Ο φίλος μου ο Ευρωπαίος φορολογούμενος

του Άγη Βερούτη

(αναδημοσίευση από το www.capital.gr)

Η ψήφιση του δεύτερου μνημονίου την περασμένη Κυριακή από 199 βουλευτές, δείχνει πως οι περισσότεροι εκ των βουλευτών αντιλαμβάνονται πως εκτός Ευρώπης η Ελλάδα έχει σκοτεινό μέλλον. Παρόλα αυτά, το μνημόνιο της Κυριακής επικεντρώνει σε εκείνα

τα διορθωτικά μέτρα που οι κυβερνήσεις των τελευταίων δυόμιση ετών απέτυχαν να κάνουν πρόοδο. Κυρίως στη μείωση των δαπανών του δημοσίου, όμως με την δέσμευση αυτή τη φορά ότι θα ισχύσει όντως ο κανόνας 1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις.

Ας μπούμε στη θέση του Ευρωπαίου φορολογούμενου, όμως, για μια στιγμή, και ας δούμε την εικόνα που εισπράττει από την Ελλάδα των τελευταίων τριών ετών:

Οι φίλοι και εταίροι Έλληνες, το 2009, ζήτησαν βοήθεια σε μια δύσκολη συγκυρία αδυναμίας αναχρηματοδότησης του κρατικού χρέους τους. Αυτή προέκυψε (νόμιζαν) από την ειλικρίνεια της νεο-εκλεχθείσης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αναφορικά στο μέγεθος του κρατικού ελλείμματος.

Αυτή η ξαφνική ειλικρίνεια (υπό διερεύνηση πλέον) προκάλεσε έκπληξη στις αγορές (ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες, ιδιώτες, και hedge funds) και κατά συνέπεια εκείνες έχασαν την εμπιστοσύνη τους στη μελλοντική δυνατότητα της Ελλάδας να βρίσκει κάποιον άλλον ιδιώτη επενδυτή όταν ωριμάζουν τα ομόλογά της για να αναχρηματοδοτεί και να ανακυκλώνει το κρατικό της χρέος. Συνδυαστικά με τις κορώνες περί "Τιτανικού" από τον τότε υπουργό Οικονομικών, και των κατηγοριών από τον ίδιο τον τότε πρωθυπουργό της χώρας, ότι "κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα" που τσουβάλιαζε όλους τους πολίτες στην ίδια κατηγορία, και την παραδοχή του τότε αντιπροέδρου της κυβέρνησης ότι "μαζί τα φάγαμε", οι αγορές έχασαν κάθε εμπιστοσύνη στην Ελλάδα αναφορικά στη δυνατότητά της να ξαναβρεί δανειστές για να ανακυκλώσει το δανεισμό της, και άρχισαν να φοβούνται ότι θα χαθούν τα κεφάλαιά τους.

Η κυβέρνηση της Ελλάδας, το 2010, μη μπορώντας να δανειστεί πλέον με βιώσιμο επιτόκιο, κυρίως λόγω της ανασφάλειας που προκαλούσε στις αγορές, ζήτησε βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκείνη συμφώνησε να δημιουργήσει μια τριμερή ομάδα βοήθειας για την Ελλάδα, μαζί με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που ονομάστηκε Τρόικα. Αυτή η ομάδα των τριών οργανισμών χρησιμοποίησε τις εγγυήσεις των Ευρωπαϊκών Λαών, για να δανείσει χρήματα στην Ελλάδα ώστε να καλύπτει όσα έξοδά της ήταν πάνω από τα φορολογικά και άλλα της έσοδα, καθώς και για να ανακυκλώνει το χρέος της προς τους ιδιώτες δανειστές ώσπου να ξανασταθεί στα πόδια της η οικονομία της χώρας μας, και να μπορεί να ανακυκλώσει το χρέος αυτό με δανεισμό πάλι από τις αγορές.

Εν τω μεταξύ, μέσω της Τρόικας, η Ευρώπη ζήτησε από την δοκιμαζόμενη Ελλάδα να κάνει κάποιες βελτιώσεις στον τρόπο που ο κρατικός μηχανισμός ξοδεύει τα χρήματα των φορολογούμενών του, να μειώσει τα κρατικά κόστη της, και να ανοίξει κάποιες κλειστές αγορές και επαγγέλματα. Ζήτησαν επίσης να πουλήσει κάποια από τα ιδιοκτησιακά της στοιχεία, προκειμένου να καλύψει μέρος τω