Το νέο μνημόνιο είναι πολιτικό μανιφέστο υποταγής και λεηλασίας

Του Νίκου Αργεάδη

Το κατοχικό μνημόνιο αντί να βοηθήσει την Ελλάδα να σταθεί, θα την καταρρακώσουν κοινωνικοοικονομικά ακόμα περισσότερο. Ο συνδυασμός δύο στοιχείων συνηγορούν γι΄ αυτό: Πρώτον, η ακραία μορφή νεοφιλελευθερισμού που επιβάλλει, και δεύτερον, η αναλλοίωτες δομές του καχεκτικού, ξενήλατου Ελλαδικού κρατισμού. ΔΕΝ ΈΚΑΝΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΟΜΙΚΟ για να βελτιώσουν τα δύο τελευταία χρόνια. Ο συνδυασμός αυτός θα είναι η οριστική ταφόπλακα της εθνικής ανεξαρτησίας και η καταστροφή της Ελληνικής κοινωνίας για πολλές

δεκαετίες. Γιατί; Διότι το κείμενο είναι πρωτίστως πολιτικό μανιφέστο υποταγής και λεηλασίας και όχι οικονομικός οδηγός ανόρθωσης. Και επειδή ο «διάολος» είναι στα δεδομένα ας ανατάμουμε ορισμένα από τα «διαβολικά» πολιτικά δεδομένα των 43 σελίδων του.

Για την ιδιωτικοποίηση, διαβάζουμε:

“The Government stands ready to offer for sale its remaining stakes in state-owned enterprises, if necessary in order to reach the privatisation objectives. Public control will be limited only to cases of critical network infrastructure.”

Κλασική περίπτωση απόπειρας λεηλασίας του εθνικού πλούτου με αποκλεισμό του δημοσίου ελέγχου. Γιατί δεν έγιναν ιδιωτικοποιήσεις από (μη κρατικοδίαιτους) Έλληνες επιχειρηματίες όταν έπρεπε, πριν χρόνια; Η απάντηση απλή: Διότι οι μίζες μάλλον θα ήταν πενιχρές σε υγιές, δλδ σε σχετικά ανεξάρτητο και μη χειραγωγούμενο επιχειρηματικό περιβάλλον.

Και πιο κάτω: “The Government will neither propose nor implement measures which may infringe the rules on the free movement of capital. Neither the State nor other public bodies will conclude shareholder agreements with the intention or effect of hindering the free movement of capital or influence the management or control of companies. The Government will neither initiate nor introduce any voting or acquisition caps, and it will not establish any disproportionate and non-justifiable veto rights or any other form of special rights in privatised companies.”

Κι΄εγώ που νόμιζα πως η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων ήταν το πρώτο εδάφιο στη βίβλο του νεοφιλευθερισμού της ΕΕ. Το πρόβλημα δεν είναι η «ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων» αλλά οι συνθήκες διακίνησης. Τι λένε; Τα εταιρικά συμφέροντα προηγούνται των εθνικών ή και των πολιτών της χώρας και οι (Γαλλοεγερμανικές) τράπεζες είναι υπεράνω των κανόνων του συστήματος. Η δήλωση αυτή θεμελιώνει τον (αυτό)περιορισμό του Ελληνικού «κράτους» στην σφράγιση και μόνο των αποφάσεων των αρπακτικών του ακραίου καπιταλισμού και των κερδοσκόπων που παχαίνουν τους μετόχους των εταιρειών και όχι το αντίθετο. Αυτή ήταν η μέχρι πρότινος πρακτική του παραγωγικού και σχετικά υγιούς  καπιταλισμού (αυτού που δεν εντείνει αλλά ελαττώνει τις ταξικές διαφορές).  Σε άλλη ανάρτηση θα αναλύσω τις πολιτικές διαστάσεις του πως η κυριαρχία του αρπακτικού χρηματοπιστωτικού  καπιταλισμού των «παγκόσμιων» αγορών οδηγεί το (παγκόσμιο) σύστημα σε αδιέξοδο.

Υπάρχει ένα κομμάτι στο κείμενο με τίτλο “Growth-Enhancing Structural R