Υπάρχουν Έλληνες που … νοσταλγούν τον ΓΑΠ

Η ιστορία του ΠΑΣΟΚ διαχωρίζεται σε «φάσεις» που αντιστοιχούν σε σταθμούς και ορόσημα της οικογένειας των Παπανδρέου. Γιατί το «Κίνημα» διέπεται και ταυτίζεται με την ιδιοκτησιακή λογική της «Οικογένειας». Της ανήκει!

Θα ήταν λίγο να πούμε ότι στην έσχατη Πασοκική περίοδο, η κατάσταση παραπέμπει σε παρηκμασμένη «αποικία». Γιατί τα όσα συμβαίνουν εντός του ΠΑΣΟΚ εγγίζουν την

σφαίρα της ψυχιατρικής επιστήμης. Και μόνον έτσι μπορούν να εξηγηθούν.

Ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου βρίσκεται στα αζήτητα της διεθνούς και εγχώριας πολιτικής σκηνής. Απεπέμφθη από το αξίωμα του πρωθυπουργού σε χρόνο ρεκόρ: Στο ήμισυ της πρώτης(και τελευταίας…)θητείας του

Στο μεταξύ, με αφετηρία το ακριτικό Καστελλόριζο, είχε προλάβει να οδηγήσει την οικονομία της χώρας στο κατώφλι της ολοσχερούς διάλυσης και το διεθνές χρηματοπιστωτικό στερέωμα σε ίλιγγο διαρκείας. Εξεβίασε, εψεύσθη, πολλάκις διεψεύσθη και εν τέλει εξεδιώχθη. Σε 24 μήνες διέγραψε μονομιάς τις κατακτήσεις δύο τουλάχιστον γενεών και γκρέμισε τα όνειρα των δύο επόμενων. Επικαλούμενος την επανάσταση του…αυτονόητου, κατήργησε κάθε έννοια λογικής και εισήγαγε στην παγκόσμια διανόηση την θεσμική θωράκιση της έννοιας του …ανόητου. Θεμελίωσε παντοιοτρόπως την «Αξία των Κηπουρών», ένα δόγμα εκτελεστικής εξουσίας που εδράζεται στην αναγνώριση ως «αξίας» της ιδιότητας του «κολλητού», του «παρακοιμώμενου», του «συν-γυμναζόμενου», του «χρήστη i-pad» και πάει λέγοντας. Μετέτρεψε σε πολιτικούς πρωταγωνιστές προσωπικότητες ασήμαντες.  Και επιπλέον καταβαράθρωσε την υπέρτατη εθνική αξία της κοινωνικής συνοχής.

Ταυτοχρόνως επιχείρησε να αλώσει την εθνική συνείδηση εισάγοντας ένα χρεοκοπημένο μοντέλο πολύ-πολιτισμικότητας. Σαν ένα φιλόδοξο, πλην όμως αδαή Αμερικανό κυβερνήτη που θέλει να μετατρέψει εν μία νυκτί, μέσω διαδικτυακής προσομοίωσης, το επαρχιακό Μιζούρι σε πολύχρωμη Νέα Υόρκη.

Ο νεότερος Παπανδρέου αποτέλεσε ασφαλώς περίπτωση ηγέτη που θα διδάσκεται στα πανεπιστήμια του μέλλοντος ως παράδειγμα προς αποφυγή. Παρόλα αυτά εξακολουθεί να ομιλεί και μάλιστα από καθέδρας για την παγκόσμια διακυβέρνηση, όπως την οραματίζεται στους ατελέσφορους στοχασμούς του.

Θα περίμενε κανείς ότι ο ανεκδιήγητος αυτός πολιτικός γόνος, θα είχε ήδη μεταβληθεί σε «αποδιοπομπαίο τράγο»(scape goat στη μητρική  γλώσσα). Και όμως όχι! Παραμένειστο θρόνο της ηγεσίας περιστοιχισμένος από μία αυλή αμετανόητων πραιτωριανών που περιμένουν την παλιννόστηση και στη πρωθυπουργία!

Αδύνατο, θα μου πείτε. Στη ζωή όμως, όλα γίνονται. Γιατί ένα 25% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ(κι εδώ είναι που υπεισέρχεται η ψυχιατρική), φαίνεται να επιθυμούν την επιστροφή του…Τιτάνα στο τιμόνι της ελληνικής κυβέρνησης! Ναι, όλοι αυτοί οι νοσταλγοί, ζούν ανάμεσα μας…

Γιώργος Χαρβαλιάς