Χτυπώντας το σαμάρι, αντί για τον γάιδαρο

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Κάτι δεν πάει καλά σε τούτη τη χώρα (πολλά δεν πάνε, αλλά δεν αρκεί ο χώρος ενός σημειώματος για να αναπτυχθούν).

Μία από τις βασικές ειδήσεις των ημερών, ήταν η καταδίκη κάποιων στελεχών της Marfin Bank για την έλλειψη μέτρων πυρασφάλειας κλπ, στη γνωστή υπόθεση του εμπρησμού του υποκαταστήματος της τράπεζας με τους τέσσερις νεκρούς. Έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος μετέδωσαν την είδηση, διανθισμένη με δηλώσεις οικείων των νεκρών ότι «επιτέλους, αποδόθηκε δικαιοσύνη» κλπ. Τύπος και κοινωνία τώρα πια ήσυχοι μπορούν να συνεχίσουν στο διηνεκές την πορεία τους προς την αμεριμνησία και τη λήθη. Εφόσον, οι ένοχοι τιμωρήθηκαν.

Έχουν όμως έτσι τα πράγματα ή μήπως έχουμε να κάνουμε για άλλη μια φορά με το φαινόμενο της νεορωμέικης στρεψοδικίας; Μήπως, επειδή δεν μπορούμε να βαρέσουμε το γάιδαρο, βαράμε το σαμάρι;

Αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού, θυμάμαι μια ομάδα νεαρών με κουκούλες και μπιτόνια βενζίνης να πυρπολούν το υποκατάστημα της τράπεζας και απ' έξω εκατοντάδες κόσμου να αλαλάζουν «φωτιά στους απεργοσπάστες» «να καούν οι π****δες» και άλλα «γνήσια, αγωνιστικά, αντιμνημονιακά» συνθήματα.

Οι νεαροί αυτοί δεν βρέθηκαν ποτέ από τις διωκτικές αρχές. Δηλαδή, οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσα μας και ετοιμάζουν το επόμενο χτύπημα τους. Οι δολοφόνοι πίνουν άνετα τον καφέ τους στις καφετέριες και τους «αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους» του γνωστού «γαλατικού χωριού» στο κέντρο των Αθηνών και κοροϊδεύουν την ανικανότητα της οργανωμένης πολιτείας αλλά και τη κοντή μνήμη των κατοίκων αυτής της χώρας.

Η περίπτωση των τεσσάρων νεκρών της Marfin Bank είναι άλλη μία από εκείνες που οι νεορωμιοί θέλουν να ξεχάσουν. Από εκείνες που τις απωθούν στα απύθμενα βάθη της λήθης, γιατί τους θυμίζει την ανικανότητα της πολιτείας, την υποκρισία των πολιτών, τη σκληρότητα των επονομαζόμενων «επαναστατών» και την ανέξοδη και αδιέξοδη «βία» των κακομαθημένων παιδιών της ελληνικής μικροαστικής οικογένειας.

Πρόκειται για τέσσερις άκλαυτους και άθαφτους νεκρούς, οι οποίοι παραμένουν αδικαίωτοι και μένουν έτσι, όσο οι πραγματικοί φονιάδες δε λογοδοτούν ενώπιον της δικαιοσύνης.

Οι διωκτικές αρχές δηλώνουν δια διαρροών πως ενώ τους γνωρίζουν δεν μπορούν να στοιχειοθετήσουν κατηγορίες λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Η δικαιοσύνη καταδικάζει για εντελώς άλλα παραπτώματα, χαμηλόβαθμους υπαλλήλους της τράπεζας. Ο ελληνικός Τύπος πανηγυρίζει ότι επιτέλους «αποδόθηκε δικαιοσύνη» για την υπόθεση. Όλα αυτά συνθέτουν την κουρελού του νεοελληνικού τραγέλαφου στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια κοινωνία που θέλει να λογίζεται ως δημοκρατική, ευρωπαϊκή και ευνομούμενη. Φυσικά, πάντα φταίνε οι άλλοι για τα χάλια μας.