Το τέλος της «δημοσιογραφίας» έτσι όπως την ξέραμε και του «συνδικαλισμού» της

Αυτή την περίοδο, σε συνθήκες βαθιάς κρίσης, προκαλεί έκπληξη ότι εκδίδονται η μια μετά την άλλη, εφημερίδες. Όλες είναι χαμηλού κόστους, με μισθούς περί τα 800 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση, και με «μπλοκάκια». Στη συντριπτική πλειοψηφία τους, αν δεν είναι αδιάφορες, είναι «μια από τα ίδια». Όχι βέβαια, ότι τα παλαιότερα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα. Η δημοσιογραφία βρίσκεται στο ναδίρ και ο εκδοτικός χώρος τύποις υφίσταται.

Καταρρέει αλματωδώς. Κάποιοι λοιπόν, ευελπιστούν, άλλοι βάσιμα κι’ άλλοι όχι, ότι εάν πλασαριστούν σήμερα ως «νέο προϊόν», μπορεί να μείνουν στο νέο, υπό διαμόρφωση σκηνικό. Ορισμένοι μάλιστα κάνουν όνειρα ότι αύριο θα είναι τα «νέα αφεντικά».

Ως γνωστόν, η ιστορία και η κοινωνία, όπως εξάλλου και η φύση, δεν αγαπούν το κενό. Έτσι, είναι βέβαιον ότι, αργά ή γρήγορα,  το κενό που θα δημιουργηθεί, θα καλυφθεί.

Το βασανιστικό ερώτημα είναι εάν αυτό θα το κάνουν εκείνοι ακριβώς οι διαπλεκόμενοι εκδότες και επιχειρηματίες, μαζί με τους δημοσιογραφικούς ακριβοπληρωμένους «αστέρες» τους, που δημιούργησαν τη φούσκα των ΜΜΕ, και τώρα πια έσκασε, ή θα υπάρξουν νέες, ανεξάρτητες, ουσιαστικές δημοσιογραφικές πρωτοβουλίες στην υπηρεσία της πραγματικής ενημέρωσης που θα ανοίξουν ένα νέο κύκλο στα ΜΜΕ.Δυστυχώς, έως τώρα οι πρώτοι είναι που έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, μαζί με τις «ορντινάτσες» τους.

Η ταφόπλακα των δημοσιογράφων

Ο θάνατος της έως σήμερα δημοσιογραφίας έχει επέλθει εδώ και χρόνια. Η ληξιαρχική πράξη θανάτου της όμως, υπογράφτηκε με τα νέα μέτρα, και σύντομα θα γίνει πράξη, όταν κοπεί το «αγγελιόσημο». Δηλαδή, η εισφορά μέσω της διαφήμισης στα ασφαλιστικά Ταμεία των δημοσιογράφων και των υπόλοιπων εργαζομένων στα ΜΜΕ.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα Ταμεία τους ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και ΕΔΟΕΑΠ, θα περάσουν στον ΕΟΠΠΥ. Κάτι που, κατά εκτιμήσεις, αναμένεται να γίνει τους πρώτους μήνες του 2013. Αυτό, με τη σειρά του, θα σηματοδοτήσει κατακλυσμιαίες αλλαγές. Και το σημαντικότερο: Το συνδικάτο των δημοσιογράφων, η ΕΣΗΕΑ, θα «καταστραφεί» ως τέτοιο που είναι σήμερα. Κι’ αυτό, διότι η εγγραφή του εκεί, δεν θα συνδέεται πλέον με την Ασφάλιση και την Υγειονομική περίθαλψη του εργαζόμενου.

Είναι πασιφανές λοιπόν, ότι αποδομούνται σχεδόν ταυτόχρονα οι δύο βασικοί πυλώνες, πάνω στους οποίους στηρίχτηκε ο κλάδος: Ο Ασφαλιστικός (άρα και η ασφάλεια που παρείχε στους εργαζόμενους ή τουλάχιστον στους περισσότερους εξ’ αυτών) και ο Συνδικαλιστικός. Όσο αρνητική κι’ αν είναι αυτή η εξέλιξη για εργαζόμενους που πλήρωναν επί δεκαετίες το αυτοδιοικούμενο Ταμείο τους, και χάνουν τις πράγματι καλές παροχές τους, υπάρχει και κάτι θετικό: θα γίνουν επιτέλους συνδικάτο, όπως όλα στην Ευρώπη.

Θα πάψουν να είναι συντεχνία (ούτως ή άλλως αυτή δεν υπάρχει πια) και θα ξαναστηθεί από την αρχή στη βάση της διεκδίκησης των εργασιακών δικαιωμάτων. Ούτως ή άλλως σήμερα, στην ΕΣΗΕΑ κυριαρχούν δύο στρατόπεδα: Από τη μια το εργοδοτικό, και από την άλλη το ακτιβιστικό. Θα περάσει καιρός βέβαια, και