Είμαστε Έλληνες!

Γράφει ο «Αναγνώστης»

Τι μας χωρίζει απ' τους βάρβαρους; Ένα σπουδαίο ερώτημα που την απάντηση την παίρνουμε καθαρή από το βλέμμα της γιαγιάς μας, από τις ιστορίες του παππού μας, από τα πατερικά μας κείμενα, από τον τρόπο που τιμούμε τους ήρωες, ακόμα και από τον τρόπο που δεόμαστε για τους νεκρούς και τις ψυχές τους. Ναι, είμαστε Έλληνες, και βλέπουμε στο βλέμμα της γιαγιάς μας να κρύβεται μια παράδοση κι ένας πολιτισμός απαράμιλλης ομορφιάς. Ναι, είμαστε Έλληνες, και διαφέρουμε απ' τους βάρβαρους, διότι πρώτη μας ανάγκη είναι η ελευθερία όχι το ψωμί, κι ας μεγαλώνουμε με....
παντεσπάνι, είμαστε Έλληνες και Έλληνες θα μείνουμε όσο η Πρώτη μας Ανάγκη είναι η Ελευθερία, κι ας τρώμε πέτρες, κι ας μην έχουμε φωτιά να ζεσταθούμε, η φλόγα για την ελευθερία καίει και δεν σβήνει ποτέ, αυτή μας ζεσταίνει κι αυτή μας περπατά στην παγωνιά του κόσμου.
Είμαστε Έλληνες, κι όσο κι αν προσπάθησαν να μας εκφυλίσουν οι δυτικοί με τον ψευτοπολιτισμό τους, Έλληνες είμαστε κι Έλληνες θα παραμείνουμε. Κι ας είναι οι πόλεις μας βρώμικες, κι ας είμαστε φωνακλάδες και «νευρωτικοί», εμείς δεν βάλαμε κάμερες παντού να εποπτεύουν τα σκουπίδια, ούτε υποταχτήκαμε στις μηχανές! Αλήθεια, πόση βρωμιά στον έσο άνθρωπο και πόση πονηριά, κρύβεται πίσω απ' την κάμερα που εποπτεύει την καθαριότητα των δρόμων; Πόση υποκρισία κρύβουν οι καθαρές πόλεις των δυτικών και πόση αναλγησία για τον άνθρωπο; Όσοι έχουν ταξιδέψει στα μεγάλα αστικά κέντρα της δύσης το έχουν διαπιστώσει πεντακάθαρα: όταν ανθρώπινο χέρι πετάει σκουπίδι στον δρόμο, η κάμερα ομιλεί, κι όταν άνθρωπος ληστεύεται ή κείτεται αιμόφυρτος με χαμένες τις αισθήσεις του, η κάμερα σωπαίνει. Δόξα τον Θεό, λοιπόν, που δεν είμαστε ευρωπαίοι και δεν αφομοιωθήκαμε ποτέ από τον ψευτοπολιτισμό τους, χίλιες φορές να ζω σε μια βρώμικη πόλη με ανθρώπους που έχουν ακόμα φιλότιμο και τείνουν ένα χέρι βοηθείας στον ανήμπορο συνάνθρωπο τους, παρά με υποκριτές, με αναίσθητους που καλύπτουν την απανθρωπιά τους και την αδιαφορία τους, με τον μανδύα των «καθαρών πόλεων». Δόξα τον Θεό, που είμαστε «νευρωτικοί» και δεν ομιλούμε σαν καλοκουρδισμένα ρομπότ! Δείγμα κι αυτής της συμπεριφοράς μας, η ζωντανή μας καρδιά, διότι κάτι μας ενοχλεί και οργιζόμαστε, κάτι μας πονάει και υψώνουμε την φωνή μας. Ζωντανοί είμαστε, και ζωντανοί θα μείνουμε, όσο μας πειράζει το ψέμα, όσο δεν λύνουμε όλες τις διαφορές μας στα δικαστήρια (κατά την αισχρή συνήθεια των ευρωπαίων), αλλά υψώνουμε και μια φωνή, έτσι για να εκτονωθούμε, και μετά όλα «μέλι γάλα».
Το ζευγάρι στον δρόμο που ανταλλάζει βρισιές και την επόμενη μέρα, είναι πάλι μαζί σαν να μην συμβαίνει τίποτα, οι φίλοι που μαλώνουν για τις ομάδες τους και πιάνονται στα χέρια, όμως το βράδυ, ο θυμός τους σβήνει, νικιέται απλά και φυσικά απ' την δίψα τους για το κοινό παιχνίδι, ο γιατρός που σηκώνεται απ' το κρεβάτι μες στα άγρια μεσάνυχτα για να 'ρθει σπίτι μας την ώρα που ο πόνος γίνεται ανυπόφορος, ο φαρμακοποιός που «παρανομεί» και γράφει το φάρμακο υπερβαίνοντας τον νόμο για χά