Βουλευτής Ανατολάκης

Προσωπικά δεν με απασχολούν ιδιαιτέρως τα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας.
Πόσο δε μάλλον οι οβιδιακές μεταμορφώσεις της κυρίας με το καρφιτσωμένο χαμόγελο, η το αν θα υποσκάψει τον Σαμαρά, και θα πριονίσει το κλαδί της ηγεσίας του.

Με ενδιαφέρει όμως το μέλλον της χώρας, και στη προκειμένη περίπτωση το μέλλον αυτό εξαρτάται από το κατά πόσο θα μπορέσει ο Σαμαράς να κερδίσει τις εκλογές,

απέναντι στον λαϊκιστή Τσίπρα, που αν επικρατήσει… μαύρο φίδι που μας έφαγε όλους.

Αν δηλαδή γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, το τελευταίο που θα μας απασχολεί θα είναι η Ντόρα, και ο … Κιλτίδης.

Υπ αυτήν την έννοια, συντάσσομαι με οποιαδήποτε επιλογή του Σαμαρά, άσχετα αν δεν μου κάθεται πολιτικά, αφού όπως και να το κάνουμε, αυτός φέρει την ευθύνη τόσο για μια τυχόν αποτυχία, όσο και για μια τυχόν επιτυχία.

Και επειδή ουδείς σαμαρικότερος του Σαμαρά από τον ίδιο, ξέρω πολύ καλά, πως ότι κάνει το κάνει μετά λόγου γνώσεως, αυτός ξέρει, και του συμπαρίσταμαι ολόψυχα, ψυχανεμιζόμενος το τι ακριβώς υφίσταται καθημερινά ως άνθρωπος.

Από κει και πέρα όμως υπάρχουν και κάποια όρια.

Αντιλαμβάνομαι τον ερχομό της Ντόρας, του Γεωργιάδη, του Πλεύρη, ακόμη και του Βελόπουλου.

Πρόκειται για άτομα με πολιτική παρουσία και λόγο, που άσχετα αν διαφωνεί κανείς με τις όποιες θέσεις τους, εν τούτοις τις στηρίζουν με πολιτικά, και οικονομικά επιχειρήματα, κλπ.

Αλλά και τον Ανατολάκη;

Πάμε καλά;

Προσωπικά, εδώ και καιρό δίνω καθημερινά μάχες στον επαγγελματικό, οικογενειακό, και φιλικό κύκλο μου, υπέρ της ΝΔ, και κυρίως υπέρ του Σαμαρά.

Αλλού τα καταφέρνω, κι αλλού όχι.

Αλλά μέχρι σήμερα, είχα να αντιμετωπίσω πολιτικά και άλλα επιχειρήματα.

Με την προσχώρηση του Ανατολάκη, το μόνο που έχω να αντιμετωπίσω είναι η καζούρα, και η χλεύη.

Και δυστυχώς, δεν ξέρω πώς να απαντήσω… δεν μπορώ.

Όσο καλός θα ήμουν εγώ, ως αριστερό μπακ στον Ολυμπιακό, άλλο τόσο καλός είναι και ο Ανατολάκης ως «εθνοπατέρας».

Strange Attractor