Τότε που το Πάσχα βλέπαμε μπάλα!

Για πολλά χρόνια οι φίλαθλοι του «κέντρου» είχαν συνδέσει σε έναν μεγάλο βαθμό τη Λαμπρή με το ποδόσφαιρο

Του Δημήτρη Καπράνου

«Πάμε στο γήπεδο, τελειώνετε με το φαγητό!» Ο θείος Μήτσος, άρρωστος «γαύρος», έδινε το σύνθημα για το γήπεδο. Μεγάλο Σάββατο, υπήρχε ο τελικός του «Κυπέλλου Πάσχα»! Ήταν η ελληνική απάντηση στην «Boxing day» των Άγγλων, οπότε παίζουν μπάλα ανήμερα την Πρωτοχρονιά. Έτσι κι εμείς, παίζαμε μπάλα μετά την «Πρώτη Ανάσταση».

Πολλά χρόνια, οι φίλαθλοι του «κέντρου»

είχαν συνδέσει σε έναν μεγάλο βαθμό τη Λαμπρή με το ποδόσφαιρο, καθώς οι μεγάλες ομάδες έπαιζαν για το «Κύπελλο Πάσχα»! Το πρώτο Κύπελλο Πάσχα, λοιπόν, έγινε το 1927 και ήταν αποτέλεσμα της σφοδρής διαμάχης που είχαν αναπτύξει Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και ΑΕΚ με την ΕΠΟ.

Ο περίφημος ΠΟΚ (Ποδοσφαιρικός Όμιλος Κέντρου) τα είχε βάλει με την ομοσπονδία, με αφορμή την πρώτη διαμάχη που είχαν οι «ερυθρόλευκοι» μαζί της και τη στήριξη των δύο μεγάλων «εχθρών» τους, και αποφάσισε να φτιάξει τρεις διοργανώσεις για να δίνει παιχνίδια μεταξύ των μελών του και να γεμίζει τα ταμεία του από τα εισιτήρια. Έτσι, διεξάγονταν το «Κύπελλο Σεπτεμβρίου», το «Κύπελλο Χριστουγέννων» και το «Κύπελλο Πάσχα».

Μεγαλοβδομαδιάτικα, λοιπόν, είχαμε «μάχες» μεταξύ των ομάδων. Πρωτεργάτες αυτής της πρωτοφανούς πρωτοβουλίας, ο Θανάσης Μέρμηγκας από τον Ολυμπιακό, ο Απόστολος Νικολαΐδης από τον Παναθηναϊκό και ο Κωνσταντίνος Κωνσταντάρας από την ΑΕΚ, η οποία, με την άρνησή της να αγωνιστεί εναντίον του Απόλλωνα για το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα της ΕΠΟ, σφράγισε τη συμφωνία του «αντάρτικου» των μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου κατά της ΕΠΟ.

Αλλά κι όταν οι σχέσεις αποκαταστάθηκαν, τα «Κύπελλα Εορτών» παρέμειναν και παίζονταν ως τον Μάιο του 1964, οπότε σταμάτησαν, κατά τρόπο που μόνο κλίμα κατάνυξης και αγαλλίασης δεν θύμιζε. Η ΕΠΟ τιμώρησε αρχικά με τετράμηνο αποκλεισμό τις ομάδες και, κατόπιν, τις διέγραψε από τα μητρώα της. Έτσι, το 1928, εκτός ποδοσφαιρικού χάρτη, οι τρεις αποφασίζουν να διοργανώνουν φιλικά παιχνίδια μεταξύ τους.

Η ΕΠΟ, όμως, δεν είχε λογαριάσει τη λαοφιλία των συλλόγων που απέκλεισε, με αποτέλεσμα τα φιλικά των ομάδων του ΠΟΚ να συγκεντρώνουν τον διπλάσιο και τριπλάσιο κόσμο από τις υπόλοιπες ομάδες των «νόμιμων» τουρνουά της ομοσπονδίας. Οι διοικήσεις των ομάδων ανακάλυψαν όχι απλώς μια «Βoxing day» όπως οι Άγγλοι, αλλά ολόκληρη εβδομάδα! Το Κύπελλο άρχιζε συνήθως Μεγάλη Τρίτη ή Μεγάλη Τετάρτη και κρατούσε μέχρι το Πάσχα.

