Το “σχέδιο Ανάν” για την Συρία είναι καταδικασμένο…

Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, ο οποίος συνοδεύεται από την πίεση της «διεθνούς κοινότητας» προς τον πρόεδρο Μπασάρ Άσαντ, μας αναγκάζει να συνειδητοποιήσουμε πόσο τυχερός υπήρξε στην εποχή του ο Αβραάμ Λίνκολν.

Η καταστολή των αυτονομιστικών τάσεων στη Συνομοσπονδία στοίχησε στις ΗΠΑ περισσότερα από 600 χιλιάδες θύματα. Μπορεί να αναλογιστεί κανείς πόσο τύραννος θα φάνταζε ο Λίνκολν αν στην εποχή του υπήρχαν το twitter, το Facebook,

το τηλεκανάλι Al Jazeera, το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ; Σήμερα όμως τον θεωρούμε εθνικό ήρωα της Αμερικής, πρόμαχο της δημοκρατίας και πρόεδρο-μάρτυρα. Δεν αποκλείεται λοιπόν μελλοντικά ο κόσμος, τουλάχιστον ο αραβικός, να εκφράζεται με τέτοια λόγια και για τον Άσαντ, τον οποίο σήμερα λοιδορεί. Η ιστορία περιλαμβάνει και πιο τρανταχτά παραδείγματα από αυτό.

Το σχέδιο του ειδικού αντιπροσώπου του ΟΗΕ και του Συνδέσμου Αραβικών Κρατών Κόφι Αννάν που αφορά τη διευθέτηση της κατάστασης στη Συρία, και το οποίο υποστήριξαν οι ΗΠΑ και η Ρωσία, δεν είναι κακό. Έχει ωστόσο ένα και μοναδικό μειονέκτημα: Το σχέδιο αυτό είναι ανεφάρμοστο, όπως και όλες οι θεωρίες που δεν συνάδουν με τη λογική του πολέμου, πολύ περισσότερο του εμφυλίου.

Για την ώρα, ο συριακός στρατός έχει εκδιώξει του αυτονομιστές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (ΕΣΣ) από τη Χομς, την Ιντλίμπ και τα περίχωρα της Δαμασκού. Το επίκεντρο των μαχών μετατοπίστηκε στα βουνά και στην ύπαιθρο. Η στρατηγική πρωτοβουλία βρίσκεται στα χέρια του Άσαντ. Αυτός, είναι απίθανο να δώσει στους αντιπάλους του την ευκαιρία να ανασυνταχθούν και να ανακτήσουν το αξιόμαχο, πόσο μάλλον που εκτός από τον ΕΣΣ, στη Συρία δρουν επίσης ισλαμιστικές και εγκληματικές ομάδες οι οποίες δεν υπακούουν σε κανέναν, ούτε και στο «στρατιωτικό επιτελείο» του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου (ΣΕΣ).

Η πρόσφατη τύχη του Καντάφι και των υποστηρικτών του είναι πολύ εμφατική ώστε ο Άσαντ να εμπιστευτεί τη «διεθνή κοινότητα», εξ ονόματος της οποίας ενεργεί ο Κόφι Ανάν. Ειδικά τη στιγμή που στο πλάι του βρίσκεται το Ιράν, ενώ και στον Αραβικό Σύνδεσμο παρατηρείται διάσπαση, με την Αλγερία, το Ιράκ και το Λίβανο να μην παρουσιάζονται διατεθειμένοι να ακολουθήσουν τυφλά την πολιτική της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ.

Στη συνδιάσκεψη της ομάδας των «Φίλων της Συρίας» στην Κωνσταντινούπολη, το ΣΕΣ αναγνωρίστηκε ως η «μοναδική αρχή που μπορεί να εκπροσωπεί τον συριακό λαό». Η απόφαση αυτή προωθήθηκε από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, ενώ η Τουρκία και οι αραβικές μοναρχίες του Περσικού Κόλπου θεωρούν ως τέτοια τον ΕΣΣ. Η συνδιάσκεψη ενέκρινε μια συγκεντρωτική πολιτική εφοδιασμού των αντικαθεστωτικών με όπλα, πυρομαχικά και επικοινωνίες. Η αύξηση της ανθρωπιστικής βοήθειας θα επιτρέψει την προμήθεια των αυτονομιστών σε τρόφιμα και φάρμακα. Σε οποιαδήποτε σύγκρουση, τα 2/3 εξ αυτών καταλήγουν πάντα στα χέρια των ανταρτών ή εμπόρων.

Η συνδιάσκεψη ακύρωσε τα σχέδια του Κατάρ και του ΕΣΣ σύμφωνα με τα οποία προτεραιότητα αποτελούσε ο ανεφοδιασμός των υποστηρικτών τους στη Συρία με όπλα και χρήματα, παρά το