«Ασυλία» για το δικαστή που ασελγούσε στο παιδί του

Το παρασκήνιο της ηθικά δυσώδους υποθέσεως η οποία προκάλεσε αλλεπάλληλους τριγμούς και οξείες αντιδράσεις στους κόλπους ελληνικής Δικαιοσύνης και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από την κοινή γνώμη η οποία πληροφορήθηκε ότι ανώτερος δικαστής αν και κατηγορήθηκε για αποπλάνηση του πεντάχρονου παιδιού του, ανέβαινε στην έδρα μέχρι και λίγες ημέρες πριν οδηγηθεί στη φυλακή, αποκαλύπτει η zougla.gr.
Φυσικοί πρωταγωνιστές της....
υπόθεσης είναι ο κατάδικος πλέον πρωτοδίκης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, Ε.Π. αλλά και τα μέλη του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου της Διοικητικής Δικαιοσύνης τα οποία –κατά πλειοψηφία- «έκριναν» ότι δεν θα έπρεπε να τεθεί σε αργία ο συνάδελφός τους παρά το γεγονός ότι κατηγορούνταν για το κακούργημα της αποπλάνησης παιδιού ηλικίας κάτω των 10 ετών κατ’ εξακολούθηση.
Στη διάθεση της zougla.gr βρίσκονται τα πλήρη στοιχεία του πρώην –πλέον- δικαστή, τα οποία όμως δεν παραθέτουμε καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος στοχοποίησης του ανήλικου παιδιού του. Άλλωστε το «θύμα» δεν ήταν κάποιος άγνωστος αλλά ο ίδιος του ο γιος.
«Ασυλία»
Η πρωτοφανής υπόθεση για τα δικαστικά χρονικά της χώρας μας εκτείνεται χρονικά από το 2005 όταν η πρώην σύζυγός του, τον μήνυσε για αποπλάνηση του ανήλικου παιδιού τους. Η είδηση έσκασε σαν «βόμβα» στο εργασιακό περιβάλλον του Πρωτοδίκη, καθώς οι περισσότεροι συνάδελφοί του –ακόμη και σήμερα- μιλούν για ένα πράο άνθρωπο και εξαίρετο επιστήμονα.
Οι ενδείξεις όμως ήταν επαρκείς με αποτέλεσμα η εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών να ασκήσει εναντίον του δίωξη τον Αύγουστο του 2007. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα αντανακλαστικά της ηγεσίας του υπουργείου Δικαιοσύνης ήταν άμεσα.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 2007 ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Αναστάσης Παπαληγούρας, έκανε το αυτονόητο: Απέστειλε ερώτημα προς το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο Διοικητικής Δικαιοσύνης με το ερώτημα της αργίας.
Η «ημέρα της κρίσης» ήταν η 23η Οκτωβρίου 2007, όταν συνεδρίασε το 11μελες ΑΔΣ, αποτελούμενο από ανώτερους διοικητικούς δικαστές. Το διακύβευμα της συνεδρίασης ήταν μείζονος σημασίας: Είτε ο διοικητικός δικαστής θα τίθετο σε αργία έως ότου αποφανθεί η ποινική δικαιοσύνη, είτε θα παρέμενε κανονικά στη θέση του παρά τη βαριά «σκιά» αλλά και ποινική δίωξη που τον συνόδευε.
Το άρθρο 57 του Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών ήταν σαφές και έδινε τη δυνατότητα στα μέλη του Συμβουλίου να ασκήσουν σοβαρό πειθαρχικό έλεγχο στο συνάδελφό τους.
Αναφέρει χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων: «…Ο δικαστικός λειτουργός είναι δυνατό να τεθεί σε προσωρινή αργία, όταν εκκρεμεί εναντίον του ποινική δίωξη για έγκλημα που μπορεί να επισύρει την αποστέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων».
Η συνεδρίαση όμως δεν είχε την αναμενόμενη τροπή και η απόφαση που εκδόθηκε ήταν δυσανάλογη με το περί δικαίου αίσθημα αλλά κυρίως με την μεταχείριση που είχε ο δικαστής σε ποινικό επίπεδο και ιδίως στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο.
Η πλειοψηφία των μελών του ΑΔΣ έκρινε ότι ο Ε.Π. δεν έπρεπε να τεθεί εκείνη τη στ