Ύψιστοι εθνικοί κίνδυνοι από τον αφελληνισμό του χρέους

Κατά πολλούς ο διάβολος της νέας δανειακής σύμβασης, που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση συνεργασίας, βρίσκεται στον επικείμενο «νομικό αφελληνισμό» του ελληνικού χρέους και στην αναγκαστική υπαγωγή του στο αγγλικό δίκαιο.

Αυτό ήταν υποτίθεται το «δωράκι» της Ανγκελα Μέρκελ προς τους τραπεζίτες για να τους πείσει να δεχτούν «κούρεμα» του ελληνικού χρέους κατά 50%, σύμφωνα τουλάχιστον με ρεπορτάζ του γερμανικού δικτύου ARD και της «Wall Street Journal» (με ημερομηνίες 27/10 και 4/11 αντίστοιχα).

Θεωρητικά, στο -επαχθές

για τον πιστωτή- αγγλικό δίκαιο θα υπαχθούν τα 130 δισ. ευρώ του δανείου που θα λάβει η Ελλάδα από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Αν σε αυτά προστεθούν τα περίπου 220 δισ. ευρώ ομολογιακού χρέους που κατέχουν οι τράπεζες (τα μισά ελληνικές και κυπριακές) τότε είναι προφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση κινδυνεύει να χάσει μέσα από τα χέρια της ένα υπερόπλο για την αναδιάρθρωση του PSI. Η εθελοντική συμμετοχή ελληνοκυπριακών και άλλων ιδρυμάτων σε σχήμα ομολογιακής αναδιάρθρωσης, που θα διέπεται από το ελληνικό δίκαιο, θα έδινε τη δυνατότητα στην Ελλάδα να μειώσει το χρέος της κατά 100 δισ. ευρώ ή και περισσότερο. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν χρηματιστηριακοί αναλυτές, με άρθρα σε εξειδικευμένους ιστότοπους.

Σε περίπτωση αλλαγής του νομικού καθεστώτος του χρέους, η Ελλάδα θα απολέσει τη δυνατότητα διαχείρισής του. Επομένως, στο (απευκταίο) ενδεχόμενο πτώχευσης και επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, θα υποχρεωθεί να το εξοφλήσει σε ευρώ, πιθανότατα με μια καταστροφική ισοτιμία δραχμής/ευρώ της τάξης του 700/1. Κάτι τέτοιο φυσικά θα ισοδυναμούσε με οριστική απώλεια δημοσιονομικού ελέγχου και εθνικής κυριαρχίας.

Προφανώς αυτό είχε υπόψη του ο αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομικών, Φίλιπ Ρέσλερ, θέτοντας χθες μέσω της «Bild» τελεσίγραφο στους Ελληνες «ή να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις ή να φύγουν από την ευρωζώνη». Το ίδιο και ο πιο «διπλωμάτης» Γιόζεφ Ακερμαν της Deutsche Bank, που τάχθηκε υπέρ ενός σχεδίου Μάρσαλ για τη «σωτηρία της Ελλάδας» μέσω του (επωφελέστατου για τη Γερμανία) «κουρέματος» 50%.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο αγγλικό δίκαιο υπαγόταν και η πρώτη δανειακή σύμβαση του αρχικού Μνημονίου, η οποία υπογράφηκε κατ’ εξουσιοδότηση από τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, αλλά δεν κυρώθηκε ποτέ στη Βουλή.

Σημαντική μερίδα του νομικού κόσμου εξήγησε τους ύψιστους εθνικούς κινδύνους της απαράδεκτης παραχώρησης, με το επιχείρημα ότι το αγγλοσαξονικό δίκαιο τυχαίνει «ιδιαίτερα σκληρό για τον οφειλέτη και υπερασπίζεται κυρίως τα συμφέροντα του δανειστή. Αντίθετα, στο ελληνικό Αστικό Δίκαιο ισχύει η αρχή της εύνοιας προς τον οφειλέτη» (Ν. Μαριάς). Επιπλέον, το αγγλικό δίκαιο διαμορφώθηκε ιστορικά από κεφαλαιούχους, εφοπλιστές και τραπεζίτες, με συνέπεια να είναι ιδιαίτερα ελαστικό σε σχέση με το λεγόμενο «ηπειρωτικό δίκαιο» (της υπόλοιπης Ευρώπης) απέναντι στην προστασία της κυριαρχικής ασυλίας των κρατών προς τους δανειστές τους.

Ο συνταγματολόγος Κώστας Χρυσόγονος επισήμανε πως η υπαγωγή της