Η συναίνεση της σιωπής

π. Αθανάσιος Σπηλιώτης
Εφημέριος Οσίου Νίκωνος Σπάρτης

«Καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν». Η αρετή της διακρίσεως επιβάλλει άλλοτε να σιωπά κανείς και άλλοτε να ομιλεί. Θεωρώ, ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και να ακουστούμε γιατί:
Ο Σιωπών δοκεί συναινείν.

Αισθάνομαι την ανάγκη να απευθύνω στην αγάπη σας λίγες σκέψεις, που απασχολούν όχι μόνο εμένα, αλλά και όλους τους Έλληνες τον τελευταίο καιρό.
Θεωρώ ότι είμαστε όλοι μας το λιγότερο προβληματισμένοι, θυμωμένοι, στενοχωρημένοι, με όσα συμβαίνουν γύρω μας και προσπαθούμε να βρούμε ελπίδα σωτηρίας από τη δύσκολη κατάσταση που....
βρισκόμαστε.
Φαίνεται να βαδίζουμε σε έναν δύσβατο δρόμο, τον οποίο δεν γνωρίζαμε ότι υπάρχει και σίγουρα δεν τον επιλέξαμε. Δεν μπορώ βεβαίως ως νοήμων άνθρωπος να δεχθώ, ότι ήταν μονόδρομος – όπως μας τον παρουσίασαν, αφού γνωρίζω όπως όλοι, ότι υπάρχουν πολλές λύσεις σωστές για το ίδιο πρόβλημα.
Και όπως και εσείς έτσι κι εγώ είπαμε στην αρχή: άντε συγχωρείται ένα λάθος, άντε και το δεύτερο, να ματώσουμε ακόμα και για το τρίτο, αλλά μέχρι πότε; Πόσα λάθη είμαστε υποχρεωμένοι και αναγκασμένοι να υποστούμε; Όταν ο πλοίαρχος ενός καραβιού αντιμετωπίζει φουρτούνα και σφοδρή θαλασσοταραχή, πρέπει να ακούει και να συνεργάζεται με όλο το πλήρωμα, ακόμα και με τον τελευταίο ναύτη, ειδάλλως θα πέσει σε ξέρα ή θα βουλιάξει. Έτσι και τώρα, δεν μπορεί ένας άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων να μην ακούει τη φωνή τους, η οποία μάλιστα αντηχεί σαν καμπάνα στα αυτιά του και τον προειδοποιεί να αλλάξει την πορεία του, ώστε να μην καταστραφούν.
Ναι, αδελφοί μου, προσωπικά νιώθω ότι πλέον δεν πρέπει να σιωπούμε άλλο, ούτε να κρυβόμαστε και να φοβόμαστε μήπως στενοχωρήσουμε ή θίξουμε κάποιον, λέγοντάς του την αλήθεια.
Σκοπός του κειμένου αυτού δεν είναι να ρίξουμε ευθύνες, ούτε να κατακρίνουμε και να καταδικάσουμε κανέναν. Σκοπός είναι να αφυπνιστούμε. Να ξυπνήσουμε και να δούμε την Αλήθεια. Να πορευτούμε με οδοδείκτη την πίστη μας στο Θεό, στην Παναγία και στους Αγίους μας. Να επαναπροσδιορίσουμε τη στάση μας απέναντι στον Σωτήρα μας και να απευθυνθούμε σ’ Αυτόν ικετευτικά, παρακαλώντας τον να σώσει τις ψυχές μας πρώτιστα, αλλά και τον ιστορικό τόπο μας, ο οποίος βάλλεται από ορατούς και αοράτους εχθρούς, από εχθρούς που φορούν χριστιανικό ένδυμα και πλατύ χαμόγελο, αλλά και από αυτούς που φορούν την μπότα του κατακτητή και είναι έτοιμοι να πάρουν το βιός μας.
Οι μέρες που ζούμε δεν ήρθαν «εν τω μέσω της νυκτός». Δεν ήρθαν ξαφνικά από το διάστημα, ούτε έπεσαν από τον ουρανό. Υπήρχε πολύ μεγάλη και άριστη προετοιμασία από τους υπαίτιους αυτής της κατάστασης, που βιώνει η πατρίδα μας και σε λίγο όλη η Ευρώπη και όλος ο κόσμος.
Πρωταρχικός στόχος ήταν και είναι να χτυπηθεί η θρησκεία, η οικογένεια, η πατρίδα.
Στις μέρες μας παρατηρεί κανείς ότι οι άνθρωποι δεν πιστεύουν με την ίδια θέρμη όπως παλιότερα, δεν εκκλησιάζονται το ίδιο συχνά, δε συμμετέχουν τακτικά στα