Το ποδοσφαιρικό αριστούργημα ζωής που οδήγησε στην παράσταση τίτλου του ΠΑΟΚ

Τέτοια παιχνίδια, σαν τα προτελευταία της χρονιάς στο πρωτάθλημα, είναι παιχνίδια που τα ζεις, τα αντιλαμβάνεσαι, τα νιώθεις, με παρουσία στην κερκίδα, στο γήπεδο. Ο παλμός της εξέδρας, τα όσα δεν περιορίζει μια κάμερα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά πιάνει ελεύθερα το μάτι κινούμενο όπου γουστάρει, δεν αντιλαμβάνονται αλλιώς.

Τα μικρά μικρά που κάνουν διαφορά, αποτυπώνουν αίσθηση, ορίζουν ψυχολογία, δημιουργούν αύρα. Αυτά όλα, παρακολουθώντας από μια οθόνη, υστερούν στην καλύτερη, χάνονται συνηθέστερα. Πόσο μάλλον όταν στην ίδια οθόνη τα… μοιράζεσαι. Ή τα σπας σε δύο διαφορετικές. Έτσι και

Η αίσθηση, κακά τα ψέματα, είναι πως στο Φάληρο θα ήταν εκεί που στην πορεία των ενενηντάλεπτων θα κέρδιζε η προσοχή. Εκεί άλλωστε θα μπορούσε, από χτες κιόλας, να προκύψει πρωταθλητής. Δεν έγινε. Και δικαίως. Η ΑΕΚ έπαθε, για πρώτη φορά επί Αλμέιδα στον πάγκο τόσο ξεκάθαρα, τόσο αδιαμφισβήτητα, ό,τι συνήθιζε να προκαλεί η ίδια στους αντιπάλους της αυτή τη διετία του Αργεντινού.

Για πρώτη φορά σε ντέρμπι, τόσο εμφανώς, το παιχνίδι της έμοιαζε να πασχίζει να ακολουθήσει, απέχοντας πολύ από το να επιβληθεί. Να μην μπορεί να "δαγκώσει". Να μην μπορεί να πάρει – σε κανένα σημείο – το μομέντουμ. Να έχει απέναντι μια ομάδα καλύτερη, ανώτερη, πιο πεινασμένη.

Αξιοσημείωτο αν μη τι άλλο το τελευταίο, συνυπολογίζοντας για το τι "κιτρινόμαυροι" και "ερυθρόλευκοι" έπαιζαν χτες βράδυ. Παράλληλα ενδεικτικό και τροχιοδεικτικό. Ενδεικτικό της απόστασης που πολύ γρήγορα, παρότι με συζητήσιμες ποδοσφαιρικά επιλογές στα δύο τρίτα της χρονιάς, αλλά με την… κλήρωση του πρώτου αριθμού του λαχείου (Μεντιλίμπαρ) κάλυψε ο Ολυμπιακός.

Και τροχιοδεικτικό της διαφαινόμενης ισότητας που του χρόνου – δεν είναι μακριά, σε δύο μήνες μόλις – οι δυο τους θα βρεθούν στη νέα πια σεζόν. Κάτι που συντελέστηκε τόσο από τον δρόμο που διένυσαν οι φιναλίστ του Conference League όσο και του δρόμου, της συνταγής που έχασαν οι πρωταθλητές.

Ο Αλμέιδα, σε ανύποπτη στιγμή, το είχε πει. Για τον τρόπο που προπονεί, χρειάζεται ανανέωση, νέα – ηλικιακά και στελεχιακά – κορμιά. Πέρυσι, στην χρονιά της επιστροφής στην κορυφή, ο Pelado είχε δύο ευτυχείς (για τη μεθοδολογία του) συγκυρίες: πρώτη η αποφόρτιση και η επαναφόρτιση εξαιτίας της διακοπής για το Παγκόσμιο Κύπελλο και δεύτερη, το μονόπαντο, εντός των συνόρων, αγωνιστικό μέτωπο.

Φέτος, η χρονιά δεν είχε κανένα από τα δύο. Πανθομολογούμενο πως με εξαιρέσεις και όχι τον κανόνα, ήταν οι φορές που φέτος είδαμε την περυσινή ΑΕΚ. Και αυτό, ανεξαρτήτως αν στο φινάλε, η Ένωση, καταφέρει τελικά κόντρα στην αύρα που ξεχειλίζει από χτες το βράδυ, να διατηρήσει τελικά τον τίτλο της.

Απίθανο δεν είναι, εννοείται. Η μοναδική ομάδα εντός των συνόρων (και μαζί με την Μπριζ οι μόνες ανεξαρτήτως διοργάνωσης) που δεν έχει κερδίσει φέτος ο πρωτοπόρος – ξανά – ΠΑΟΚ, είναι ο συμπολίτης του. Και σε τρία παιχνίδια μάλιστα. Δείγμα επαρκέστατο, ακόμη και για όσους δεν νιώθουν από Άρης – ΠΑΟΚ, τι περιμένει τον επίδοξο πρωταθλητή «δικέφαλο» την Κυριακή.

