Για τι ακριβώς θέλουν να γίνουν πρωθυπουργοί;

Από τη μια παρακολουθούμε μια αδιανόητη μέχρι σήμερα αλυσίδα τρόμου από φόρους, μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αλλά και αυξήσεις σε τιμολόγια κ.ο.κ., η οποία ΛΙΩΝΕΙ κυριολεκτικά τον μέσο Ελληνα, συνθλίβοντας τα νοικοκυριά και οδηγώντας σε τριτοκοσμικές καταστάσεις όλη τη χώρα, είτε αφορά τα οικονομικά είτε τα....
πολιτικοκοινωνικά είτε τα πολιτιστικά πράγματα. Και από την άλλη, προς αποθέωση του ελληνικού παραδοξου, βλέπουμε τα κόμματα να επιδίδονται σε μια αγωνιώδη κούρσα εντός, εκτός και περί τα αυτά (κυριολεκτικά) για το ποιος θα διαδεχτεί και πότε τον Παπαδήμο. Οπότε με την κοινή λογική δεν γίνεται να μη ρωτήσεις: μα σε τι ακριβώς θέλουν να γίνουν πρωθυπουργοί και ΓΙΑΤΙ; Στην Ελλάδα της απόλυτης δυστυχίας που, κατά γενική ομολογία, θα ζήσει έτσι ακόμη για καμιά δεκαετία; Κι αν ναι, μπορούν να μας πουν τι περίπου θα κάνουν γι’ αυτό; Πώς θα κυβερνήσουν και τι θα αλλάξουν -εάν και εφόσον μπορούν- σε αυτό το απέραντο κρεματόριο του μνημονίου, το οποίο μέχρι και οι ίδιοι οι εμπνευστές του έφτασαν στο σημείο να ομολογούν ότι από την αρχή ήταν στραβό;

Ενα να ξέρουν όμως όλοι όσοι ενδιαφέρονται να πάρουν τις τύχες (ή να πω τις ατυχίες;) της χώρας στα χέρια τους: ότι ο κόσμος τους παρακολουθεί με μισό μάτι, και με το δίκιο του μάλιστα. Δεν μένω στο ποιος και κατά πόσο ήταν υπεύθυνος ή συνυπεύθυνος για όλα όσα έγιναν μέχρι σήμερα ή αυτά που γίνονται ακόμη και τώρα, και πάω στην ουσία του θέματος: τι αφορά τον κάθε κατεστραμμένο ήδη πολίτη ποιος θα βγει αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ - αν είναι να πάθει και αυτός (όπως κι εμείς) ό,τι συνέβη στον Γιώργο Παπανδρέου; Παρότι δεν έφταιγε για ό,τι παρέλαβε από τον Κώστα Καραμανλή και προσπάθησε όσο μπορούσε και όπως εκείνος καταλάβαινε για να αποφύγει η χώρα την τελική χρεοκοπία, το αποτέλεσμα είναι προφανές: για να αναγκαστεί να φύγει από την κυβέρνηση και να εξωθείται να παραδώσει και το ΠΑΣΟΚ, πάει να πει ότι μάλλον δεν πέτυχε και τόσο. Ετσι για να μην τρελαθούμε δηλαδή. Από την άλλη, οι υποψήφιοι διάδοχοί του πρέπει να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. Αν είναι να αναλάβουν για να εξυγιάνουν την οικονομία κόβοντας φως, νερό, τηλέφωνο στα νοικοκυριά και να κάνουν επιδρομές στην ακίνητη περιουσία του κάθε μισθοσυντήρητου (για όσο έχει μισθό), μήπως θα ’πρεπε να φρενάρουν λίγο και να κοιτάξουν να προφυλάξουν και τον εαυτό τους και εμάς από έναν νέο γύρο της συμφοράς; Δηλαδή, πιστεύουν ότι μέχρι σήμερα τα 'χουν πάει τόσο καλά;

Στη Ν.Δ. άλλα ζόρια. Υπεύθυνη και εθνικά σοβαρή τελικά, έστω και μετ’ εμποδίων, η στάση του Σαμαρά. Ελα όμως που ακούω ότι τον βρίζουν οι κομματικοί φίλοι που μοναδικό τους όνειρο είναι το πώς θα ξαναπάρουν το γκουβέρνο στα χέρια τους. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι! Η κομματική βάση δεν έχει καταλάβει ότι δεν υπάρχει πλέον το γκουβέρνο που ήξερε και ότι δεν θα μπορεί να διορίζει όποιον θέλει, όπως και ότι όσοι μείνουν στο Δημόσιο θα πρέπει να δουλεύουν «με χίλια», μια που θα λείψουν και τα βοηθητικά «φακελάκια» των παλιών καλών εποχών με τις κολάτεραλ παροχές. Καλά έκανε ο Σ