούς όρους, όπου η «νοτιότητά» μα και ο πολιτιστικός μας ιστός και οι συνήθειες αντικατέστησαν το «καθαρό» Άριο αίμα ως κριτήριο ανωτερότητας. Τα σκίτσα και τα άρθρα φυλλάδων όπως του Φόκους αλλά και σοβαρών εντύπων όπως της Μπίλντ το αποτύπωναν με τον πιο γλαφυρό τρόπο. Γίναμε ξαφνικά οι «Εβραίοι» του 2010.

Το κύριο ζήτημα είναι ότι οι δόσεις όχι μόνο δεν ελαττώνουν το δημόσιο χρέος μας [1]  αλλά το χειροτερεύουν.

Και αυτό διότι Α) μεταβλήθηκαν οι πολιτικές συνθήκες δομής του χρέους και της συντήρησής του από την Τρόϊκα και Β) η ύφεση διογκώνεται ταχύτερα από την (δομική)  ικανότητα ανάκαμψης και Γ) το ιδιωτικό χρέος μετατράπηκε σε κρατικό, δλδ εθνικό. Τι εννοώ:

1)   Οι δόσεις αντικαθιστούν το παλιό με νέο χρέος. Επομένως η, κατ’ ευφημισμό, διάσωση δεν είναι διάσωση αλλά αντικατάσταση χρέους με νέο πιο δυσβάστακτο.

2)   Παρ’  ότι ελαττώθηκε το έλλειμα, το χρέος αυξήθηκε (δείτε τον κάτω πίνακα).

Όμως το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η απάντηση είναι:

1)   Διότι η Ελλάδα ακόμα και τώρα χρηματοδοτεί το έλλειμα του προυπολογισμού με νέα δάνεια, συν τα επιτόκια, συν το νέο δάνειο (και όχι βοήθεια όπως διατείνονται οι εντός και εκτός των τοιχών) ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών της (οι οποίες καταποντίστηκαν από το «κούρεμα» των Παπαδήμου-Βενιζέλου) και το οποίο εγγράφεται πλέον ως δημόσιο χρέος.

2) Διότι τo νέο δάνειο ανακεφαλαιοποίησης ισοδυναμεί με περίπου 85 δις, 55 από το κούρεμα των τραπεζών και 30 από το δημόσιο. Κατόπιν, μας δάνεισαν 50 δις για να «ενισχύσουν» τις τράπεζες που πριν λίγους μήνες κατεδαφίστηκαν από την κλοπή των 85 δις.

Η Ελλάδα έχει απωλέσει προ πολλού την χρηματοκοικονομική της ανεξαρτησία με την είσοδο στο ευρώ -αν και δεν ευθύνεται τόσο το κοινό νόμισμα γι’ αυτό όσο οι τα τελευταία 20 χρόνια καταστροφικές πολιτικές αποβιομηχάνισης, ενίσχυσης των εισαγωγών (από τη Γερμανία κυρίως) και αποθάρρυνσης της πραγματικής ανάπτυξης, και η αντικατάστασή της με πλασματική ανάπτυξη.  Αντί τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού λόγω της συμμετοχής στην ΟΝΕ να χρησιμοποιηθούν για πραγματική ανάπτυξη, πετάχτηκαν στον καιάδα της νεοελληνικής αβελτηρίας, κλεψιάς  και σπατάλης, σε όλα τα επίπεδα.

Εύλογα θα αναρωτηθεί ο αναγνώστη