Την ουτοπία και τα πράσινα άλογα του Τσίπρα, ή τον ρεαλισμό του Σαμαρά;

Ειλικρινά, του αξίζουν συγχαρητήρια του Αλέξη. Από επαναστάτης χωρίς αιτία την εποχή των καταλήψεων, με αιτήματα του τύπου «δεν έχει πολύ ζαμπόν η ζαμπονοτυρόπιτα», βρίσκεται στο κατώφλι του Μάξιμου.

Αλήθεια, πως τα κατάφερε;

Μα φορώντας το προσωπείο του «αριστερούλη», φυσικά. Του “αριστερού”, αλλά όχι πολύ, πιο ελαφρύ και light, για να μην τρομάξουν και οι μπαμπάδες των παιδιών της Κηφισιάς και της Εκάλης που επάνδρωναν τα “Δεκεμβριανά”. Άσχετο βεβαίως αν στο βάθος του μυαλού του γούσταρε το “αντάρτικο πόλης” του … Αμυρά.

Του

«λίγο αριστερού» που μάχεται για τα δικαιώματα του εργαζόμενου και με την πρώτη ευκαιρία κατεβαίνει στο Σύνταγμα για να καταδικάσει το κράτος που πίνει το αίμα του λαού με το μπουρί της σόμπας , σέβεται τον λαθρομετανάστη και θεωρεί … μπανάλ τον πατριωτισμό, καταδικάζει την όποια ιδιωτική πρωτοβουλία και   υπερασπίζει μέχρι εσχάτων το πανεπιστημιακό άσυλο για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.

Φαινομενικά δηλαδή, ο αποδεκτός επαναστάτης. Ακριβώς όπως ξεκίνησε κάποτε και ο Ανδρέας πριν γίνει εικόνισμα σε βίλες της Εκάλης και επιχειρηματικά γραφεία

Ουσιαστικά, όμως, ο τέλειος υπερασπιστής  του αρρωστημένου πελατειακού πράσινου κράτους.

Ενός κράτους που θέλει τον Έλληνα δέσμιο πετώντας του ένα κομμάτι ψωμί, που δεν θέλει επενδύσεις για να μην θιγούν τα συμφέροντα των διαπλεκόμενων υποστηρικτών του, που εξαθλιώνει την χώρα εκμεταλλευόμενο την δυστυχία των μεταναστών για μερικές ψήφους, που κάνει ότι είναι  δυνατόν για να υπονομεύσει τον όρο πατρίδα, καθώς μόνο από εκεί μπορεί να πιαστεί ο Έλληνας και να επαναστατήσει. Ενός κράτους που υπονόμευσε την εθνική παιδεία κομματικοποιώντας την, για να έχει τα ελληνόπουλα αμόρφωτα και ελεγχόμενα.

O ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί μια τακτική απλή και παλιά όσο και η προπαγάνδα. Παγιδεύει με λεκτικά πυροτεχνήματα έναν λαό ψυχολογικά πιεσμένο από τα τεράστια προβλήματα του, επιδιώκει να δώσει ο πολίτης  την ευχάριστη, την βολική για τον ίδιο ερμηνεία-παρηγορι’α στον εαυτό του. Εξαπολύει συνεχώς λεκτικά πυροτεχνήματα, ελπίζοντας ότι οι απελπισμένοι θα  κοιτάξουν το πυροτέχνημα και δεν θα δουν τα υπόλοιπα του “προγράμματός” που είναι μειοψηφικά στην κοινωνία.  Γι αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ κρύβει επιμελώς το πρόγραμμά του. Γιατί δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει επ΄αυτού.  Γι αυτό και ο Τσίπρας δεν θέλει το ντιμπέιτ . Όχι γιατί φοβάται τον Σαμαρά. Την γύμνια του προγράμματός του που θα δει ο κόσμος φοβάται.

Είναι απολύτως λογικό και εξηγήσιμο εκείνοι  που κάηκαν από την πολιτική του μνημονίου να ενστερνίζονται τώρα την Γη της Επαγγελίας που τους υπόσχεται ο Τσίπρας.

Άλλωστε, ο Τσίπρας, δεν έχει κυβερνήσει. Οπότε ας τον δοκιμάσουμε, λένε.

Πριν δοκιμαστεί όμως, να βγει και να πει την αλήθεια. Ότι η μονομερής καταγγελία του μνημονίου, οδηγεί αυτομάτως στην δραχμή.

Να πει ότι με τις τζάμπα μαγκιές στην Μέρκελ και τον Ολάντ, έχει ήδη οδηγηθεί έκτος διπλωματικής αρένας.

Να τους πει, ότι αν θα βγει, θα ακολουθήσει αναγκαστικά αυτά που έχει εξαγγείλ