Από τον Έβρο μέχρι και το Καστελόριζο δεν απεμπολούμε κανένα δικαίωμα

του Νικολάου Παπανικολόπουλου

Η Ελλάδα, το 1936 με τον Αναγκαστικό Νόμο 230, όρισε για πρώτη φορά την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα (6) ναυτικά μιλιά. Το 1961, στο σχέδιο του Κώδικα Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου όρισε την αιγιαλίτιδα ζώνη, πάλι στα (6) ν.μ. Το 1973, στον Κώδικα Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου (άρθρο 136 του Ν.Δ. 187/73) πρόβλεψε το δικαίωμα επέκτασής της, χωρίς ωστόσο να το υλοποιήσει. Το 1995, με την επικύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας ( Ν. 2321/1995), απέκτησε και...
μέσω αυτής το δικαίωμα της επέκτασης, μέχρι τα 12 ν.μ., αλλά και πάλι δεν το υλοποίησε.

Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος ειδικός σε θέματα διπλωματίας ή εξωτερικής πολιτικής για να διαπιστώσει ότι διαχρονικά, από το 1936 μέχρι και σήμερα 2011, όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις απεμπόλησαν το νόμιμο δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων...»

Στο Αιγαίο, Ελλάδα και Τουρκία διατηρούν τα χωρικά τους ύδατα στα έξι (6) ναυτικά μίλια. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα ασκεί κυριαρχία στο 35%, η Τουρκία στο 9% ενώ το 56% είναι διεθνή ύδατα. Με δώδεκα (12) μίλια, η Ελλάδα θα ασκεί κυριαρχία στο 64%, η Τουρκία στο 10%, και το 26% θα είναι διεθνή.

Εδώ, φαίνεται καθαρά ότι στο Αιγαίο, με το υφιστάμενο καθεστώς των 6 ν.μ., η Ελλάδα χάνει το 29%, ενώ η Τουρκία χάνει μόνο το 1%. Και όμως αντί να διαμαρτύρεται η Ελλάδα, διαμαρτύρεται η Τουρκία θέτοντας μάλιστα και casus belli.

Από το 1974 και μετά, όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις αποσιωπούν το θέμα της
επέκτασης των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο και δέχονται ότι η μοναδική διαφορά με την Τουρκία, είναι νομικής φύσης και είναι αυτή της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας.

Από το 1995, παρά την επικύρωση στη Βουλή των Ελλήνων, της Δ.Σ. για το Δίκαιο της θάλασσας (Ν. 2321/1995), στην οποία, για πρώτη φορά καθορίζεται η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης ΑΟΖ, επικρατεί «σιγή ιχθύος».

Φτάνουμε στις αρχές του 2007, όταν η Κυπριακή Κυβέρνηση, ανακοινώνει (15-02-2007) το σχέδιό της να οριοθετήσει ΑΟΖ με Αίγυπτο και Λίβανο, όποτε μέσω των ΜΜΕ, η έννοια της ΑΟΖ, άρχισε να γίνεται ευρέως γνωστή. Έκτοτε, το «θέμα ΑΟΖ», παίζει όλο και πιο συχνά.

Η Τουρκία, από το 1973 και ιδιαίτερα, μετά την εισβολή στην Κύπρο (1974), αμφισβητεί τόσο το δικαίωμα επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων, όσο και της υφαλοκρηπίδας των ελληνικών νησιών του Αιγαίου με το αιτιολογικό ότι δεν έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα, θεωρούμενα φυσική προέκταση της υφαλοκρηπίδας (γεωλογική έννοια) της Ανατολίας.

Η Τουρκία, βλέποντας ότι το νέο και ισχύον από το 1995, Δίκαιο της Θάλασσας, δεν την ευνοεί καθόλου αφού, αφενός, υιοθέτει τη νομική έννοια της υφαλοκρηπίδας και αφετέρου, την επέκταση των χωρικών υδάτων μέχρι τα 12 ν.μ., και οι προβαλλόμενες θέσεις της στερούνται νομικού ερείσματος, κατασκεύασε δυο θεωρίες.
1. Τη «θεωρία των γκρίζων ζωνών» για εκατοντάδες ελληνικά νησάκια και βραχονησίδες στο Αιγαίο, αρχής γινομένης με τις βραχον