Σας τα… δείχνω

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται στο φάιναλ φορ, έχοντας ξεπεράσει όποιο χαμηλό ή υψηλό εμπόδιο βρέθηκε στον δρόμο του κι έχοντας επιστρέψει από την… Κόλαση του -15, στο τελευταίο ματς της σειράς με την Εφές στο ΣΕΦ. Ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε με "ψηλά το κεφάλι", έχοντας "γυρίσει" παιχνίδι στο οποίο έχανε με

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας και ο Αργύρης Πεδουλάκης έδωσαν πλέον δείγμα γραφής δουλειάς και επιτυχιών. Κρίνονται καθημερινά (συχνότερα άδικα και χωρίς κανένα ελαφρυντικό) από καλοπροαίρετους, γίνονται στόχος κακοπροαίρετων. Βεβαίως, μετά από κάθε επιτυχία εμφανίζονται απίθανοι "Τύποι", που θέλουν να μας πείσουν ότι έλεγαν διαφορετικά από αυτά που διαβάζαμε.

Προσωπικά λοιδορήθηκα από "συναδέλφους" (τους έχω πανηγυρικά γραμμένους, ακριβώς εκεί που φαντάζεστε), από διαδικτυακούς φίλους, γιατί είχα την "ατυχή επιλογή" να στηρίξω με πάθος τις δύο επιλογές των "αιωνίων". Δικαιούμαι θαρρώ να νιώθω ελάχιστα δικαιωμένος από την πορεία των δύο Ελλήνων κόουτς.

Αν τα επιτεύγματα του Αργύρη Πεδουλάκη και του Γιώργου Μπαρτζώκα γίνονταν από… άλλους, σήμερα θα είχαν πλημμυρίσει σάλια πληκτρολόγια και οθόνες. Οι δύο Έλληνες δεν έχουν αναπτύξει (και ποτέ να μην το κάνουν) μηχανισμούς στήριξης, αλλά αυτό είναι που με εξιτάρει…

Λένε πως τα γραπτά μένουν κι έτσι σήμερα λέω να σας κουράσω. Στις 15 Ιουνίου, όταν μετά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς ανακοινώθηκε και η λύση της συνεργασίας με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, υποστήριξα πως είναι η ώρα να δούμε "Μπάσκετ για… Έλληνες". Από τόσο νωρίς…

Στις 29 Ιουνίου όλοι… υποψιαζόμασταν, χωρίς όμως να έχει ανακοινωθεί κάτι επίσημα, πως Πεδουλάκης και Μπαρτζώκας θα καθίσουν στον πάγκο του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, αντίστοιχα. Ήταν για μένα "Κορυφαία επιλογή" και -σε πείσμα όσων έσκιζαν τα ρούχα τους κι αγχώνονταν που θα πιουν το… πικρό ποτήρι- το υποστήριξα.

Πέρασε λιγότερος χρόνος του ενός μήνα και… αναγκάστηκα να επανέρθω, αφού διάβαζα (όπως όλοι σας) "τέρατα". Για τον Παναθηναϊκό, αφού το καλοκαίρι το λιμάνι ήταν απάνεμο… Στα σενάρια "Περί καταστροφολογίας" προσπάθησα στις 23 Ιουλίου να απαντήσω με γνώμονα τη λογική, απέναντι στη μόδα της εποχής που ήθελε τους "πράσινους" να διαλύονται.

Επόμενη… συνάντησή μας, γύρω από αυτό το θέμα, ήταν στις 4 Νοεμβρίου, με τον Παναθηναϊκό να έχει ηττηθεί στα παιχνίδια με Ίκαρο και Χίμκι και τον Ολυμπιακό να έχει γλιτώσει αντίστοιχο κάζο από την Τσεντεβίτα. Τότε χρησιμοποίησα τη φράση "Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες", αντί να ζητήσω όπως ο υπόλοιπος "δημοσιογραφικός συρμός" (ομιλώ για συγκεκριμένους και όχι για τους συναδέλφους που καλόπιστα ασκούσαν κριτική. Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι) το κεφάλι του Πεδουλάκη στο πιάτο.

Επειδή η βλακεία και το σύμπαν είναι ατελείωτα (όπως είχε πει ο Αϊνστάιν, που πάντως διατήρησε τις αμφιβολίες του για το σύμπαν), σπεύδω να θυμίσω κι ένα άσχετο προς την υπόθεση των "αιωνίων" σχόλιο μου. Ήταν δύο μέρες μετά, στις 6 Νοεμβρίου, όταν -με τίτλο "Ομάδες στην άμμο"- θέλησα να διαφοροποιηθώ από την τάση των παραγόντων να αλλάζουν προπονητές σαν τα πουκάμισα. Κι αυτό το σημειώνω για να μην πει κανείς (της κατηγορίας… Αϊνστάιν) ότι το έκανα για να τα έχω καλά με τους "μεγάλους".

