Πλαθοντας χαρακτηρα...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Αγαπητό Fimotro,
Και μέσα σε όλα τα άλλα που βιώνουμε στην καθημερινότητα μας, άρχισαν και τα όργανα από τους δανειστές μας που με τις Κερκόπορτες που τους ανοίξαμε για να περάσουν και να αλώσουν τα πάντα, έχουν πλέον το δικαίωμα να θυμώνουν, να...
αγανακτούν μαζί μας, να επεμβαίνουν στα εσωτερικά μας και βεβαίως να απειλούν, να δίνουν διαταγές και να κάνουν και υποδείξεις.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των συμπεριφορών που θα πρέπει όλοι μας να συνηθίσουμε και να ανεχθούμε από δω και πέρα, όσο παραμένουμε παθητικοί και απαθείς σε όλα όσα αποφασίζονται, χωρίς τη δική μας συγκατάθεση, οι δηλώσεις του Hans Michelbach, βουλευτή του κυβερνητικού συνασπισμού της Α. Μέρκελ. Στο στόχαστρο του η Ελλάδα, που καθυστερεί τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης των ελληνικών κρατικών οργανισμών και μεριδίων με άμεση συνέπεια την καθυστέρηση στη μείωση του ελληνικού χρέους. Και εδώ επεμβαίνει ο κύριος Michelbach και τοποθετείται λέγοντας ότι οι εταίροι μας δε θα συνεχίσουν για πολύ καιρό να είναι ανεκτικοί μαζί μας, και άκουσον άκουσον, να δείχνουν την αλληλεγγύη που δείχνουν, πληρώνοντας μας, χωρίς εμείς να δείχνουμε την ανάλογη προφανώς ευγνωμοσύνη με τις πράξεις μας. Συμπληρώνει δε ότι από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει αυτά για τα οποία έχει δεσμευτεί , πρέπει αυτό να το αναλάβει ανεξάρτητο ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο, το οποίο θα προχωρήσει τις ιδιωτικοποιήσεις της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Αξίζει δε να σημειώσουμε, ότι ο συγκεκριμένος κύριος δεν έχει απολύτως καμία αρμοδιότητα ή θεσμική θέση στην Ε.Ε που να του επιτρέπει να τοποθετείται κατά αυτόν τον απαράδεκτα παρεμβατικό τρόπο.
Και εδώ είναι που όλοι οι Έλληνες πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Γιώργο Παπανδρέου που αποφάσισε για την προσφυγή μας στον μηχανισμό στήριξης, που όπως φαίνεται καθαρά πλέον, ήταν σε όλα τα επίπεδα για το καλό μας. Οι δανειστές μας δεν μας έδωσαν μόνο χρήματα, σώζοντας μας ως τώρα έξι φορές, όσες και οι δόσεις δηλαδή, αλλά παράλληλα μας βοηθούν στο να φτιάξουμε και χαρακτήρα. Μας μαθαίνουν να είμαστε συνεπείς, οικονόμοι, οργανωτικοί, μετρημένοι, υπεύθυνοι και τόσα άλλα που χωρίς τη ευκαιρία, τη μεγάλη ευκαιρία του Μνημονίου, δε θα είχαμε καταφέρει ποτέ. Αυτό προφανώς εννοούσε και ο Γ. Προβόπουλος χαρακτηρίζοντας το ιστορική ευκαιρία, αλλά και ο Θεόδωρος Πάγκαλος χαρακτηρίζοντας το ευτυχία.
Με λίγα λόγια, ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε να μας κάνει ανθρώπους. Και τελικά αυτό είναι και το μάθημα ζωής του Μνημονίου. Ευχαριστούμε πολύ κύριε Παπανδρέου.