Πώς γίναμε έτσι μωρέ;

Ξεκίνησα από το πρωί (θα έγραφα "δουλειά δεν έχει ο διάολος", αλλά με τα ποσοστά ανεργίας στη χώρα θα το αποφύγω, γιατί μπορεί να ΜΗΝ είναι σχήμα λόγου) περπάτημα στον Υμηττό, σε μια προσπάθεια αλλαγής συνηθειών (ήτοι να ξεφύγω από την καθιστική ζωή), ώστε να έχει νόημα ο περιορισμός των διατροφικών υπερβολών, που από το τέλος Ιουνίου επιχειρώ.

Στο ημίωρο περπάτημά μας διασταυρωθήκαμε με αρκετούς ανθρώπους, που έκαναν το ίδιο με μας. Η πρώτη "καλημέρα" που ακούσαμε, έμοιαζε… αδιανόητη. Θεώρησα πως με ξεγέλασαν τα

αυτιά μου. Αλλά υπήρξε και δεύτερη, και τρίτη, κι εντέλει φάνηκε πως... εκεί ψηλά στον Υμηττό δεν υπάρχει μυστικό, αλλά μια… ιδιαίτερη κοινότητα περιπατητών, που εκτός από τη διάθεση να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους, υπάρχει και διάθεση για μια… καλημέρα.

Παλιά λέγαμε ότι έχουμε ξεπέσει ως κοινωνία, από τη στιγμή που δεν γνωρίζουμε καν τους ανθρώπους που μένουν στον από κάτω όροφο. Οι γειτονιές διαλύθηκαν κι αυτό δεν έγινε επειδή ήρθαν αλλοδαποί στις γύρω πολυκατοικίες, αλλά επειδή πάψαμε να ενδιαφερόμαστε για τον συνάνθρωπο, για τον γείτονα, σταματήσαμε να έχουμε σχέσεις.

Ποιος πάει να χτυπήσει πόρτα για να ζητήσει ένα λεμόνι, ή λίγο καφέ; Ποιος βγαίνει στη γειτονιά, να μιλήσει. Πάλι καλά που υπάρχει το facebook και… γειτονεύουμε, τρομάρα μας.

Αν το κακό σταματούσε εκεί, θα το αντέχαμε. Όπως αντέξαμε να πετάμε τους γέρους στα γηροκομεία, αλλά μόλις χάθηκαν δουλειές και μειώθηκαν μισθοί, αίφνης όλοι οι λόγοι που μας υποχρέωναν να ζούμε μακριά από τους ανεπιθύμητους συνταξιούχους εξατμίστηκαν και οι επιθυμητές συντάξεις επανήλθαν στον οικογενειακό κουμπαρά (μαζί με τον κωλόγερο ή την κωλόγρια).

Φαντάζομαι πως αν μας ήξεραν καλύτερα οι "τροϊκανοί", θα μπορούσαν να μας σπρώξουν -δεν θέλουμε και πολύ- στο να κάνουμε ευθανασία στους συνταξιούχους, αρκεί να παίρναμε δια βίου τη… μισή τους σύνταξη.

Όταν δεν έχεις συναισθήματα για τον πρεσβύτερο της οικογένειας, όταν ξυλοφορτώνεις το παιδί σου επειδή έκανε το λάθος να παίξει την ώρα που θέλεις να δεις τον "Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή", όταν το μόνο που σε ενδιαφέρει από τη γειτονιά είναι αν ήρθε καμιά πιτσιρίκα, μπας και την πάρεις μάτι την ώρα που γδύνεται, είσαι έτοιμος -φίλε μου- για όλα.

Η βία είναι επακόλουθο της κοινωνικής σου αποχαύνωσης, της νέκρωσης όλων των κυττάρων σου που σε οδηγούσαν στη συλλογικότητα, του αποκλεισμού όλων εκείνων των εσωτερικών φωνών που σου μιλούσαν για συντροφικότητα.

Σαν μαλάκας κάθεσαι και βλέπεις στις ειδήσεις να σου κλέβουν τον μισθό, να σου καταργούν τα δικαιώματα για τα οποία μάτωσαν οι κωλόγεροι που τώρα σου είναι αναγκαίο κακό, να σου καταστρέφουν την οργανωμένη ζωή που πίστευες πως έχεις, οσάκις έβγαινες μισομεθυσμένος από κανένα σκυλάδικο, ή κούμπωνες το παντελόνι όλος περηφάνια γιατί "ξέσκισες" το ρωσιδάκι, αφού δεν υπάρχει άλλος στον πλανήτη που να γαμάει τόσο καλά όσο εσύ. Ή μήπως δεν ανήκεις σε αυτούς;

Σιγά μην ενοχληθείς που η Χρυσή Αυγή κατεδαφίζει πάγκους δύσμοιρων μεροκαματιάρηδων. Οι Πακισ