«καραβια βγηκαν στη στερια... » - αρθρο της λιανας κανελλη

Καράβια βγήκαν στη στεριά/ και πιάσανε τα όρη/ Ποιος είδε βάρκα στο Χελμό/ στο Μέτσοβο βαπόρι./ Καράβια βγήκαν στη στεριά/ και χάθηκαν στο χιόνι/ κι αυτός που τα ονειρεύτηκε/ τα περιμένει ακόμη. / Ποιος είδε φάρο στον Ψηλορείτη/ στην Ελασσόνα λευκό πανί/ κι ένα καράβι από την Κρήτη/ να πιάνει Ξάνθη - Κομοτηνή./ Ποιος είδε νύχτα με δυο φεγγάρια/ ποιος είδε ήλιο σαν αχινό/ κι ερωτευμένα πουλιά και ψάρια / να κολυμπάνε στον ουρανό... (Μιχ. Γκανάς).
Το παλεύω με τη θάλασσα όλη μου τη ζωή σύντροφοι. Οπότε δεν παραξενεύεστε που με τη φύση της και τους στίχους που γέννησε στο πέρασμα των αιώνων, επέλεξα να αποκρυπτογραφώ τον κόσμο και να ζω σ' αυτόν... Γιατί η θάλασσα είναι ο ελληνικός ορίζοντας, η προσδιοριστική της φύσης μας ουσία. Η πεμπτουσία της αλμύρας στα δάκρυα χαράς ή λύπης, στον ιδρώτα του κόπου, η νοστιμιά της ανάγκης για τροφή. Η θάλασσα είμαστε εμείς κι η γλώσσα μας κι η πατρίδα και η ελευθερία μας, το παρελθόν, παρόν και μέλλον μας. Η θάλασσα ξεκουράζει τα ψηλά βουνά μας καθώς οι κορφές απλώνουν το βλέμμα τους πάνω της. Φτιάχνει αμμούδες για να παίζουν τα παιδιά και για να ξεπλένονται αμαρτίες των μεγάλων. Διδάσκει.