Η μέρα που ήρθε η μπουλντόζα – Η ιστορία της 14ης Λουτζαγίν από τη Ράφα

Η Λουτζαγίν είναι μια 14χρονη Παλαιστίνια που επιβιώνει στη Λωρίδα της Γάζας. Κατέγραψε τις σκέψεις της, έδωσε το κείμενο στη μητέρα της και ύστερα αποφάσισε να τις μοιραστεί με όποιον ενδιαφέρεται για όσα συμβαίνουν στην πατρίδα της. Έγραψε αυτή την ιστορία σε έναν καταυλισμό στη Χαν Γιουνίς. Ήταν το τέταρτο μέρος όπου έχει καταφύγει με την οικογένειά της, αφότου οι Ισραηλινοί επιτέθηκαν στη Γάζα, πριν από επτά μήνες.

Η ιστορία της Λουτζαγίν

«Αυτά έγιναν.

Στις 2 Μαρτίου 2024 ο πατέρας μου πήγε να μας φέρει εφόδια από τη Ράφα, παρότι ο δρόμος είναι επικίνδυνος. Έμεινε εκεί τη νύχτα, επειδή δεν υπάρχει μεταφορικό μέσο. Αυτή τη νύχτα, ξαφνικά, η κατάσταση άλλαξε. Ακούγονταν παντού εκρήξεις και πύραυλοι.

Η Μαμά μου, εγώ και η οικογένειά μας είχαμε βρει καταφύγιο μαζί με άλλες τέσσερις οικογένειες και οκτώ ασυνόδευτα παιδιά σε ένα σπίτι στη Χαν Γιουνίς. Βγήκαμε από τα δωμάτιά μας και κρυφτήκαμε κάτω από τη σκάλα. Ακούγονταν ριπές από όπλα και παράξενοι ήχοι παντού. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν, αλλά δεν μπορούσαμε επειδή έπεφταν πυροβολισμοί και επικρατούσε χάος τριγύρω.

Η Μαμά μου έλεγε συνέχεια “μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά”, αλλά την έβλεπα που κοιτούσε γύρω της ανήσυχη. Μου έλεγε: “Πρέπει να καταλάβω τι συμβαίνει. Μείνε μακριά από τα παράθυρα”.

Έβλεπα παράξενες πράσινες φωτεινές δέσμες που έμπαιναν από το παράθυρο και άκουσα τον ήχο από σφαίρες. Της είπα “όχι, είναι επικίνδυνα”, αλλά επέμεινε. Μου είπε “πρέπει να καταλάβω τι παράξενο είναι αυτό που συμβαίνει”. Εγώ έμεινα κάτω από τη σκάλα. Εκείνη επέστρεψε και μου είπε “έλα γρήγορα”.

Κατεβήκαμε βιαστικά και η Μαμά είπε σε όλους: “Η μπουλντόζα κατεδαφίζει το σπίτι που είναι μπροστά από το δικό μας και τα τανκς μάς έχουν περικυκλώσει από παντού. Πρέπει να βγούμε γρήγορα, πριν έρθουν εναντίον μας”. Κανένας δεν πίστευε πως ήταν καλή ιδέα να βγούμε έξω. Η Μαμά τούς είπε ότι αυτή θα βγει πρώτη. Αν την άφηναν να περάσει, θα μας έκανε σήμα να βγούμε κι εμείς. Όλοι της είπαν να μην βγει έξω. Ξέραμε ότι έξω πέθαιναν άνθρωποι.

Καθώς μιλούσαμε, δύο έφηβες και τρία παιδιά ξαφνικά ήρθαν στην μπροστινή πόρτα. Το ένα ήταν γεμάτο αίματα, έκλαιγε και ούρλιαζε. Ήταν τα παιδιά της οικογένειας που κατεδαφιζόταν το σπίτι της. Ο πατέρας τους ήταν κι αυτός στη Ράφα, όπως ο δικός μου πατέρας, αλλά η μητέρα τους, η αδελφή και η υπόλοιπη οικογένεια έγιναν μάρτυρες κάτω από την μπουλντόζα, καθώς κατέστρεφε το σπίτι όπου βρίσκονταν. Όλοι έμειναν άφωνοι.

