«Αγανακτισμένοι» πολίτες

Περισσότεροι από εξήντα χιλιάδες πολίτες κατέκλυσαν την πλατεία Συντάγματος μέχρι πρώτες πρωινές ώρες, στη μεγαλύτερη συγκέντρωση του κινήματος των "Αγανακτισμένων", που διαδήλωσαν για πέμπτη ημέρα. Ανάλογες συγκεντρώσεις πραγματοποιήθηκαν σε εκατό ευρωπαϊκές πόλεις. Ένα πολύχρωμο πλήθος όλων των ηλικιών πλημμύρισε το Σύνταγμα και ξεπέρασε την ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας. Μια ειρηνική λαοθάλασσα, η οποία, χωρίς επεισόδια,  διαμαρτυρήθηκε κατά των μέτρων λιτότητας και της ανεργίας, που μαστίζουν όλη την Ευρώπη. Αυτοοργάνωση για όσους έχουν κατασκηνώσει στην πλατεία, με ομάδες σίτισης, καθαριότητας, νομικής υποστήριξης και ιατρικής περίθαλψης, δείχνει ότι κάποιοι ήρθαν... για να μείνουν.
«Αγανακτισμένοι» πολίτες μίλησαν σήμερα στην εκπομπή του «ΑΘΗΝΑ», «Καλημέρα Αθήνα», με τις Νίκη Λυμπεράκη και Αγγελική Πανταλέων. Στη δημοσιογράφο Μαρία Τιγκιρίδου, τόνισαν:

* «Εγώ ήρθα σήμερα -ενώ ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν έχω κατέβει ούτε σε απεργίες, ούτε σε συγκεντρώσεις-, γιατί έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Ένιωσα την ανάγκη να κατέβω να διαμαρτυρηθώ, με όμορφο και ειρηνικό τρόπο. Η παρουσία μου και μόνο δηλώνει, ότι ο κόσμος πια έχει αγανακτήσει και δεν ανέχεται αυτή την ταπείνωση που μας έφεραν οι βουλευτές μας. Άρχισε ο κόσμος να καταλαβαίνει, πως πρέπει να διεκδικεί μερικά πράγματα. Δεν πρέπει, εκ του ασφαλούς, να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να είναι πρωτεργάτες κάποιοι άλλοι».

* «Με εκφράζει η λέξη "αγανακτισμένος" και η λέξη "οργισμένος" και η λέξη "θυμωμένος". Πρέπει να αλλάξει όλη η δομή του συστήματος, πρέπει να υπάρχει ισότητα και σωστή παιδεία».

* «Απαιτούμε να καταργηθεί το Δ.Ν.Τ., να βγούμε από αυτό και να μην υπάρχει ανεργία».

* «Είναι μια έκφραση της αγανάκτησης. Αν είναι έξυπνοι αυτοί οι "300", μπορεί να ακούσουν κάτι. Πρέπει επιτέλους να υπολογιστεί η θέληση του λαού. Ο λαός ζητά διαβίωση με αξιοπρέπεια».

* «Είμαι 70 χρονών και έχει φτάσει η ζωή μου, να έχω θαφτεί πριν από την ώρα μου. Δεν μπορώ να επιζήσω με μια μικρή σύνταξη του άνδρα μου. Παρόλο που υποστήριζα κάποιο κόμμα, δεν κατέβηκα ποτέ σε διαδηλώσεις. Τώρα είμαι υποχρεωμένη, για τα νέα παιδιά, να το κάνω».

* «Στην εταιρία που δουλεύω -και είμαι δύο χρόνια εκεί-, κάθε μήνα έχουμε απολύσεις. Έχουμε μείνει είκοσι άτομα, από τα εβδομήντα που ήμασταν, και κάθε τέλος του μήνα είναι τρομερή η ανασφάλεια που αισθάνεται ο καθένας από εμάς, για το αν θα φύγει ή θα μείνει».

* «Δεν είναι μόνο αγανάκτηση αυτό που νιώθω. Αυτή τη στιγμή, είναι αδιέξοδο, υπάρχει οργή και το σημαντικότερο είναι, ότι βρισκόμαστε εδώ συνειδητά και θέλουμε να αλλάξει η κατάσταση -για μια φορά, έστω- υπέρ του κόσμου, υπέρ του λαού, υπέρ των εργαζομένων».

«ΑΘΗΝΑ 9.84» - ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