Σύγχυση μετά τη σφαλιάρα

Η σύγχυση στο κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου είναι η προβλεπόμενη ύστερα από αυτό που τους συνέβη. Επαθαν ό,τι και οι Ιρανοί με τον ισραηλινό πύραυλο. Διότι δεν είναι απλό πράγμα να σε καταγγέλει ο Αρχιεπίσκοπος και μάλιστα επωνύμως, ιδίως όταν εμπορικά και πολιτικά (στην περίπτωση του Κ. Βελόπουλου τα δύο ταυτίζονται) απευθύνεσαι στο χριστεπώνυμον πλήρωμα. Η σφαλιάρα από τον Αρχιεπίσκοπο ήταν σβουριχτή και έπιασε καλά τον σβέρκο, πώς να συμπεριφερθούν; Να παριστάνουν ότι δεν τρέχει τίποτα ή να αντιδράσουν; Οι Ιρανοί, όπως είδαμε, προτίμησαν το πρώτο και τους είδαμε να βγαίνουν

Στην Ελληνική Λύση, όμως, μπερδεύτηκαν. Ο αρχηγός της ακολούθησε την τακτική των Ιρανών, παριστάνοντας ότι δεν διαφωνεί με τον Αρχιεπίσκοπο και ότι η δήλωσή του δεν συνιστά κριτική στον ίδιο (παρότι του κάνει την τιμή να τον αναφέρει επωνύμως), ενώ ο εκπρόσωπος Τύπου επιτέθηκε στον Αρχιεπίσκοπο, τον οποίο κατηγόρησε ότι κάνει τον εκπρόσωπο Τύπου της κυβέρνησης. Μέχρι τώρα αντιλαμβάνομαι ότι το θέμα δεν έχει λυθεί. Μακάρι να έβρισκε τον χρόνο ο Ιησούς να τους γράψει μια επιστολή (ιδιοχείρως, εννοείται, για να μη λένε οι διάφοροι…) να τους εξηγεί ποιος έχει δίκιο και να λήξει το θέμα.

Και αυτεπίγνωση έχει και αυτοσυγκράτηση διαθέτει ο Στέφανος! Τι νομίζετε; Ετσι, παραδέχεται ότι δεν είναι επαγγελματίας στην πολιτική και χρειάζεται μόνο δύο πρωθυπουργικές θητείες για να κάνει αυτά που θέλει. Αυτά λέει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και εμένα ο νους μου πηγαίνει στον μπακαλιάρο με τον οποίο ο Ερντογάν απάντησε στις διεθνείς επικρίσεις για τις αγκαλιές του με τον Ισμαήλ Χανίγια της Χαμάς: «Δεν μπορείτε να βάλετε αλυσίδες στην καρδιά μου». Ούτε και στη φαντασία του Στέφανου μπορείτε να βάλετε φαντασία. Ούτε όμως και στην ελαφρότητά του.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, λ.χ., είπε ότι θα δώσει 13ο και 14ο μισθό στο Δημόσιο, υπαινίχθηκε ότι θα καταργήσει τις υφιστάμενες αξιολογήσεις, επειδή «μόνο ο έλληνας πολίτης αξιολογεί τους δημόσιους υπάλληλους», όπως επίσης ότι θα κάνει προσλήψεις, αφού το βασικό πρόβλημα του Δημοσίου, κατά τη γνώμη του, είναι η υποστελέχωσή του. Και φανταστείτε ότι όλα αυτά ήταν η απάντησή του στην ερώτηση του δημοσιογράφου αν συμφωνεί με την κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο. Κι έχουμε ακόμα μπροστά μας κάπου έξι εβδομάδες προεκλογικής εκστρατείας…

Σαράντα ένα τοις εκατό ή τριάντα τρία; Η συζήτηση γύρω από το μέτρο της εκλογικής επιτυχίας για την κυβέρνηση είναι αστεία. Οσοι υποστηρίζουν δημοσίως ότι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι απολύτως συγκρίσιμο με εκείνο των εθνικών εκλογών υποτιμούν τη νοημοσύνη τους και εξευτελίζονται χωρίς λόγο. Τους παρακολουθώ με δέος καθώς προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι τα μήλα είναι πορτοκάλια και αναρωτιέμαι τι είδους αρετές και χαρίσματα πρέπει να διαθέτει κάποιος για να υπερασπίζεται το αντίθετο του προφανούς, χωρίς να φθείρεται μέσα του και ψυχολογικά να νιώθει σκουπίδι.

Ισως όμως τους υποχρεώνει η δική τους ανάγκη. Ισως χρειάζονται να πιστέψουν οι ίδιοι κάτι τόσο άτοπο και αβάσιμο, ώστε μετά να μπορούν να υποστηρίζουν ότι το κυβερνών κόμμα ηττήθηκε. Αλλιώς πώς θα συνεχίσουν; Χρειάζονται μια παρηγοριά και, επίσης, είναι η δουλειά τους ως αντιπολίτευσης να κάνουν θόρυβο. Συνεπώς, πενία τέχνας κατεργάζεται.