Ο Παναθηναϊκός άρχισε να παίρνει μπρος (νίκησε τη Ρεάλ στο ΟΑΚΑ) και στις 16 Νοεμβρίου, πριν ακόμα προκριθεί στους "16" παρότρυνα τους αμετάπειστα αρνητικούς επικριτές να αλλάξουν στάση. "Τώρα… αφήστε τους" έγραψα, νιώθοντας πως το νερό αρχίζει να μπαίνει στο αυλάκι. Και την επόμενη ημέρα, 17 Νοεμβρίου του σωτηρίου έτους 2012, όταν ο Ολυμπιακός διέλυσε την Κάχα Λαμποράλ, απλά διαπίστωσα πως ήταν "Υπερβολικά καλός". Ό,τι έβλεπα έγραφα… Κι από τότε "έβλεπα" φάιναλ φορ!

Μια εβδομάδα μετά, στις 24 Νοεμβρίου, ο Παναθηναϊκός πήγε αποδεκατισμένος στο Καντού (μέχρι κι ο Γάιος Σκορδίλης βγήκε νοκ άουτ, καθώς του… κάθισε κόκαλο στον λαιμό και βρέθηκε από το… τραπέζι στο νοσοκομείο), αλλά γύρισε με ένα τεράστιο διπλό πρόκρισης. Ο Αργύρης Πεδουλάκης έκανε… μαγικά και του έδωσα τον… τίτλο "Ο αλχημιστής".

Στις 30 Νοεμβρίου είχαμε ήδη δύο εκπροσώπους στις κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Το "Μόνο εμείς" ήταν αυτονόητο. Δεν ανακάλυψα την Αμερική, αναρωτιέμαι όμως οι υπόλοιποι που "έκραζαν" τους δύο Έλληνες κόουτς τί σκατά έβλεπαν; Δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο (αν και είναι μάλλον αναπόφευκτο), γι' αυτό και παραλείπω άρθρα, μετά από κάθε αγωνιστική, που είχαν σταθερή κατεύθυνση. Μπορείτε να τα βρείτε, όλα εδώ είναι, αλλά θαρρώ πως το δείγμα είναι… αντιπροσωπευτικότατο.

Λίγο αργότερα, στην 1η Δεκεμβρίου υποστήριξα (και πολλοί γέλασαν) πως ο Ολυμπιακός έπαιζε εκείνο το διάστημα εντυπωσιακό μπάσκετ. "Το καλύτερο της Ευρώπης"! Στις 12 Δεκεμβρίου έκανα λόγο για "Κοσμογωνιά", θυμίζοντας και το πρώτο άρθρο που είχα γράψει για τους δύο Έλληνες κόουτς. Κάποιοι είχαν ήδη… στρίψει, αλλά είπαμε: τα γραπτά μένουν.

Δέκα μέρες μετά άρχισα να… ανησυχώ. Όχι για το μέλλον των "αιώνιων", αλλά για το αν "Αντέχει η τσέπη μας;", αφού το Λονδίνο είχε αρχίσει να φαίνεται -για όσους δεν χρειάζονταν κολλύριο από τις 22 Δεκεμβρίου. Και στις 29 Δεκεμβρίου πήγα πιο… μακριά. "Φτιάχνει ομαδάρα" έγραψα για τον Παναθηναϊκό και οι "γάτοι" του facebook (ορισμένοι αυτοπροσδιοριζόμενοι "δημοσιογράφοι") με κορόιδευαν. Μόνο που κράτησα και τα status εκείνης της εποχής και τα… υπερήφανα τωρινά.

Κουράστηκα κι εγώ να ψάχνω στα παλιότερα κείμενά μου. Σταματώ στα 15, γιατί είναι ήδη πάρα πολλά. Στις 12 Απριλίου, μετά τη νίκη του Παναθηναϊκού στη Βαρκελώνη (65-66) "προκάλεσα" όλους τους κακοπροαίρετους επικριτές. "Ζητείστε συγνώμη" ήταν ο τίτλος και μια μέρα μετά, στις 13 Απριλίου σημείωσα πως "Ξεχωρίζουν οι… ομάδες", αναφερόμενος στον Ολυμπιακό.

Ενδιάμεσα έγραψα κι άλλα πολλά, αλλά είπαμε. Αρκετά. Δεν γράφω το σημερινό κείμενο για να το παίξω πονηρούλης, αλλά για να θυμίσω (αφού μας υποχρεώνουν οι κωλοτούμπες των άλλων) πως η πίστη μας στους δύο Έλληνες προπονητές (και στο πρόσωπό τους συνολικά στον Έλληνα προπονητή) ήταν αταλάντευτη.

Η δικαίωση ΦΥΣΙΚΑ είναι ΜΟΝΟ δική τους. Απλά κι εμείς ποντάραμε σωστά...

[email protected]

Μια εβδομάδα μετά, στις 24 Νοεμβρίου, ο Παναθηναϊκός πήγε αποδεκατισμένος στη Σιένα (μέχρι κι ο Γάιος Σκορδίλης βγήκε νοκ άουτ, καθώς του… κάθισε κόκαλο στον λαιμό και βρέθηκε από το… τραπέζι στο νοσοκομείο), αλλά γύρισε με ένα τεράστιο διπλό πρόκρισης. Ο Αργύρης Πεδουλάκης έκανε… μαγικά και του έδωσα τον… τίτλο "Ο αλχημιστής".