Δεν ξετρελάθηκα…

Είναι ο Στράτος Περπέρογλου η μεταγραφή του καλοκαιριού; Φυσικά και ΟΧΙ! Είναι καλός παίκτης; Φυσικά και ΝΑΙ! Θα βοηθήσει τον Ολυμπιακό; Φυσικά και ΝΑΙ! Θα αλλάξει η εικόνα των "ερυθρόλευκων" και οι ισορροπίες; Φυσικά και ΟΧΙ!

Ας δούμε με ψυχραιμία τι αλλάζει με τη μετακίνηση του Στράτου στον "αιώνιο" αντίπαλο. Σε καμία περίπτωση δεν είναι εφάμιλλη με την απόκτηση του Βασίλη Σπανούλη από τον Ολυμπιακό κι ας υπάρχουν σημειολογικές αναφορές και καρμικά σημάδια (γεννημένοι την ίδια μέρα).

Ο Στράτος αποκτήθηκε

για να "ντουμπλάρει" τον Κώστα Παπανικολάου. Είναι ο… αντί-Κέσελ και όπως κι αν το δει κανείς, είναι καλύτερος από τον Σέρβο. Όπως καλύτερος από τον Λάζαρο Παπαδόπουλο είναι ο Δημήτρης Μαυροειδής, αλλά σε απόλυτα νούμερα ο Ολυμπιακός έχει ενισχυθεί σε σχέση με πέρυσι.

Με την προσθήκη του οι "ερυθρόλευκοι" έκλεισαν τη 12άδα, χωρίς να έχουν αποκτήσει τον έκτο Αμερικανό που δικαιούνται. Θα μείνουν με αυτούς που έχουν, χωρίς προσθήκη άλλου ξένου; Συγνώμη, αλλά μπορώ πρόχειρα να σκεφτώ 5-6 Αμερικανούς (ου μην και κοινοτικούς) στα ίδια χρήματα, που -στη θεωρία του πράγματος- είναι καλύτεροι από τον Στράτο.

Αν πάλι αποκτηθεί και Αμερικανός, τότε αναρωτιέμαι ποιος από τους 12 θα "θυσιαστεί"; Κι εδώ ξεκινά το μεγάλο ερωτηματικό για τον φετινό Ολυμπιακό: οι ρόλοι.

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν είναι ο καλύτερος (είναι μέσα στους καλύτερους) προπονητής του κόσμου, αλλά μπορεί να μοιράσει ρόλους καλύτερα από τον καθένα. Μπορεί να είσαι 14ος παίκτης στο μυαλό του, αλλά να έχει βάλει στο δικό σου μυαλό ότι είσαι εξίσου σημαντικός με το… αστέρι της ομάδας.

Δεν θα ορκιζόμουν ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας, χωρίς ουδόλως να τον υποτιμώ προπονητικά, έχει ανάλογο χάρισμα. Παράλληλα δεν έχει και την ευτυχή συγκυρία του "σοφού".

Στην ομάδα που στήθηκε πέρυσι τέτοιον καιρό, υπήρχε ΜΟΝΟ έναν "σταρ". Ο Ίβκοβιτς ανακάτευε όπως ήθελε την τράπουλα, κάνοντας γνωστό σε όλους ότι υπάρχει μέσα ένας μπαλαντέρ (Σπανούλης) κι όλοι οι άλλοι είναι απλά… τραπουλόχαρτα.

Αλήθεια, ποιος θα διαφωνούσε; Ο Πρίντεζης που έψαχνε να ξαναβρεί τα πατήματά του, ο Άντιτς που μια χαρά (και λίγο λέω) ήταν στο λιμάνι, ο Χάινς που έψαχνε την υπέρβαση, οι Λο και Ντόρσεϊ (αυτός, πάντως, γκρίνιαξε ουκ ολίγες φορές) που ήρθαν στα μέσα της χρονιάς, ο Κέσελ που ήταν σαν… παιδί του, ή τα πιτσιρίκια (Παπανικολάου, Σλούκας, Γκετσεβίτσιους, Μάντζαρης, Κατσίβελης);

Όσο για τους Παπαδόπουλο, Γλυνιαδάκη, Πελεκάνο, αυτοί δεν έχουν δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα, είναι παιδιά που ξέρουν πού πατάνε και ποιες είναι οι δυνατότητές τους.

Ως εκ τούτου όποιον ήθελε ο Ίβκοβιτς τον έβαζε στη 12άδα κι όποιον ήθελε τον άφηνε με πολιτικά στον πάγκο. Έτσι κι αλλιώς στη μισή και πλέον χρονιά δεν υπήρχαν και πολλοί… μάρτυρες στην εξέδρα (για να τα λέμε όλα).

Τώρα το έργο έχει άλλη πλοκή και πολλούς πρωταγωνιστές. Καθένας από αυτούς που προανέφερα έχει δύο "αστέρια" να βαραίνουν τη στολή του. Δύο… παράσημα, ένα εσωτερικού και ένα ευρωπαϊκού ανδραγαθήματος και άπαντες έχουν απαίτ