Το μακρύ ζεϊμπέκικο του Αντώνη

(Βήμα-βήμα, η Νέα Μεταπολίτευση, που άρχισε ήδη …)

Στις μεγάλες μεταβατικές περιόδους, το πρώτο πράγμα που αλλάζει είναι ο τρόπος που σκέπτεται μια κοινωνία.

Το επόμενο είναι η πολιτική της ατζέντα.

Στη συνέχεια ανατρέπονται οι πολιτικοί συσχετισμοί.

Κι όλα τα άλλα έρχονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αργότερα…

Το 2009 όταν εξελέγη ο Αντώνης Σαμαράς Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ανατρέποντας τα ως πριν λίγο προγνωστικά

– ή μάλλον πριν ακόμα εκλεγεί – τόλμησε να μιλήσει για Νέα Μεταπολίτευση.

Τότε αυτό ακούστηκε ως «παραδοξολόγημα». Σήμερα όλοι μιλούν για «νέα Μεταπολίτευση». Όλοι παραδέχονται ότι οι εκλογές της επόμενης Κυριακής «είναι οι πιο σημαντικές για από τη Μεταπολίτευση του 1974», ακριβώς γιατί κλείνουν την περίοδο που ξεκίνησε τότε…

Το ιστορικό αίτημα τέθηκε εξ αρχής. Και σήμερα είναι πλήρως αποδεκτό.

Λίγο αργότερα άρχισε το «ξήλωμα» της μεταπολιτευτικής γλώσσας:

- Απενεχοποίησε την επιχειρηματικότητα.

- Απενεχοποίησε την ανταγωνιστικότητα.

- Απενεχοποίησε την έννοια της Ασφάλειας.

- Απενεχοποίησε την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου. Τελικά επέβαλε την νομική κατάργησή του στη Βουλή.

- Απενεχοποίησε την αναφορά στη λαθρομετανάστευση. Γιατί μέχρι πριν ενάμιση χρόνο (στα γεγονότα της Υπατείας) ΠΑΣΟΚ και Αριστερά απαγόρευαν ακόμα και τη λέξη…

Επέβαλε την κεντροδεξιά ατζέντα, για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Κι άλλαξε τη γλώσσα. Διέλυσε το (κατά G. Orwell) φθαρμένο new talk της μεταπολιτευτικής ξύλινης αφασίας.

Χτύπησε το κεντρικό πρόταγμα της Μεταπολίτευσης: την «αναδιανομή». Επί δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά είχαν επιβάλει ως κεντρικό σημείο του πολιτικού λόγου – κομματικής ρητορίας και διακυβέρνησης – ακριβώς αυτό: την «αναδιανομή». Υποτίθεται «υπέρ των ασθενέστερων»…

Αλλά για να αναδιανέμεις κάτι – το οικονομικό «πλεόνασμα», ας πούμε – πρέπει προηγουμένως να το έχεις. Να το παράγεις…

Κι επειδή παρέλυσαν την ελληνική ανταγωνιστικότητα, έδιωξαν επιχειρήσεις και επενδύσεις, τελικώς παρήγαγαν ελλείμματα! Και αναδιένειμαν εισόδημα σε βάρος των επομένων γενεών. Από δανεικά…

Ο Σαμαράς το ανέτρεψε αυτό. Και έβαλε ως κεντρικό πρόταγμα την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγή. Οπότε ο αναπτυξιακός του λόγος δεν είναι μια κούφια ρητορεία ξύλινων κοινοτοπιών. Είναι προανάκρουσμα συνολικής ανατροπής προτεραιοτήτων και διάρθρωσης της Ελληνικής κοινωνίας. Της Οικονομίας της και της Πολιτικής της.

Στα τελευταία δύο «Ζάππεια» ολοκλήρωσε αυτόν τον κύκλο:

Θα τα αλλάξουμε όλα, είπε. Κι όταν λέμε όλα, εννοούμε και το οικονομικό μοντέλο που χρεοκόπησε και το πολιτικό μοντέλο που απέτυχε.

Αυτό είναι η νέα Μεταπολίτευση.

Κι όταν λέει αλλαγή οικονομικού μοντέλου, εννοεί πως θα αντικαταστήσει το πρόταγμα της «αναδιανομής» δανεικών, με την ανταγωνιστική παραγωγή και τις εξαγωγές.

Κι όταν λέει αλλαγή τρόπου διακυβέρνησης, εννοεί, την κατάργηση προνομίων των κυβερνώντων, την κατάργηση της ανευθυνότητάς τους,