ΜΠΡΑΒΟ: Με μια εικόνα της Παναγίας, ο ΠΑΟΚ ομολογεί την πίστη – Πόσες λιγότερες βλασφημίες θα είχαμε στα γήπεδα αν έκαναν όλοι το ίδιο;

Αθλητής σημαίνει αγωνίζομαι, παλεύω και κατορθώνω. Σημαίνει άνθρωπος που δίνει μάχες για να κατακτήσει κορυφές. Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε με το σπαθί του την κορυφή του πρωταθλήματος Ελλάδας και δικαίως όλοι του βγάζουν το καπέλο. Αλλά η δύναμη που έβγαλε ο ΠΑΟΚ

στο χορτάρι δεν προέκυψε από μόνη της. Πέρα από τη σκληρή δουλειά και τα τεχνικά σημεία της επιτυχίας, κάθε αθλητής χρειάζεται κάποιες ψυχικές βάσεις για να δίνει το 100% του εαυτού του.

Το σύνηθες είναι ο κάθε αθλητής να έχει ως μοναδικό «καύσιμο» τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Και αυτές σχεδόν πάντα είναι οι τετριμμένες «αξίες»: το χρήμα, η καριέρα, η δόξα. O κάθε ποδοσφαιριστής αγωνίζεται αποκλειστικά για το άτομό του. Κανένα ανώτερο ιδανικό δεν ενώνει τους παίκτες στα αποδυτήρια, πέρα από κάποιους λίγους που δένονται συναισθηματικά με την ομάδα. Αυτά ισχύουν για το σημερινό, «βιομηχανικό» ποδόσφαιρο. Το πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό συνονθύλευμα που δεν έχει καμία αξιακή ομοιογένεια.

Στον ΠΑΟΚ όμως φαίνεται ότι επιζεί μια σπίθα από τις παλιές αξίες του αθλητισμού. Και αυτή η σπίθα έγινε φωτιά. Από χθες που ο Δικέφαλος του Βορρά σήκωσε την κούπα, έχει γίνει viral το βίντεο με τους παίκτες στα αποδυτήρια να δίνουν υπόσχεση νίκης γονατισμένοι γύρω από μια ορθόδοξη εικόνα της Παναγίας. Ένα απαραβίαστο τυπικό που αρκετοί παίκτες του ΠΑΟΚ τηρούν πριν από κάθε παιχνίδι.

Μια σπάνια εικόνα πίστης και ευλάβειας, στην εποχή της «κορεκτίλας», του χυδαίου υλισμού, της ισοπέδωσης κάθε ιερού και όσιου. Μια εικόνα που πραγματικά τιμά την ιστορία του ΠΑΟΚ ως ιστορικό κληρονόμημα της Κωνσταντινούπολης, ως σύλλογο της ελληνορθόδοξης προσφυγιάς, ως λαϊκό αποκούμπι των πιστών βορειοελλαδιτών.

Σε μια εποχή που τα γήπεδα έχουν γίνει αρένες πολέμου, το να αποζητούν οι παίκτες μιας ομάδας την ευλογία της Παναγίας, το λες και επανάσταση. Ειδικά στην «ξεπλυμένη» και άχαρη εποχή μας. Η αγιότητα της Παναγίας απέναντι στην αγριότητα του οπαδισμού. Το ελληνικό ποδόσφαιρο μας έχει δώσει τόσες εικόνες βίας, διαφθοράς και ασχήμιας, που αυτό το «προσκύνημα» στα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ φαντάζει σαν βάλσαμο στα μάτια.

Μπορεί να ρωτήσει κανείς: «η Παναγία έχει καμιά θέση να παρεμβαίνει σε τόσο κοσμικά θέματα όπως ο αγώνας ενός πρωταθλήματος;». Ασφαλώς και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ευλογία ζητάς από την Παναγία για οποιαδήποτε προσπάθεια κάνεις, για οποιαδήποτε απόφαση και αν παίρνεις. Εφόσον είσαι χριστιανός, θα κάνεις μια μικρή προσευχή και πριν πιάσεις τιμόνι και στην οικοδομή και στο χωράφι και πριν πιάσεις δουλειά στο γραφείο και – γιατί όχι; – και πριν βγεις στο γκαζόν του γηπέδου. Για να σου δώσει ο Θεός φώτιση,  για να σε έχει γερό, για να ανταπεξέλθεις στους κόπους και τις καθημερινές δυσκολίες.