Η εισπρακτική επιτυχία τεράστια, το ενδιαφέρον του ευρισκόμενου σε αργία και με γεμάτες τσέπες εν όψει εορτών κοινού στα ύψη και το καινούργιο γήπεδο στην Περιβόλα Αμπελοκήπων τεράστια ατραξιόν για τους Αθηναίους και τους Πειραιώτες που αποφάσιζαν να κάνουν τότε το ταξίδι και να ανηφορίσουν στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Προτού ο ιδρυτής του Παναθηναϊκού Γιώργος Καλαφάτης αποφασίσει να μεταφέρει την έδρα της ομάδας από το οικόπεδο Καραπάνου στην Πατησίων στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ο χώρος ήταν ένα αγροτεμάχιο που χρησιμοποιείτο ως βοσκοτόπι. Οι Αμπελοκηπιώτες το είχαν ακουστά περισσότερο ως «το χωράφι του τρελο-Τσακαγιάννη», ενός βοσκού που πετούσε πέτρες και καβαλίνες στους περαστικούς και είχε μετατρέψει τον χώρο σε δικό του «βασίλειο».

Η πολύμηνη αγωνιστική αδράνεια και η μείωση των εσόδων από εισιτήρια, ως αποτελέσματα της τιμωρίας τους από ΕΠΣΠ και ΕΠΣΑ, της διαγραφής από την ΕΠΟ και, άρα, της συνεπαγόμενης μη συμμετοχής τους στα πρωταθλήματα που εκείνες διοργάνωναν, επέφεραν τριγμούς στον ΠΟΚ.

Όπως συμβαίνει συνήθως, όμως, σε αυτές τα περιπτώσεις, «γέννησε» και ιδέες… Μία εξ αυτών ήταν η διοργάνωση διαφόρων τουρνουά, στα οποία συμμετείχαν και ξένες «εμπορικές» ομάδες από τη Γιουγκοσλαβία, την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία και τη Ρουμανία. Οι τρεις σύλλογοι μοιράζονταν τα έξοδα φιλοξενίας, όπως βέβαια και τα έσοδα από τις εισπράξεις, και κάπως έτσι φτάσαμε το Μεγάλο Σάββατο του 1928, στις 14 Απριλίου, στο «Ποδοσφαιρικό έπαθλο Πάσχα 1928»!

Νικητής ήταν ο Ολυμπιακός, ενώ συμμετείχαν επίσης, με στόχο τη μεγαλύτερη επιτυχία των αγώνων, η ισχυρή Μπεογκράτσκι Γιουγκοσλαβίας και μία μεικτή παικτών της πρώην πρωταθλήτριας Ρουμανίας Βένους και της Σπάρτα, αμφότερες από το Βουκουρέστι.

Η διοργάνωση συνεχίστηκε με διακοπές έως το 1964, για να διεξαχθεί συνολικά 23 φορές. Μεταξύ 1930 και 1936 διεξήχθη μόνο μία φορά, καθώς υπήρξαν αυξημένες υποχρεώσεις των τριών σωματείων του ΠΟΚ στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, αλλά και της Εθνικής Ελλάδας, το 1932 και το 1936.

Συγκροτούσαν, όμως, μεικτές ομάδες, που την ημέρα του Πάσχα αγωνίζονταν στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας, ώστε να διατηρήσουν «ζωντανή» τη διοργάνωση και, κυρίως, να εξασφαλίσουν εισπράξεις για τα ταμεία τους! Είχε δε μεγάλη οικονομική επιτυχία, δεδομένου ότι οι τρεις συγκεκριμένοι σύλλογοι υποστηρίζονταν από την πλειονότητα των φιλάθλων του λεκανοπεδίου…

Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι συνεχίστηκε ακόμα και μετά την «εξομάλυνση» των σχέσεων Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού και ΑΕΚ με την ΕΠΟ, όταν, τον Ιούλιο του 1928, η τελευταία αποφάσισε να τους δεχτεί πίσω στα μητρώα της!

Τελικά, στις 7 Μαρτίου 1963 ο ΠΟΚ έπαψε και επίσημα να υφίσταται. H είσοδος των ομάδων στα δελτία του ΠΡΟ-ΠΟ, η καθιέρωση της Α’ Εθνικής κατηγορίας και η συμμετοχή των ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά Κύπελλα ποδοσφαίρου έκαναν τον θεσμό αυτό να ατονήσει και, τελικά, να καταργηθεί, για να έρθει μαζί του και το τέλος του «Κυπέλλου Πάσχα».

Για την ιστορία, πολυνίκης του θεσμού υπήρξε ο Ολυμπιακός, με 11 κύπελλα, οι Παναθηναϊκός και ΑΕΚ είχαν πάρει από τέσσερα, ενώ από μία κατάκτηση είχαν οι Εθνικός Πειραιώς, Προγκρεσούλ Βουκουρεστίου, Κολονία και Άρης.

The post Τότε που το Πάσχα βλέπαμε μπάλα! appeared first on antinews.gr.