Οι «Δύο Ελλάδες»: Των Καλών και των Κακών προ των εκλογών

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Είναι φρικτή και επικίνδυνη αλαζονεία να πιστεύεις, ότι μόνο εσύ έχεις δίκιο, ότι έχεις ένα μαγικό μάτι, που βλέπει την αλήθεια» I. Berlin
Πριν δώδεκα χρόνια, ένας εκ τωνθεωρητικών του εκσυγχρονισμού της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, ο Λ. Τσούκαλης,σύμβουλος και φίλος του Σημίτη έγραφε σε άρθρο του στην.... καθημερινή (βλέπεΚαθημερινή 19.3.2000):« Οι ανοιχτές οικονομίες χρειάζονται και ανοιχτά μυαλάγια να λειτουργήσουν…. Αν πράγματι υπάρχουν δύο Ελλάδες, πιστεύω ότι η βασικήδιαφορά βρίσκεται….Στην Ελλάδα που μοχθεί, που πιστεύει στην αξιοκρατία και τονυγιή ανταγωνισμό, στην Ελλάδα που θέλειτα παράθυρά της ανοικτά στον έξω κόσμο. Και στην απέναντι πλευρά, υπάρχει ηΕλλάδα των κλειστών συνόρων, η Ελλάδα του πελατειακού συστήματος και τωνπρονομίων, η Ελλάδα εκείνη που φοβάται το καινούργιο, το ξένο και τοδιαφορετικό, η Ελλάδα που παράγει συνωμοτικές θεωρίες και κατέχεται μονίμως απότο σύνδρομο του πολιορκημένου….στην πρώτη Ελλάδα ανήκουν εκείνοι πουαγωνίζονται και μοχθούν. Στην άλλη Ελλάδα βρίσκονται οι μάγκες, οι πονηροί καιοι καπάτσοι, αυτοί που εξαγοράζουν και εξαγοράζονται καθώς και εκείνοι που μέσωτης πολιτικής και κομματικής αφοσίωσης αναζητούν το όχημα για τη δική τουςκοινωνική και οικονομική ανέλιξη.»
Στην πολιτική υπάρχει ο όρος «ΑποτελεσματικήΑλήθεια» και η σημερινή πραγματικότητα απέδειξε ποιοι είναι πράγματι εκείνοιπου μόχθησαν, αγωνίστηκαν και βρέθηκαν στο περιθώριο και ποιοι είναι οι αληθινοί μάγκες και καπάτσοι που δίχωςκόπο ξαναβρέθηκαν σε ακόμα καλύτερη θέση. Στη χώρα μας ισχύει αυτό που είχε διαπιστώσει ο ΜέλβιλΝτάλτον, (διευθυντικό στέλεχος σε δύο μεγάλες εταιρείες στις ΗΠΑ) την δεκαετίατου 50, πως, « ο μεγαλύτερος αριθμός των ανώτερων διευθυντικών στελεχών(στοδημόσιο ακόμα περισσότερο), ήταν μέλη λεσχών συγκεκριμένων εκπαιδευτικώνιδρυμάτων και ομίλων και αυτό ήταν που μέτρησε στην πρόσληψή τους. Το γεγονός ότιήταν οι δικοί μας άνθρωποι και τα δικά μας παιδιά». ( βλέπε Melvill Dalton: Men Whi Manage-Fusions ofFeeling and Theory in Administration, London,John Wiley & Sons, 1959). Σε αντίθεση με τον θεωρητικό της ελληνικήςσοσιαλδημοκρατίας, ο αντίστοιχος θεωρητικός της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας (SPD) P.Glotz, εν όψει της επερχόμενης κρίσης, της λεγόμενης Νέας Οικονομίας, έγραφε τηνίδια περίοδοι: «στο μέλλον, και ανεξάρτητα από τη θέλησή τους, κάποιοι έτσικι αλλιώς θα παραμείνουν απ έξω και είναι φυσιολογικό, νόμιμο και μάλιστααπαραίτητο, αυτή η μειονότητα να δημιουργήσει ένα νέο δικό της κόσμο με άλλεςαξίες και άλλους κανόνες, κόντρα στο αναδυόμενο “κοινωνικό ψύχος” της ψηφιακήςκοινωνίας, όπου το Laudatio temporis acti(υμνολογία του παρελθόντος) είναι η φυσιολογική αντίδραση.Είναι λάθος, στη μειονότητα αυτή, να αποδοθούν μόνο αρνητικά χαρακτηριστικάτροχοπέδης στην εξέλιξη και αν κάποια στιγμή κάτι δεν πάει και τόσο καλά με τηνψηφιακή κοινωνία, όπως αυτή σχεδιάσθηκε,να καταλογισθεί στην ομάδα αυτή και η ευθύνη της