Η Μαμά μου είπε να της φέρω τις πρώτες βοήθειες. Άρχισε να πλένει το αίμα από το μικρό αγόρι και να απολυμαίνει τα τραύματα. Μετά τα έδεσε προσπαθώντας να τον ηρεμήσει.

Ξαφνικά ακούσαμε έναν μεγάλο θόρυβο. Η μπουλντόζα ερχόταν για το δικό μας σπίτι. Η Μαμά σταμάτησε και μου είπε: “Πρέπει να βγω έξω και να προσπαθήσω να τους σταματήσω γιατί θα πεθάνουμε κάτω από την μπουλντόζα. Θα προσπαθήσω να βγω έξω και να τους πω ότι είμαστε άμαχοι. Αν με χτυπήσουν και αφήσουν εσάς να βγείτε, τότε να φύγετε. Αν με χτυπήσουν και συνεχίσουν για να κατεδαφίσουν το σπίτι, να ξέρεις πως έχω προσπαθήσει να κάνω ό,τι μπορούσα ελπίζοντας να είσαστε ασφαλείς”.

Άρχισα να κλαίω. Όλοι της έλεγαν να σταματήσει, έλεγαν ότι ο στρατός θα τη σκότωνε. Και την ίδια ώρα, άκουγα την μπουλντόζα που πλησίαζε. Η Μαμά βγήκε γρήγορα έξω και στάθηκε μπροστά της, ακριβώς εκεί που πήγαινε και άρχισε να τους λέει ότι είμαστε άμαχοι, γυναίκες, γέροι και παιδιά στο σπίτι. Η μπουλντόζα συνέχισε να έρχεται.

Ξαφνικά άναψαν τα φώτα ενός τανκς και η μπουλντόζα έκανε προς τα πίσω. Καθώς έβγαινα από το σπίτι, είδα τη Μαμά δίπλα στο τανκς, αρνιόταν να μετακινηθεί. Ξαφνικά, πράσινα φώτα έπεσαν στο σώμα και στο κεφάλι της μητέρας μου. Κατάλαβα ότι το αυτόματο όπλο του τανκς τη στόχευε. Ήξερα ότι θα την πυροβολούσαν καθώς στεκόταν εκεί. Έκλεισα τα μάτια. Ξαφνικά τα πράσινα φώτα σταμάτησαν να αναβοσβήνουν και δύο άνθρωποι βγήκαν από το σπίτι κρατώντας μιαν άσπρη σημαία.

Όλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι έλεγε η Μαμά. Ο στρατός μάς έκανε σήμα να φύγουμε και, όταν το τανκς έκανε σήμα με τα πράσινα φώτα, καταλάβαμε ότι έπρεπε να πάμε στο γειτονικό σχολείο. Η Μαμά ήρθε γρήγορα και μας φώναξε να φύγουμε. Όλοι προσπαθούσαν να βγουν έξω.

Η Μαμά μου είπε να μην φοβάμαι και σήκωσε το τραυματισμένο αγόρι στα πόδια του, ενώ το κορίτσι κουβαλούσε στα χέρια τον αδελφό της. Αρχίσαμε να περπατούμε πίσω από τους άλλους. Η Μαμά λαχάνιασε, δεν μπορούσε να ανασάνει. Κατάλαβα ότι χρειαζόταν το σπρέι για το άσθμα. Όταν προσπάθησα να της το δώσω, μου είπε ότι δεν είχαμε χρόνο, ότι πρέπει να συνεχίσουμε γρήγορα, να μην σταματάμε. Αν σταματούσαμε, μπορεί να μας χτυπούσαν οι σφαίρες.

Δεν ξέρω πώς φτάσαμε μέχρι το σχολείο, αλλά ήμαστε όλοι ασφαλείς. Η Μαμά έβαλε το αγόρι να κοιμηθεί και βεβαιώθηκε ότι ήταν καλά. Μετά με έβαλε σε μία καρέκλα. Ήταν δύο η ώρα το ξημέρωμα. Η Μαμά μου έλεγε συνέχεια να μην ανησυχώ.

Ύστερα από λίγες ώρες οι στρατιώτες φώναξαν στα αραβικά ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε το μέρος ακολουθώντας συγκεκριμένη διαδρομή για να πάμε αλλού. Βγήκαμε έξω. Και στις δύο πλευρές του δρόμου υπήρχαν τανκς, στρατιώτες και μπουλντόζες.

