Και στο Λονδίνο βρέχει

Ήταν το 2007 όταν ο Παναθηναϊκός κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης, νικώντας την ΤΣΣΚΑ στο ΟΑΚΑ. Την επόμενη σεζόν (2008) το φάιναλ φορ δεν είχε ελληνική ομάδα κι αυτό ίσως να κρατήσουμε για να θυμόμαστε τα επόμενα χρόνια, αφού το 2009 η εκπροσώπηση στο Βερολίνο ήταν διπλή και ο τίτλος σε ελληνικά χέρια (Παναθηναϊκός).

Το

2010 ο Ολυμπιακός έφτασε στον τελικό στο Παρίσι, όπου ηττήθηκε από την Μπαρτσελόνα. Το 2011 ο Παναθηναϊκός πήρε στη Βαρκελώνη το τρόπαιο κόντρα στη Μακάμπι, ενώ πέρυσι (2012) στην Κωνσταντινούπολη ξανά διπλό ελληνικό ραντεβού στο φάιναλ φορ και πρωταθλητής Ευρώπης ο Ολυμπιακός.

Οι "ερυθρόλευκοι" κρατάνε και φέτος (2013) ψηλά την ελληνική σημαία, διατηρούν την… κακή συνήθεια που έχουμε να μένουμε στο πάρτι μέχρι το τέλος. Κι όταν 6/7 φορές τα τελευταία χρόνια υπάρχει ελληνική συμμετοχή (τις δύο… διπλή), όταν για πέμπτο συνεχόμενο φάιναλ φορ θα είμαστε εκεί, τότε δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε ότι η παρουσία μας στους τελικούς είναι τόσο "δεδομένη", όσο και ότι στο Λονδίνο βρέχει!

Όχι, μόνο εύκολη δεν ήταν η επικράτηση του Ολυμπιακού. Κάτι το άγχος και τα χαμένα τρίποντα, κάτι η διαφορά που έκανε την μπάλα πιο βαριά, κάτι το ένα, κάτι το άλλο, αλλά οι "ερυθρόλευκοι" ήταν καλύτεροι από τους Τούρκους κι όταν άρχισαν να βγάζουν τις αρετές τους στο παρκέ, το γήπεδο έγειρε.

Τον αγώνα τον είδατε, άλλωστε από αύριο κανείς δεν θα τον θυμάται. Αυτό που μένει είναι πως ο πρωταθλητής Ευρώπης έχει (δύσκολο έργο, αφού θα βρει στο διάβα του την ΤΣΣΚΑ) την ευκαιρία να υπερασπιστεί τον τίτλο του και να επιχειρήσει ένα ανεπανάληπτο "μπακ του μπακ".

Αυτό που μένει είναι πως το άθλημα που κάνει περήφανους τους Έλληνες είναι το μπάσκετ. Είναι το εθνικό μας σπορ κι αυτό το γνωρίζουμε όσοι ψάχνουμε τα πορτοφόλια μας για να δούμε αν μας βγαίνει και φέτος ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Όσοι μπορούμε να πανηγυρίζουμε ανεξάρτητα από το χρώμα της φανέλας.

Φυσικά δεν περιμένουμε αναγνώριση από αυτούς που βγαίνουν στην Ευρώπη απλά για να κάνουν ευτυχισμένους τους ξένους, για να φτάσουν στους πρώτους σταθμούς του τρένου και να κατεβούν χωρίς να ενδιαφέρει κανέναν η παρουσία τους.

Τα ίδια θα ίσχυαν ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός δεν περνούσε, όμως αυτή η συνήθεια έγινε λατρεία για μας. Να βλέπουμε ελληνικές ομάδες να κατακτούν την κορυφή της Ευρώπης. Και βέβαια με τέσσερις συνεχόμενες παρουσίες σε τελικούς, τις τρεις πετυχημένες, μόνο σύμπτωση δεν μπορεί να είναι.

Το ταξίδι συνεχίζεται. Ή για να είμαστε ακριβείς το ταξίδι δεν σταματά ποτέ…

[email protected]