Για μια πολική-κοινωνική - οικονομική συγκρότησης Κοινωνίας των εργαζομένων.

Μια πρόταση προς όλους τους εργαζόμενους που στοχεύει στην αποδημία της Δημοκρατίας με όρους ετερότητας και συνέχειας.

Οι εργαζόμενοι στην χώρα μας, είτε ως μισθωτοί εξαρτημένοι από τον εργοδότη τους, είτε ως εν ελευθερία εργαζόμενοι, μεταχειρίσθηκαν από ένα φαύλο κλεπτοκρατικό πολιτικό σύστημα του χυδαίου, όμηρο του Δυτικού «πολιτισμού», της βαρβαρότητας, του χρήματος και της ....
εκμετάλλευσης, κατά τον πιο επαχθή και προσβλητικό τρόπο.

Χρησιμοποιήθηκαν άλλοτε για να υποστηρίξουν πολιτικές σκοτεινών δυνάμεων που θα τους οδηγούσαν στην αμάθεια, τον εθνικισμό στην υποταγή και θα τους υποχρέωναν στην φτώχεια και στην εξαθλίωση επειδή τους δίδαξαν ότι «έτσι γεννήθηκαν» και άλλοτε να ενοχοποιηθούν κατά έμμεσο ή ακόμη σε κάποιες των περιπτώσεων άμεσα ως αποδιοπομπαίοι τράγοι οποιασδήποτε οικονομικής πολιτικής που υπερχρέωνε την χώρα υπέρ των πλουσίων και των τυχοδιωκτών, καταδικάζοντάς τους σε μόνιμα υποζύγια του εξωτερικού χρέους ή της χρεοκοπίας.
Σε όλα τα χρόνια που πέρασαν πολλοί σωτήρες με ψευδεπίγραφα μανιφέστα, καλλιέργησαν φιλεργατικές και φιλολαϊκές δοξασίες και ψευδαισθήσεις που εγκλώβισαν τους εργαζόμενους στο μαντρί ψηφοθηρίας των δυνάμεων μια οικονομικής και πολιτικής ελίτ, στερώντας τους την δύναμη και την δυνατότητα να γίνουν «αφεντικά» του κόπου και της δουλειάς τους.

Πολλά κόμματα και πολλές ιδεολογίες, τους αποστέρησαν το μοναδικό προστατευτικό τείχος που είχαν, την συγκρότηση κοινωνίας με θεσμικά – νομικά χαρακτηριστικά , που θα τους καθιστούσε υπολογίσιμη δύναμη στη σύγκρουση με τους κεφαλαιοκράτες στο επίπεδο του ελέγχου του Κράτους.

Όλες οι ιδεολογίες αυτό-τροφοδοτούνται οικοδομώντας ένα περίπλοκο σύστημα προστατευτισμού των βασικών τους παραδοχών που κάθε φορά στην ανάγκη επαναβεβαίωσης της βασικής τους θεώρησης επιστρέφουν θριαμβευτικά στις ίδιες παραδοχές , ακόμα και όταν φαίνεται να τις απορρίπτουν, να τις τροποποιούν ή να τις εμπλουτίζουν.
Η απαγόρευση στους εργαζόμενους αλλά και στο σύνολο των ατόμων που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν Κοινωνία, συνεπικουρήθηκε από την δογματική αντίληψη των ιδεολογιών και των συγγραφέων τους, ότι αποτελεί μια ουτοπική υπόθεση πέραν από κάθε πραγματικότητα που μπορεί να υλοποιηθεί μιας και μεταξύ των ατόμων και των οικονομικών σχέσεων που γεννιούνται ανάμεσα τους κυριαρχικά δεσπόζουν οικονομικές σχέσεις διάσπαση των ατόμων σε οργανωμένες ομάδες συμφερόντων οι οποίες βρίσκονται σε μια συνεχή συγκρουσιακή κατάσταση. Το εφεύρημα των Τάξεων αποτέλεσε την πηγή φιλοσοφικών αναζητήσεων, ερμηνειών και θεμελιωδών συμφωνιών που στο τέλος ο κίνδυνος να ενωθούν τα άτομα σε κοινωνία οδήγησε στην δημιουργία του Κράτους το όποίο αυτάρεσκα και φαρισαϊκά αναγνώρισε στον εαυτό του την ταύτιση της ύπαρξής του με το ζητούμενο. Την Κοινωνία.

Αν θέλαμε να συγκρίνουμε τις σημερινές ιδεολογίες με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και της φιλοσοφία του, θα διαπιστώναμε πως οι περίλαμπροι αυτοί πρόγονοι της γνώσης μας, έδιναν μεγαλύτερη σημασία και αξί