Ένας στρατιώτης μιλούσε αραβικά και ξεδιάλεγε τους ανθρώπους, ανάμεσά τους και γυναίκες, για να συλληφθούν και να μεταφερθούν στο Ισραήλ. Όσοι μείναμε οδηγηθήκαμε σε ένα μισοκατεστραμμένο κτήριο 300 μέτρα από το σχολείο. Μείναμε έξω από τις 9-10 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ περιμένοντας στην είσοδο του κτηρίου.

Όλοι πεινούσαν και διψούσαν, ιδιαίτερα τα παιδιά. Ξαφνικά οι στρατιώτες έφεραν μπουκάλια νερό και τα ξεφόρτωσαν. Η Μαμά μάς είπε ότι δεν πρέπει να δεχτούμε νερό από τον κατοχικό στρατό και ότι σύντομα θα φεύγαμε. Ζήτησε από όλους να κάνουν υπομονή και πρόσθεσε πως, αν κάποιος δεν άντεχε, τότε ας έπινε νερό.

Το μικρό αγόρι μάς ρώτησε γιατί. Εκείνη του είπε ότι οι στρατιώτες βγάζουν φωτογραφίες όταν κάνουν τους ευγενικούς για να δείξουν στον κόσμο πόσο καλά συμπεριφέρονται στους ανθρώπους, αλλά στην πραγματικότητα κατεδαφίζουν σπίτια που πέφτουν στα κεφάλια των ανθρώπων και τους πατούν με τις μπουλντόζες τη νύχτα. Είχε δίκιο. Ένας από τους στρατιώτες τραβούσε φωτογραφίες και εμείς αρνηθήκαμε να πάρουμε νερό από τα χέρια τους.

Στεκόμουν στην είσοδο του κτηρίου. Δεν μπορούσα ούτε να καθίσω κάτω, όταν ένας στρατιώτης μου είπε να καθίσω και έστρεψε το όπλο του πάνω μου. Η Μαμά ήρθε και στάθηκε μπροστά μου, μιλώντας παθιασμένα στα αραβικά και στα αγγλικά, λέγοντάς του να μην εκφοβίζει την κόρη της, αφού δεν υπάρχει χώρος. Ήταν γέροντες δίπλα μου και, αν έμενα τόσο κοντά τους, μπορεί να τους χτυπούσαν. Για μια στιγμή έστρεψε το όπλο του πάνω της. Εκείνη έμεινε όρθια ανάμεσα σε μένα και εκείνον, σε απόσταση ενάμισι μέτρου.

Ήμουν τρομοκρατημένη, αλλά ακόμα περισσότερο ήμουν έκπληκτη και αναρωτιόμουν πού βρήκε τόση δύναμη η Μαμά.

Όλοι φοβούνταν και οι περισσότεροι έκλαιγαν, αλλά εκείνη έμεινε ακίνητη μιλώντας και παρηγορώντας με.

Ο στρατιώτης έφυγε και η Μαμά με έβαλε να καθίσω. Ήταν περίπου οκτώ το βράδυ. Έβαλε εμένα και τους άλλους που ήταν μαζί μου στη μέση, ενώ εκείνη στεκόταν κοντά στους στρατιώτες. Μου είπε: “Αν μας αφήσουν να φύγουμε όλοι μαζί, αυτό θα είναι καλό. Αλλά, αν δεν με αφήσουν να φύγω μαζί σας, πάρε τα χρήματα και το τηλέφωνο. Θα βρεις τον Μπαμπά σου εκεί έξω”. Έδωσε οδηγίες στους άλλους πού να πάνε.

Μας χώρισαν. Είναι παράξενο, αλλά μας άφησαν να περάσουμε χωρίς να μας ελέγξουν. Συνεχίσαμε να περπατούμε μέχρι που φτάσαμε και στο τελευταίο τανκς. Η Μαμά μού κρατούσε το χέρι και με το άλλο χέρι κρατούσε τα δύο μικρά παιδιά.

