Τέλειωσε ο... τηλεχρόνος μας

"Τα χάλια μου, τα βλέπω στα κανάλια μου" τραγουδούσε παλιότερα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Μήπως δεν έχει εφαρμογή στη σημερινή μπασκετική πραγματικότητα; Μήπως η απαράδεκτη (από κάθε άποψη) πρόταση της κρατικής τηλεόρασης προς το σπορ που έχει δώσει αμέτρητες μονάδες τηλεθέασης, δεν αναδεικνύει τα… χάλια μας;

Το πρωτάθλημα της Α1 στηρίζεται σε δύο πυλώνες: στα χρήματα του ΟΠΑΠ και στο τηλεοπτικό συμβόλαιο. Και αυτό είναι λογικό να συμβαίνει, μόνο μέχρι ενός σημείου. Από ένα σημείο και μετά, απλά αναδεικνύει τον τρόπο με τον

Αν δείτε έναν προς έναν τους προέδρους των ΚΑΕ, θα βρείτε ανάμεσά τους αρκετούς διαχειριστές. Όχι μόνο φέτος, αλλά και πέρυσι, και παλιότερα. Ήτοι δεν είναι άνθρωποι που έχουν εκείνη την οικονομική επιφάνεια, που θα τους επέτρεπε -στο μέτρο του δυνατού- να υποστηρίξουν οικονομικά το εγχείρημά τους. Αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη κακό.

Από τη στιγμή που ο Θόδωρος Καρατζάς εκτόξευσε τα τηλεοπτικά συμβόλαια πολλοί έζησαν (εντός κι εκτός των ΚΑΕ) την εποχή των παχιών αγελάδων, χωρίς να σκέφτονται ότι κάποια στιγμή η τηλεοπτική αγελάδα δεν θα έχει, ή δεν θα θέλει να δώσει αρκετό γάλα, για να συνεχίσουν να τρέφονται.

Όφειλαν να διαμορφώσουν εκείνες τις συνθήκες, προκειμένου μέσα από χορηγικά προγράμματα και δράσεις, να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα των εταιριών αθλητικού θεάματος, ακόμα και αν η τηλεόραση μείωνε στο ελάχιστο την οικονομική προσφορά της. Δεν το έκαναν και -δυστυχώς- δεν είναι το μόνο που δεν έκαναν.

Το κίνημα του συναισθηματικού κομμουνισμού δεν έχει διαποτίσει και τους "ισχυρούς" προέδρους. Έτσι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έσπασαν την κεντρικοποίηση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, έσπευσαν να κλείσουν πολυετή συμβόλαια, δίχως να αναλογίζονται τους… στίχους ενός άλλου τραγουδιού, του Κώστα Χατζή, "αν δεν υπήρχαμε εμείς, πώς θα υπήρχανε οι άλλοι / αν δεν υπήρχαν οι μικροί, πώς θα υπήρχαν οι μεγάλοι".

Από τη μια, λοιπόν, η ευμάρεια και ο εύκολος τρόπος είσπραξης χρημάτων, σε συνδυασμό με τις ανύπαρκτες (στη συντριπτική πλειοψηφία των ΚΑΕ) υποδομές σε επίπεδο μάρκετινγκ και πώλησης του προϊόντος και από την άλλη ο ατομικισμός των "μεγάλων" δημιούργησαν το υπόβαθρο, προκειμένου η οικονομική κρίση να χτυπήσει ζωτικά σημεία της βιτρίνας του ελληνικού μπάσκετ.

Η ΕΡΤ, βεβαίως, όφειλε να είναι πιο γαλαντόμα στην προσφορά της προς το άθλημα, που της έχει προσφέρει πάρα πολλά. Όφειλε να στηρίξει το μπάσκετ που τη στήριξε, όχι μόνο σε επίπεδο πρωταθλήματος και Ευρωλίγκας, αλλά και σε επίπεδο Εθνικών ομάδων και αντίστοιχων διοργανώσεων.

Με σημαία την περιορισμένη δυνατότητα να επενδύσουν στο μπάσκετ (κάτι που ΕΥΤΥΧΩΣ δεν έκανε ο πραγματικός στυλοβάτης του αθλητισμού, που είναι ο ΟΠΑΠ), οι υπεύθυνοι της κρατικής τηλεόρασης επιβεβαίωσαν αυτό που γνωρίζαμε εδώ και χρόνια, όταν βλέπαμε στιγμιότυπα μπάσκετ στην Αθλητική Κυριακή, τα ξημερώματα της Δευτέρας. Όταν δεν υπήρχε μπασκετική εκπομπή. Όταν η ίδια η τηλεόραση, απαξίωνε το προϊόν της: Ότι δεν