Την παράσταση τίτλου όμως, την πήρε πλέον για τα καλά, καταδική του, πανάξια. Τρία match balls. Διαδοχικά στην έδρα του. Με όλους τους συνδιεκδικητές. Τους κέρδισε. Έναν μετά τον άλλον. Την ΑΕΚ με ανατροπή και δυο γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο. Τον Ολυμπιακό αξιοποιώντας απόλυτα τη συγκυρία και κάνοντας όσα δεν μπόρεσε χτες η Ένωση. Και τον Παναθηναϊκό.

Κακά τα ψέματα, αυτός ο Παναθηναϊκός δεν απαιτεί προσπάθεια. Το ελάχιστο της υπομονής, το απαραίτητο της ποδοσφαιρικής λογικής και αντίληψης χρειάζεται για να τον βγάλεις, ακόμη και σε βραδιά που δεν δείχνει πως πάει εκεί το παιχνίδι, εμφατικά νοκ-άουτ. Το χειρότερο για τους "πράσινους" δεν είναι η τρομακτική προοπτική των δύο τελευταίων παιχνιδιών της χρονιάς.

Το εφιαλτικότερο είναι πως σε εκείνη την προαναφερθείσα γραμμή της επόμενης σεζόν, ξεκινάνε – από εκεί που είχαν φτάσει αυτοί να ορίζουν τη σειρά – τέταρτοι και καταϊδρωμένοι, γκρεμίζοντας με τις παλινωδίες, τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου και διοικητικής ποδοσφαιρικής επάρκειας και την απάθεια πλέον συνολικά του οργανισμού στην αδυναμία να προσεγγίσει έστω το ιστορικό στάτους του συλλόγου, ό,τι χτίζονταν την προηγούμενη διετία.

Το αντίθετο ακριβώς, το τι πέτυχε, το τι έχει φτάσει ένα παιχνίδι μακριά από το να σκαρώσει ο ΠΑΟΚ. Οι "ασπρόμαυροι" και αν κάλυψαν δρόμο. Και αν έδωσαν, πρώτα στον δικό τους περίγυρο, απαντήσεις. Τα όσα λέγονταν και γράφονταν, ούτε καν έξι μήνες πριν, μετά από εκείνη την ήττα στην OPAP Arena, πολύ νωπά για να ξεχαστούν.

Αριστούργημα (προπονητικής) ζωής για τον τεχνικό του. Υπερβάσεις συνεχείς και ασταμάτητες στο κάθε τι, από όλους στο αγωνιστικό τμήμα. Σε επίπεδο ρόστερ, διαχείρισης, ατομικό και ομαδικό, πνευματικό, ψυχολογικό, αγωνιστικό, ισορροπιών σε σχέση με τον ανταγωνισμό, οτιδήποτε, καθημερινές, μικρές ή μεγάλες κατακτήσεις, νίκες.

Το μόνο καλό σε αυτό το χτεσινοβραδινό μοίρασμα των οθονών ήταν το παιχνίδι με τη σημειολογία. Ακριβώς την ώρα του 1-0 στην Τούμπα, ο Ελίασον έχανε τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ΑΕΚ να βάλει την Ένωση μπροστά στο σκορ. Την ώρα του δοκαριού στην εκτέλεση φάουλ του Φορτούνη, ο Μπάμπα επίσης σημάδευε το δοκάρι του Λοντίγκιν.

Λίγο μετά την απόκρουση της χρονιάς – από κάθε πλευρά – του Κοτάρσκι στο τετ-α-τετ με τον Σπόραρ και την αποτροπή της ισοφάρισης στη Θεσσαλονίκη, ο Όρτα έβαζε μπροστά με το πρώτο του γκολ τον Ολυμπιακό στο Φάληρο.

Την ώρα της (πρώτης) απόκρουσης του Τζολάκη σε σουτ του Τσούμπερ, ο Βϊερίνια σε ρόλο και θέση εξτρέμ (ξεχασμένη από τότε που έφυγε για τα ξένα…), σημείωνε το πρώτο του γκολ στο ελληνικό πρωτάθλημα μετά από δυόμιση χρόνια, βάζοντας ονειρεμένο φινάλε στο αποχαιρετιστήριο – αν το αποφασίσει να είναι έτσι – παιχνίδι του στην Τούμπα.

Και την στιγμή του 2-0 των "ερυθρόλευκων", ο Ζίβκοβιτς προσωποποιούσε (δύο γκολ και μία ασίστ από την στιγμή που πάτησε στο γήπεδο) την "τεσσάρα" με την οποία συνδυάστηκε το πέραμα του ΠΑΟΚ στην κορυφή.

Και κάπως έτσι λοιπόν, την Κυριακή, η οθόνη δεν θα είναι μοιρασμένη. Δικαίως.