Ξαφνικά ο στρατός είχε φύγει και έγινε σκοτάδι. Η Μαμά άναψε έναν φακό και είδαμε τον Μπαμπά να έρχεται τρέχοντας από μακριά. Ο πατέρας του μικρού παιδιού από το σπίτι που το κατεδάφισε η μπουλντόζα πλησίαζε κι αυτός τρέχοντας. Ο Μπαμπάς με πήρε μια σφιχτή αγκαλιά. Μετά αισθάνθηκα την Μαμά να σταματά, σαν να περίμενε αυτή τη στιγμή για να ανασάνει. Δεν πίστευα ότι είχαμε βγει ζωντανοί.

Μετά από αυτή την εμπειρία, Μητέρα, πρέπει να σου πω κάτι. Έμαθα δύο πράγματα που δεν θα τα ξεχάσω. Πρώτον, ότι δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τη δύναμη, το κουράγιο και την πίστη στη θέληση του Θεού ούτε μια στιγμή. Δεύτερον, ότι δεν γυρίζουμε την πλάτη σε αυτούς που έχουν ανάγκη, ό,τι κι αν γίνεται. Δεν άφησες το αγόρι ή τις αδελφές του μόνα. Κουβάλησες τον αδελφό τους. Έμεινες στο πλευρό τους και μου είπες: “Δεν έχουν κανέναν άλλο εκτός από εμάς”. Δεν θα τα ξεχάσω αυτά. Είμαι σίγουρη ότι η κατοχή δεν θα καταστρέψει ποτέ την πίστη μας, τη δύναμή μας, το κουράγιο μας, την καλοσύνη μας, τη συμπόνια μας.

Δεν ξέρω αν θα σταματήσει ο πόλεμος όσο εμείς θα είμαστε ζωντανοί, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αντιστέκονται με κάτι που είναι πιο σημαντικό από τα όπλα.

Κάθε μέρα, ένας πατέρας περπατά κάτω από τους βομβαρδισμούς για να μας ταΐσει. Μια μητέρα στέκεται μπροστά στις μπουλντόζες και τα τανκς ελπίζοντας να προστατεύσει την κόρη της, γνωρίζοντας πως, ακόμα κι αν πεθάνει, αυτό που έχει σημασία είναι πως η κόρη της θα ζήσει. Ένας εγγονός κουβαλά τη γιαγιά του και ποτέ δεν του περνά η ιδέα να την αφήσει πίσω, ούτε λεπτό. Μια αδελφή βγάζει από τα συντρίμμια τον αδελφό της, τον απομακρύνει από τον θάνατο, προσπαθεί να τον σώσει.

Μαμά, αυτή είναι η χώρα μου, αυτός είναι ο λαός μου. Κάθε γενιά Παλαιστινίων θα περάσει αυτά τα μαθήματα στην επόμενη γενιά.

Λουτζαγίν, Ράφα, Μάρτιος 2024»

Η ιστορία τούτη, την οποία έγραψε η 14χρονη Λουτζαγίν, μεταφράστηκε στα αγγλικά από μια συγγενή της, έπειτα από παράκληση της δημοσιογράφου Rebecca Ruth Gould, και δημοσιεύτηκε στο «The Nation».

Η Λουτζαγίν είναι άριστη μαθήτρια. Θέλει να σπουδάσει μαθηματικά στο πανεπιστήμιο. Αλλά δεν υπάρχει πια ούτε ένα πανεπιστήμιο στη Γάζα. Η Λουτζαγίν δεν έχει σπίτι να μείνει. Από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος μετακινείται διαρκώς. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να προσπαθήσει να επιβιώσει και να μας αφηγηθεί την ιστορία της. Για τη Λουτζαγίν, όπως και για πολλούς Παλαιστίνιους, το να αφηγούνται την ιστορία τους είναι ένας τρόπος αντίστασης.

Διαβάστε επίσης

Πόλεμος στη Γάζα: Κατάρρευση των συνομιλιών Ισραήλ-Χαμάς, αγωνία για τους αμάχους, τριβές του Νετανιάχου με τις ΗΠΑ

«Καρφιά» του συγγραφέα Σαλμάν Ρούσντι κατά Μελόνι: «Να συμπεριφέρεται λιγότερο σαν παιδί και να ωριμάσει»

Βόρεια Μακεδονία: Τι σημαίνει για την εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών η νίκη του εθνικιστικού VMRO στις διπλές εκλογές