Ενα εφιάλτης στοιχειώνει τις σκέψεις μου

Θα ήθελα να θέσω υπόψη σας ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός αγαπητοί μου φίλοι!

Συνειδητοποιείτε την προσωπική σας ευθύνη για την κατάσταση που βρισκόμαστε; Γιατί ο απλός λαός λοιδορούσε όλους όσους σκεφτόμενοι λογικά υποστήριζαν ότι η αναξιοκρατία και η διαφθορά οδηγούν την Ελλάδα σε απόλυτο αδιέξοδο; Ποια ήταν αυτή η εγωπάθεια που οδηγούσε την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού να παραβλέπει απλές αλήθειες που απλώς δεν....
βόλευαν την προσωρινή κατάσταση του εαυτούλη μας; Μήπως αυτός ο παραμορφωτικός εγωιστικός φακός δεν έχει
απομακρυνθεί από τα μάτια μας ακόμα και σήμερα; Είναι πολύ πιθανό μια
και δεν κάναμε τίποτε για να τον απομακρύνουμε. Ο εγωισμός
απομακρύνετε με την αυτοκριτική και την ταπείνωση. Εμείς όμως
επιμένουμε πεισματικά να κατηγορούμε όλους και όλα εκτός από τους
εαυτούς μας. Αυτή η σκέψη στοιχειώνει τις μέρες μου εδώ και μήνες.
Παραθέτω έναν από τους εφιάλτες μου!
Είμαι μόνος πια σε ένα λασπωμένο όρυγμα σκαμμένο με πρόχειρα μέσα
περιμένοντας την επόμενη επίθεση του εχθρού. Η βροχή σαν σάβανο
τυλίγει τους νεκρούς και πληγωμένους συντρόφους μου ολόγυρά μου. Κάπου
μακριά έξω από την ακτίνα του νεροπίστολού μου που μου παρείχε
«γενναιόδωρα» η μητέρα Ελλάδα (μια και η χρεοκοπία δεν της έδωσε την
δυνατότητα για κάτι καλύτερο) ακούω τις φωνές του εχθρού που
ανασυντάσσεται. Η παραλία του Αφάντου στην πανέμορφη Ρόδο έχει πια
κυριευθεί από τις ορδές των νέων βαρβάρων. Ο Θεέ μου όσο περιμένω το
τέλος το μυαλό μου απεγνωσμένα ταξιδεύει πίσω στον χρόνο προσπαθώντας
να καταλάβει πως φτάσαμε στον νέο ξεριζωμό.
Και όμως πριν από μόλις δύο χρόνια ζούσαμε αμέριμνα στο όνειρο
θεωρώντας τον εαυτό μας το κέντρο του κόσμου. Ο ωχαδερφισμός μας δεν
είχε προηγούμενο. Κυνηγούσαμε τις θέσεις στο δημόσιο όχι για να
προσφέρουμε στην πατρίδα, όχι για να θυσιαστούμε αλλά για να αράξουμε
στην καλύτερη των περιπτώσεων ή για να επωφεληθούμε προσωπικά. Δεν μας
ήταν δυνατό να μπούμε στην θέση του διπλανού μας και να δούμε ότι και
αυτός θεωρούσε τον εαυτό του το κέντρο του σύμπαντος. Για να
καταλάβουμε πόσο παράδοξο είναι να καταστρέφουμε αυτά που οι πρόγονοί
μας πριν λιγότερο από 100 χρόνια έδωσαν το αίμα τους για να χτίσουν.
Κάποια στιγμή όμως η αλήθεια με ράπισμα σκληρό μας έβγαλε απότομα από
την Νιρβάνα μας. Ένα μνημόνιο δεύτερο μνημόνιο .... και τότε
ξυπνήσαμε. Μήπως όμως καταλάβαμε; Όχι φυσικά γιατί για να καταλάβουμε
τα λάθη μας χρειάζεται γενναιότητα και πολύ αυτοκριτική. Αρετές που ως
σύγχρονοι Έλληνες δεν διαθέτουμε σε ικανή ποσότητα για να κάνει την
διαφορά.
Ρίχνοντας λοιπόν το 100% της ευθύνης στους πολιτικούς και τους
δανειστές μας άμεσα αποκλείαμε την όποια λύση του προβλήματος. Η
κατάσταση χειροτέρευε. Η διαμαρτυρίες αυξάνονταν εκθετικά
δημιουργώντας χάος και ακυβερνησία. Οι δανειστές μας φοβούμενοι μήπως
χάσουν τα λ