Φαίνεται ότι ο Άγγελος Αναστασιάδης έχει αφήσει το αποτύπωμά του στον Δικέφαλο. Ο πρώην προπονητής του ΠΑΟΚ όταν συχνά – πυκνά επικαλούταν την Παναγία, κάποιοι άξεστοι τον χλεύαζαν. Δεν τους ενοχλούν προπονητές και παίκτες που ανοίγουν το βρωμόστομα και βλασφημούν τα θεία, και τους ενοχλούσε ο Αναστασιάδης επειδή λειτουργούσε με πνευματικές βάσεις ως άνθρωπος.

Τη σφραγίδα του βάζει στον σύλλογο και ο αγαπητός π. Χρήστος Μήτσιος, ο γνωστός μας «παπά ΠΑΟΚ» που έχει αγκαλιάσει με την πατρική αγάπη του όλο τον κόσμο του ΠΑΟΚ (και όχι μόνο), και έχει οδηγήσει στο πετραχήλι αναρίθμητους νέους. Τοις είδε πόσα ραντεβού για εξομολόγηση έχουν κλειστεί στα σκαλοπάτια της Τούμπας!

Η ομολογία Χριστού όσο και να πολεμάται από τους αφιονισμένους, πάντα αφήνει σπόρους που ευδοκιμούν σε συνειδήσεις και βλασταίνουν αθέατα. Αυτός είναι ένας απαράβατος πνευματικός νόμος.

Και σκεφτείτε σήμερα τι ωραίο παράδειγμα δίνουν αυτοί οι παίκτες του ΠΑΟΚ σε εκατοντάδες χιλιάδες νέους που ακολουθούν την ομάδα. Τα ινδάλματά τους, τους διδάσκουν τον σεβασμό στο ιερό πρόσωπο της Παναγίας. Τους διδάσκουν ότι η πίστη χωράει παντού και πρέπει να ομολογείται παντού. Από το γραφείο μέχρι το γήπεδο και από την πιο επίσημη περίσταση μέχρι την πιο καθημερινή. Ομολογία χωρίς ντροπή, αλλά με τιμή και καμάρι. Γιατί αυτή είναι η επανάσταση του σήμερα. Το να προσφέρεις πνεύμα, όταν όλοι πηγαίνουν με το ρεύμα.

Πόσες λιγότερες βλαστήμιες θα ακούγονταν στις κερκίδες αν περισσότεροι παίκτες και περισσότερες ομάδες έδιναν αυτό το πρότυπο; Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέμε ότι η βασική αιτία για την εξαγρίωση των παιδιών σήμερα, είναι τα νοσηρά πρότυπα. Και στον αθλητισμό υπάρχουν άφθονα τέτοια.

Φυσικά δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για βελτίωση στα χάλια του ποδοσφαίρου. Χρειάζεται να γίνουν πολλά «θαύματα» ακόμα για να εξυγιανθεί ο χώρος. Το παράδειγμα του ΠΑΟΚ θα παραμείνει μια μικρή εξαίρεση στον κανόνα της ποδοσφαιρικής «Βαβυλώνας». Αλλά από την άλλη, όσο πιο σπάνια η εξαίρεση – τόσο περισσότερα βλέμματα απορίας συγκεντρώνει, τόσο περισσότερες διάνοιες προβληματίζονται. Βρίσκει ο Θεός ανεξιχνίαστους τρόπους να κρατά στον λαό γέφυρες με την πίστη, την ιστορία και τις παραδόσεις. Και οι καλοπροαίρετες ψυχές τις περιδιαβαίνουν.

Αυτό το «πρωτάθλημα» ομολογίας που παίρνουν οι παίκτες του ΠΑΟΚ, το θεωρώ πολύ ανώτερο από τον τίτλο του πρωταθλητή. Γιατί σπάει τα στενά όρια του ανταγωνισμού και γίνεται ευρύτερο σύνθημα ενότητας και αγάπης στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Γιατί τιμά τις ιστορικές επιταγές των μαρτυρικών πατρίδων μας. Τιμά τις βάσεις των προσφυγικών ομάδων. Όχι με ξύλινα λόγια, αλλά με μερικές απλές πράξεις καρδιάς. Μπράβο μάγκες, συνεχίστε έτσι.

Ελευθέριος Ανδρώνης για το sportime.gr.