Μια «έντιμη» αν και όχι καλή λύση που άργησε δυο χρόνια…

Του Δημήτρη Α.Γιαννακόπουλου
Χρειάστηκε πρώτα να εκτεθεί ανεπανόρθωτα η ηγεσία της ΕΕ, ναεξευτελιστεί απολύτως το ελληνικό πολιτικό σύστημα, να ταπεινωθεί ελεεινά οελληνικός λαός και να αποκαλυφθεί περίτρανα το κερδοσκοπικό παιχνίδι τουχρηματοπιστωτικού λόμπυ με τα ευρωπαϊκά κρατικά ομόλογα, για να βγει σήμερα τοDer Spiegel και να γράψει αυτά που εδώ και πολύ καιρό ψυθιρίζονται όχι μόνο στο.......Βερολίνο και το Παρίσι, αλλά και στις Βρυξέλλες και κυρίως στη Νέα Υόρκη καιτην Ουάσιγκτον: Η Ελλάδα δεν θα καταστραφεί και η ΕΕ θα ξαναβρεί σχέσειςισορροπίας με την χρηματαγορά στον βαθμό που θα σταματήσει η φαρσοκωμωδία μετην ελληνική δήθεν διάσωση, θα εγκαταλειφθούν τα κακόγουστα πειράματα πουαποτελούν προϊόντα Συνόδων Κορυφής και απίθανων διαπραγματεύσεων μεταξύεκπροσώπων θεσμικών επενδυτών ελληνικών ομολόγων, τρόικας και Ελλάδας καιεπιτραπεί στην χώρα μας να ακολουθήσει μία ορθόδοξη χρεοκοπία, εντασσόμενη στηνσυνέχεια σε ένα αναπτυξιακό σχέδιο τύπου Μάρσαλ.

Το ζήτημα είναι ότι για λόγους πολιτικούς μάλλον παράοικονομικούς, μετά από αυτό η χώρα δεν μπορεί να παραμείνει στην ευρωζώνη ήτουλάχιστον να παραμείνει στην ευρωζώνη ως κανονικό μέλος της. Αυτό δεν τοαναφέρει ο συντάκτης της ηλεκτρονικής έκδοσης του γερμανικού περιοδικού,μοιάζει όμως να αποτελεί κοινό τόπο όσων προβληματίζονται επί της σχετικήςπροτάσεως.
Το σκεπτικό της πρότασης, που επαναλαμβάνω δεν είναικαινούρια, αλλά άρχισε να ωριμάζει μετά την εγκατάλειψη σχεδίων για άμεσηθεσμική αναδιαμόρφωση της ΕΕ και για αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ, έλαβε συνεκτικήμορφή μετά την αποκρυστάλλωση της πεποίθησης ότι το ελληνικό πείραμα δεν μπορείνα συνεχίσει να αναπτύσσεται στην βάση της εξαίρεσης. Είναι αλήθεια ότι ηυπόθεση της ελληνικής χρεοκοπίας αντιμετωπίστηκε ως ένα εξαιρετικό φαινόμενοεντός της ευρωζώνης, για το οποίο αναπτύχθηκαν εξαιρετικοί μηχανισμοί διάσωσης.Μόνον που η εξέλιξη της πιστωτικής περιπέτειας στην ευρωζώνη έδειξε ότι ηλογική αυτή «εξαίρεσης» αντί να περιορίσει την κρίση απομονώνοντας την Ελλάδα,συντέλεσε στην διεύρυνσή της, προκαλώντας παράλληλα τόσο αμφισβήτηση τουγενικότερου θεσμικού οικοδομήματος της ΕΕ, όσο και του χρηματοπιστωτικούμηχανισμού δανειοδότησης των κρατών-μελών της. Στο τέλος δημιουργήθηκαν καιαπίθανες παρεξηγήσεις φέροντας κυρίως Γάλλους και Ιταλούς να κατηγορούν τουςΓερμανούς ότι από όλη αυτή την διαδικασία αποκόμισαν αυτοί οφέλη εις βάρος τουδυναμικού της δανειοληπτικής ικανότητας των ιδίων, με αποτέλεσμα μεταξύ τωνάλλων, να πλήττεται η ανταγωνιστικότητά τους.
Η έννοια της «εξαιρέσεως» θα μπορούσε, λοιπόν, και υπό τιςπαρούσες συνθήκες να λάβει σάρκα και οστά σε ένα πλαίσιο που δεν θα επηρεάζειτις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης και δεν θα διαμορφώνει ένα νέο παράδειγμα –έστω και εξαιρετικό – στο ζήτημα της εμπιστοσύνης στην χρηματαγορά και στογενικό πλαίσιο αναδιαρθρώσεων του δημοσίου χρέους που έχει εμπεδωθεί διεθνώς τατελευταία 20-25 χρόνια. Αυτό το σκεπτικό ενισχύθηκε από τα θλιβερά αποτελέσματατης εφαρμογής του προγράμματος του ΔΝΤ στην χώρ